Lokerse Feesten Dag 6: Snoepen van The Jesus & Mary Chains Psychocandy

Dertig jaar na verschijning kwamen de Schotse gebroeders Jim en William Reid van The Jesus & Mary Chain hun debuut Psychocandy integraal heropvoeren op de Grote Kaai in Lokeren. It still shines, after such a lonely time, zo bleek.

17 maart 1985. Bart Peeters krijgt The Jesus & Mary Chain (****), de Schotse undergroundband die aangevoerd wordt door de gebroeders Reid, over de vloer bij het BRT-programma Villa Tempo. ‘Het is niet moeilijk om beter te zijn dan Joy Divison, zij waren fucking rubbish. Ik wil zelfs niet met hen in één en dezelfde zin genoemd worden’, dolde zanger Jim Reid met een verbouwereerde Peeters, die grote fan is van Ian Curtis en co. Toenmalig drummer Bobby Gillespie, u kent hem ook als de frontman van Primal Scream, maakte de verwarring compleet door middenin het gesprek een meisje aan de tong te voelen. Schots en scheef, die Jesus & Mary Chain.

Waas van rook

Op dat moment moest hun debuutalbum Psychocandy nog uitkomen en de chaos die de bijbehorende concerten kenmerkte nog losbarsten. Een doorsnee Jesus & Mary Chain-show duurde in die tijd vaak niet veel langer dan twintig minuten, en ontaardde niet zelden in vechtpartijen. Ook de broederliefde tussen Jim en William bleef niet duren.

Maar nu het sinds een paar jaar weer peis en vree is tussen hen, en de shoegazers hun debuut uit 1985 integraal heropvoeren, blijven de agressieve taferelen achterwege. De songs zelf hebben dan weer geen van hun streken verloren, zo bleek in Lokeren. En de Reids evenmin. ‘Doe die witte lichten eens uit, we zitten hier niet in iemands fucking living’, sakkerde Jim. The Jesus & Mary Chain gedijt nu eenmaal het best achter een waas van rook, dat blijft.

Hetzelfde geldt trouwens voor voorganger Mark Lanegan (****), die in Lokeren evenwel op klaarlichte dag moest spelen. Het weerhield hem er niet van een beest van een set neer te zetten, met het ingetogen One Way Street, het aan de pas overleden Antwerpse tattookunstenaar Tom Von Lucky opgedragen Soulsaversnummer Revival en de Screaming Trees-oldie Black Rose Way als uitschieters.

Glamoureus gitaargordijn

Terug naar The Jesus & Mary Chain. Dat deelde met Just Like Honey meteen het meest gesuikerde van al haar psychedelische snoepjes uit: de galmende, van The Ronettes geleende drumintro werd met een glamoureus gitaargordijn bedekt. ‘I’ll be your plastic toy’, opperde de zanger, en prompt zagen we de in neonlicht badende straten van Tokio voor ons, zoals Sofia Copolla die meer dan tien jaar geleden zo mooi in beeld bracht in Lost in Translation. Op de tonen van – inderdaad – Just Like Honey.

Ontketend als weleer, knoopten de Schotten nadien Velvet Underground-distortion en Beach Boys-melodieën aan elkaar in The Living End, In a Hole en My Little Underground. In tegenstelling tot Marc du Marais en zijn herenigd La Muerte (**) eerder op de avond, had The Jesus & Mary Chain geen motoren, juten hoofddeksels, doodskoppen of andere attributen nodig om onze aandacht erbij te houden. En van publieke participatie, waar Ricky Wilson van Kaiser Chiefs (*) nadien zo hard op teerde dat hij vergat zijn songs zuiver te zingen, wilde de groep evenmin weten. Eén dijk van een plaat, aan een rotvaart gespeeld zonder al te veel ademruimte tussen de nummers te laten: het volstond ruimschoots.

Bonustracks

Na veertig minuten Psychocandy werden nog enkele bonustracks weggegeven, waaronder een intens April Skies en een bezwerend Some Candy Talking. ‘I wanna die like Jesus Christ’, schreeuwde Jim Reid vervolgens in de bevlogen uitsmijter Reverence. U staarde eens naar uw schoenen en hoorde dat het goed was.

‘Do I still shine, after such a lonely time?’, had de zanger halverwege de set gevraagd tijdens Cut Dead. En of: Psychocandy is een onvervalste klassieker, die dertig jaar na verschijning nog steeds overeind blijft. Dat zal zelfs Bart Peeters wellicht niet ontkennen.