Dag vier van de Lokerse Feesten grossierde in middelmaat. Er ontbraken ‘grote merken’, en dat uitte zich ook in de bescheiden optocht.
SOJA (***)
Reggae lijkt anno 2013 vooral in de dancehall te herleven, onder impuls van producers als Major Lazer. SOJA (Soldiers Of Jah Army) kiest voor een andere aanpak, en vermengt traditionele reggae met rootsrock. Stel u bij SOJA geen wietrokende rasta’s voor die preken over ‘peace’ en ‘harmony’, maar een stel bleekscheten uit Virginia dat niet alleen goed naar Bob Marley maar ook naar Led Zeppelin geluisterd heeft. SOJA stond garant voor een aanstekelijke rock-‘n-reggae-set, die met dank aan de lang uitgesponnen gitaarintermezzo’s van zanger Jacob Hemphill en snarengeselaar Trevor Young voldoende tempo en afwisseling bracht. De zon, een drankje, een hapje en een scheutje SOJA: de avond had niet beter kunnen beginnen.
The Fratellis (**)
Minder zwierig: de pretpunk van de familie Fratelli. In 2005 en 2006 was dit stel Schotten werkelijk overal. Met enkel hun debuut ‘Costello Music’ – en dan vooral de hitsingle annex stadionhymne ‘Chelsea Dagger’, de Cercle Brugge-fans onder u wel bekend – op zak, mochten ze plotsklaps op zowat alle grote festivals aantreden. Nu, acht jaar later, lijkt de Fratelli-hype voorbij. Er was weinig volk komen opdagen, en de potentiële crowdpleasers ‘Henrietta’, ‘Baby Fratelli’ en ‘Chelsea Dagger’ werden haastig en zonder veel allure gebracht.
Primal Scream (***) “Zomerfestivals zijn als winkelcentra. Mensen willen de grote merken. Ze verwachten de hits”, aldus Primal Scream-opperhoofd Bobby Gillespie. Vandaar dat de psychedelicarockers uit Schotland dezer dagen niet op Rock Werchter of Pukkelpop staan, maar voor de intiemere setting van een middelgroot festival als de Lokerse Feesten opteren – twee jaar geleden speelden ze er ook al ‘Screamadelica’ integraal. Voor Gillespie betekenen festivals: experimenteren, het publiek uitdagen. Dus kregen we overwegend nieuw materiaal uit het recente ‘More Light’ op ons bord: opener ‘2013’ werd gedragen door My Bloody Valentine-noise, ‘River of Pain’ kreeg een psychedelische outro mee met de saxofoon als hoofdrolspeler, en ‘It’s Alright, It’s Okay’ was een Stones-achtige meezinger. Oerdegelijk gespeeld, maar de klankmix zat niet helemaal goed en het publiek stond er nogal mak bij. Ook toen Primal Scream op het einde wél overschakelde naar hitmodus met ‘Loaded’, ‘Country Girl’ en ‘Rocks’, bleef een overweldigende publieke respons uit.
White Lies (**) “I’m sorry we’re not Beady Eye”, lachte White Lies-frontman Harry McVeigh bij aanvang van hun concert. Nadat Liam Gallagher en de zijnen op het laatste moment afzegden wegens een blessure bij gitarist Gem Archer, kregen de Londenaars plots een headlinerslot voorgeschoteld. Hoewel McVeigh een moustache en een baard liet groeien, toonde zijn band zich nog niet matuur genoeg om een festival af te sluiten. Niet dat er te weinig grandeur in hun songs zit: ‘Farewell to the Fairground’, ‘There Goes Our Love Again’, ‘Unfinished Business’, het zijn allemaal songs die op maat van stadions lijken te zijn gesneden. En niet dat het White Lies ontbreekt aan een schare fans (‘We need a place to hide, so can we come backstage?’, luidde het op de pancartes van twee gillende meisjes). Maar wij hebben tot op heden gewoon nog nooit een White Lies-optreden gezien dat meer dan drie nummers lang weet te boeien. Behalve het verrassende nieuwtje ‘First Time Caller’, dat gelaagder en groovier klonk dan wat we van White Lies gewend zijn, verviel de band in eentonigheid. Nee, White Lies is (nog) geen groot merk.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier