Les Ardentes Dag 3: Gainsbourg et les autres

© Noah Dodson

De derde dag van Les Ardentes had alle ingrediënten: de temperatuur was aangenaam, de sfeer uitgelaten, de line-up meer dan voortreffelijk. Toch wisten sommige toppers maar moeizaam te overtuigen.

In de vooravond betrad The Black Box Revelation het Luikse openluchtpodium. Het leek alsof Jan Paternoster en Dries Van Dijck helemaal niks te bewijzen hadden. Radiohits als ‘Never Alone/Always Together’ en ‘Set Your Head On Fire’ werden schaamteloos uit de set gebonjourd, en ingeruild voor een aantal midtempo-nummers uit de tweede plaat: opener ‘Run Wild’, huidig single ‘Sleep While Moving’ en het ingetogen ‘Our Town Has Changed For Years Now’. Niet erg, wat mij betreft, want met ‘I Think I Like You’, ‘Love Licks’ en ‘I Don’t Want It’ kreeg het Belgische bluesrockduo de poppen alsnog aan het dansen.

Terwijl de grote meute aan het hoofdpodium bleef in afwachting van Babyshambles, begaf ik mij naar hal HF6, waar Jon Spencers band Heavy Trash uitvoerig stond te soundchecken. De zaal raakte amper half gevuld, maar élke toeschouwer stond te shaken op de complexloze mix van rockabilly, garage rock en fifties-rock ‘n’ roll die Spencer en Matt Verta-Ray tentoon spreidden. Ook al is de structuur van zowat alle Heavy Trash-nummers krek hetzelfde, ze hebben live stuk voor stuk schwung. Voeg daar de karikaturale zangstijl en dito danspasjes van Jon Spencer aan toe, en je krijgt het hoogtepunt van de dag.

Daarna was het uitkijken naar Charlotte Gainsbourg, die in Luik nog maar aan haar tweede concert op Belgische bodem toe was. Memorabel was die eerder zeldzame doortocht echter niet. De chanteuse stond er wat verlegen en houterig bij, en haar stem kwam nauwelijks boven de ritmesectie uit. Jammer, want met voortreffelijke songs als ‘Heaven Can Wait’ (op plaat een duet met Beck, die haar tweede album IRM ook producete) onder de arm, had het best wat meer mogen zijn.

Hetzelfde kon gezegd worden van Erykah Badu. De Afro-Amerikaanse soul-R&B-zangeres liet een half uur op zich wachten, terwijl haar band er in afwachting van haar verschijning tot vervelens toe op los jamde. Daarna wist Badu het murw geslagen publiek nooit meer volledig naar haar hand te krijgen.

Michael Ilegems

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content