Legendarische miskleunen

Artiesten werken maanden, zoniet jaren aan een nieuwe plaat. En elk nieuw album schept grote verwachtingen. Maar soms loopt het grondig fout. Vinylvreter Francis Weyns zocht en vond enkele voorbeelden.

Artiesten werken maanden, zoniet jaren aan een nieuwe plaat. En elk nieuw album schept grote verwachtingen – in de eerste plaats bij de artiest en zijn publiek, maar ook bij de platenfirma die hoopt om ooit de investering te recupereren en een blijvende klassieker aan de catalogus toe te voegen.

Maar soms loopt het grondig fout – een iets te creatieve marketingmanager die het ultieme comeback-album verprutst, een artiest die de pedalen verliest en een volstrekt onbeluisterbaare plaat aflevert, of een band die, oeps, een totaal andere muzikale richting inslaat.

Deze week : vier legendarische miskleunen.

Aerosmith – Done With Mirrors (1985)

Mid jaren tachtig tekent een herboren Aerosmith bij Geffen Records. Gitaristen Joe Perry en Brad Whitford hebben een lauwe solo-carrière achter de rug en besluiten naar het moederschip terug te keren. De bandleden kappen ondertussen met hun legendarische drugsverslaving (Steven Tyler en Joe Perry staan in de jaren zeventig bekend als de Toxic Twins) en er wordt een nieuw album opgenomen, Done With Mirrors (heeft u ‘em ?).

De marketingmanager bij Geffen Records krijgt een geniale ingeving en ruilt de groepsfoto in voor een foto van een hypnotiseur. Een onduidelijke groepsfoto belandt omgekeerd op de achterzijde en, to make matters worse, komen groepsnaam en de titel in spiegelschrift op zowel de voorzijde als de achterzijde van het album (heef u ‘em nog es ?). Enkel die-hard fans ontcijferen met de grootste moeite dat Aerosmith een nieuwe plaat uit heeft, en de grote comeback flopt. Een jaar later blaast Run DMC met hun versie van Walk This Way een nieuw leven in de carrière van Aerosmith. Voor de latere cd-reissue van Done With Mirrors besluit platenlabel Geffen wijselijk om de hoes iets leesbaarder uit te brengen.

Terence Trent D’Arby – Neither Fish Nor Flesh (1989)

Terence Trent D’Arby scoort in 1987 een wereldhit met zijn debuut Introducing The Hardline According to … . Het album verkoopt twaalf miljoen exemplaren en singles Wishing Well, Dance Little Sister en Sign Your Name voeren de internationale charts aan. Het is duidelijk, D’arby wordt de nieuwe troonopvolger voor James Brown en een geduchte concurrent voor Prince.

Twee jaar later brengt l’enfant prodige zijn langverwachte tweede album uit. Wie zeemzoete ballads en sterke songs verwacht is er aan voor zijn portemonnee. Warrige songs, ruzie met producer Frank Farian en een artiest die zichzelf tot Sananda Maitreya herdoopt maken dat de plaat in de winkel blijft liggen en dat platenlabel Columbia Records een van de grootste albumretours uit de muziekgeschiedenis te verwerken krijgt.

Queen- Hot Space (1982)

In 1981 is Queen de grootste groep ter wereld. Singles Crazy Little Thing Called Love en Another One Bites The Dust veroveren de Amerikaanse charts en de band speelt voor uitverkochte stadions. Zanger Freddie Mercury -een grote fan van The Queen Of Soul Aretha Franklin – en bassist John Deacon overtuigen de twee andere groepsleden om een andere muzikale richting in te slaan en zo de Amerikaanse markt definitief op de knieën te krijgen. Het feit dat single Another One Bites The Dust meer dan vier miljoen keer over de Amerikaanse toonbank gaat, blijkt een overtuigend argument.

Op het album Hot Space kiest Queen resoluut voor funk en disco. Een eerste tegenvaller : muziekzender MTV weigert de clip voor de single Body Language uit te zenden wegens té suggestief. Een tweede tegenvaller : hoewel Freddie de fans met “it’s only a bloody record” probeert te sussen haken de fans van het eerste uur massaal af. Enkel het met Davie Bowie opgenomen Under Pressure-duet (dat een jaar voordien werd uitgebracht) kan de meubelen enigszins redden. Twee jaar later grijpt de band voor opvolger The Works terug naar de oude vertrouwde Queen-formule. De Amerikaanse markt blijft voorgoed verloren.

Randy Newman – Born Again (1979)

Na drie albums oogst Randy Newman met Good Old Boys en vooral Little Criminals naast erkenning ook es commercieel succes.

Een herboren Newman poseert voor de hoesfoto van opvolger Born Again als de kruising tussen The Joker en Gene Simmons van Kiss. Niet echt een goed idee, want niemand herkent de zanger, het album komt in de platenwinkels in de metal-afdeling terecht en daarenboven hebben politiek correcte critici het niet zo begrepen op songtitels als It’s Money That I Love en muzikale liefdesverklaringen aan de symfonische rockband Elecric Light Orchestra. Terwijl Little Criminals nog goud haalt in de Verenigde Staten, sterft Born Again een stille dood in de onderste regionen van de Amerikaanse album-charts.

Francis Weyns