(Castello, 15u25) De Britse soulcrooner kwam, zong en overwon. Op punten.
Plus: Jongens, wat een stem, wat een longinhoud. Veel meer had Kwabs (begrijpelijke afkorting voor Kwabena Sarkodee Adjepong) niet mee gebracht vanuit Londen, slechts geflankeerd door akoestische gitaar en toetsen. Dat is vreemd, want de soulcrooner met Ghanese roots werkte voor de singles Last Stand en Wrong or Right samen met de producer SOHN, wiens broeierige r&b-geluid hem als gegoten zit. Maar niet getreurd, want ook in minimale bezetting hield Kwabs zich staande. Last Stand – op 9 in onze singles-top 50 van 2013 – moest het zonder aanzwellende synths doen, de erg poppy single Wrong or Right zonder het wulpse baslijntje, en ook de spiksplinternieuwe single Walk – gisteren voor het eerst op de Britse radio gedraaid, aldus Kwabs – kreeg een uitgekleed arrangement mee. Maakt niks uit, deze jongen mag desnoods uit het Staatsblad zingen, dan nog hangen we aan z’n lippen gekluisterd. Een nieuwe Afrikaans getint nummertje en een cover van James Blake’s Lindisfarne zorgden trouwens voor de verassingen.
De Britse krant The Guardian noemt hem de nieuwe Seal – of dat een compliment is maakt u zelf uit – wij zien er, in deze sobere incarnatie, de nieuwe Bill Withers in. Hij beschikt bovendien ook over het charisma om het in de toekomst tot een grote meneer te schoppen, we eten onze oordopjes op als zijn debuutplaat geen doorbraak betekent. Fuck Sam Smith, dé Britse soulcrooner van de toekomst heet Adjepong, Kwabena Sarkodee Adepong. Zeg gerust Kwabs.
Min: Het is een euvel waar elk festival mee te maken krijgt: de juiste artiest op de verkeerde plaats en/of verkeerd moment. Kwabs mocht zoveel volume uit z’n longen persen als ie wou, tegen de dreunende bassen en beats van de Boiler Room tegenover de Castello kon hij niet op. Bovendien werd Last Stand gesaboteerd door feedback, wat het orgelpunt van z’n set enigszins de mist deed ingaan.
Hoogtepunt: het gevecht stemvolume en longinhoud, versus het technogedreun buiten de tent was tegelijk storend en ontroerend.
Aftermovie-gehalte: 2,3/5
Jonas Boel
