Jake Bugg @ Botanique: Working class kid laat zijn liedjes spreken

De Britse pers noemt hem nú al de ‘East Midlands Dylan’. Een poëtische overdrijving? Uiteraard. Al dwong het zelfvertrouwen waarmee de 19-jarige Jake Bugg in Brussel op het podium stond, toch meteen ontzag af.

Some guys have all the luck. Jake Bugg heeft pas enkele dagen geleden zijn negentiende verjaardag gevierd, maar de steile opgang van zijn carrière verloopt haast tegen de snelheid van het licht. Zijn titelloze debuut-cd haalde de hoogste plaats in de Britse charts, zijn single ‘Lightning Bolt’ was medio februari het meest gedraaide nummer bij Studio Brussel en zijn huidige Europese tournee ontvouwt zich uitsluitend voor uitverkochte zalen.

De Orangerie van de Botanique vormde op die regel geen uitzondering. Bugg (echte naam: Jacob Kennedy) blijft er echter bescheiden bij: als working class kid, die er via zijn muziek in slaagde uit de grauwe woonblokken van Nottingham te ontsnappen, beseft hij maar al te goed hoeveel wind hij momenteel in de zeilen heeft. Dat hij, behalve over een gezonde ‘no nonsense’-attitude, ook over een fikse dosis talent beschikt, maakt zijn toekomst er enkel rooskleuriger op.

De oppervlakkige popmuziek van zijn generatiegenoten is aan Jake Bugg niet besteed. Hij laat zijn indie-skiffle liever inspireren door de sound van de late fifties en de vroege sixties: de rockabilly die destijds het handelsmerk was van Sam Phillips’ Sun-label in Memphis of de folk van de latere Greenwich Village-generatie. Maar je hoort in zijn simpele retroliedjes net zo goed echo’s uit de Britpop van de jaren negentig, zoals die van The La’s en Oasis.

Het is dus geen toeval dat Noel Gallagher hem vorig jaar op sleeptouw nam tijdens een concertreis door de VS. Buggs trefzekere stem houdt dan weer het midden tussen die van Gene Pitney, de jonge Donovan en Alex Turner van Arctic Monkeys.

Powerfolk

De artiest verscheen in de Botanique aanvankelijk in zijn eentje op het podium en begon met het sobere ‘Fire’, dat deed denken aan Hank Williams met een reggae-tic. In visueel opzicht was de show weinig spectaculair: Jake Bugg liet gewoon zijn liedjes spreken en deed dat nu eens solo, dan weer met behulp van een ritmesectie. Het materiaal uit zijn eerste langspeler, die integraal aan bod kwam, werd aangevuld met een handvol oude en nieuwe songs.

Vanaf ‘Kentucky’ greep de zanger naar een elektrische gitaar en joeg hij, samen met zijn twee begeleiders, tijdens ‘Trouble Town’ het tempo prompt de hoogte in. “Dit gaat over waar ik vandaan kom”, meldde Bugg over de plek “where the only thing that’s pretty is the thought of getting out”. Wie zelf was opgegroeid in een negorij waar nooit iets gebeurde, wist precies waar hij het over had.

Naarmate de set vorderde, zwalkte de jonge Brit steeds vaker heen en weer tussen woede, cynisme en kwetsbaarheid. Maar tegelijk kwam hij, zoals het een moderne troubadour betaamt, ook energiek en snedig uit de hoek. Het bedachtzame ‘Simple As This’ was melodieuze powerfolk, ‘Someone Told Me’ werd ondersteund door subtiele fingerpicking en het troostende ‘Note to Self’ werd door de drummer en de bassist van een extra dosis dynamiek voorzien.

Ontlading

Tijdens het gloednieuwe ‘Slumville Sunrise’ liet Bugg horen dat hij een verdienstelijke rock-‘n-rollgitarist uit de Bo Diddleyschool is.Tegelijk manifesteerde hij zich als een begenadigd verhalenverteller: ‘Seen It All’ ging over een feestje dat, onder invloed van pillen en alcohol, behoorlijk uit de hand loopt, terwijl in het als knagende garagerock vermomde ‘Ballad of Mr Jones’ een man wiens vrouw door een straatbende is vermoord het recht in eigen handen neemt.

De invloed van Oasis was het grootst in ‘Two Fingers’ en het potige ‘Taste It’, maar het moment van de ontlading werd tot het einde bewaard: een gebalde, elektrische uitvoering van ‘Lightning Bolt’. Een kleine drie minuten urgentie en levenslust, zonder tierlantijntjes.

De toeschouwers vonden het allemaal prachtig en kregen er uiteindelijk drie extraatjes bovenop, waaronder het gevoelige ‘Broken’ en het van Johnny Cash geleende ‘Folsom Prison Blues’. Met deze cover gaven Bugg en zijn band aan dat ze het idioom van The Man in Black grondig hadden bestudeerd.

Goed, er stonden enkele minder beklijvende momenten op de setlist, maar met negentien nummers in iets meer dan een uur flitste Jake Buggs officiële introductie bij het Belgische publiek in een oogwenk voorbij. Het was een prima concert, zonder pretenties, van een artiest met heel wat groeipotentieel. Hou de zomerfestivals maar alvast in de gaten.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Fire / Kentucky / Love Me The Way You Do / Trouble Town / Seen It All / Simple As This / Slide / Slumville Sunrise / Ballad of Mr Jones / Someone Told Me / Country Song / Not to Self / Someplace / Two Fingers / Taste It / Lightning Bolt // Saffron / Broken / Folsom Prison Blues.