Ja, jongeren kennen Bob Dylan nog, maar niet zoals hun ouders hem kennen

© Reuters
Geert Zagers
Geert Zagers Journalist bij Knack Focus

De internetgeneratie herontdekt oude muziek op een compleet nieuwe manier: niet door volledige oeuvres te doorploeteren, maar door memes, covers en soundtracks.

Vraag aan iemand onder de dertig wat het bekendste nummer is van Fleetwood Mac en de kans is groot dat u The Chain te horen krijgt. Niet Go Your Own Way, niet Don’t Stop, maar The Chain. Dat, of Everywhere – stilaan een anthem onder millennials.

Voor wie Fleetwood Mac al langer dan vijf jaar kent, is dat betrekkelijk vreemd om te horen. The Chain was een afdankertje: het bestaat uit solowerk van Lindsey Buckingham, Stevie Nicks en Christine McVie dat eerder geweigerd was en met de hulp van een scheermes en tape geknipt en aan elkaar geplakt was. Het stond op Rumours, maar het was niet een van de vier singles van die plaat. Everywherewas dan weer wel een single, maar lang niet hun succesvolste. Het nummer stond op Tango in the Night, een plaat die in 1987 verscheen, nadat Fleetwood Mac de kitsch had ontdekt en alle deugdelijke muziekliefhebbers hadden afgehaakt.

Het grootste nummer van George Michael is niet u003cemu003eFaithu003c/emu003e of u003cemu003eFreedomu003c/emu003e, maar wel u003cemu003eCareless Whisper u003c/emu003eomdat jonge mensen die saxofoon heel grappig vinden

Het is bijna even fascinerend als de rehabilitatie van Fleetwood Mac: de herinterpretatie van hun werk. De klassieke canon van Fleetwood Mac bestond ruwweg uit alles van Rumours, het meeste van Tusk en de groene Greatest Hitsmet de lotus op de hoes, aangevuld met de losse nummers Need Your Love So Bad en Albatross van de eerste bezetting. Vandaag is Rumours nog altijd dé plaat, maar is de kitscherige Fleetwood Mac van Mirage en Tango in the Nighteven populair. Nog even en de geschifte hoes van Tango in the Night van een reiger en kudde olifanten die in een oerwoud naar de zonsondergang kijken is een icoon.

Mocht u zich afvragen hoe dat komt: The Chain zat in de Superbowl-trailer, de gewone trailer, twee scènes en de soundtrack van Guardians of the Galaxy 2, dook op in I, Tonya en werd gecoverd door Harry Styles. Dreams was een Twittermeme. De derde meest bekeken YouTube-clip van Fleetwood Mac is Seven Wonders, een nummer van Tango in the Night. Met dank aan de seizoensfinale van de tv-reeks American Horror Story, waarin Nicks opdook. En allemaal staan ze bovenaan in This Is Fleetwood Mac, hun officiële playlist op Spotify.

Dat is het grotere verhaal dat hier doorheen schemert: hoe een generatie twintigers en dertigers de muziekgeschiedenis herontdekt en herinterpreteert volgens haar eigen standaarden. Bob Dylans Lay Lady Lay heeft op Spotify evenveel plays als alle nummers van Blood on the Tracks samen. Het grootste nummer van George Michael is niet Faith of Freedom, maar wel Careless Whisper omdat jonge mensen die saxofoon heel grappig vinden en de intro zowat een meme is geworden. Het meest beluisterde nummer van de indieband Blonde Redhead is dan weer For the Damaged Coda, omdat Rick & Morty dat in een scène stak. Smash Mouths All Star, een noveltyhit uit 1999, heeft de jongste twee jaar evenveel opgebracht als de laatste drie platen van Radiohead samen, met dank aan een een internetgrap die wij niet snappen en niet kunnen uitleggen.


In tijden van Spotify, YouTube en Twitter werkt de back catalogue van een artiest anders dan vroeger. Of het nu Toto of Fleetwood Mac is, steeds zie je hetzelfde mechanisme terugkeren: jongere mensen leren oude muziek niet meer kennen via een popencyclopedie, een artikel in een muziekmagazine of John Cusack-achtig personeel in een platenwinkel. De macht van de traditionele muzikale autoriteiten is verdwenen; het zijn memes, playlists, soundtracks en covers die bepalen welke muziek opgepikt wordt. Het gevolg is dat muzikaal-historisch belang, een oeuvre en algehele credibiliteit er nauwelijks nog toe doen. Het internet redeneert volgens de criteria van nu. En momenteel houdt het internet van grappige dingen, van kitscherige dingen, van visueel sprekende dingen, van eightiesdingen.

Het resultaat daarvan is een jonge generatie muziekliefhebbers voor wie Fleetwood Mac groter is dan Bob Dylan, groter dan Bruce Springsteen, even groot als The Rolling Stones en bijna zo groot als The Beatles. Ook Fleetwood Mac had nooit gedacht dat ze dat nog zouden meemaken.

Lees alles over de revival van Fleetwood Mac en de yacht rock in het algemeen in onze +zone of in de Knack Focus van 25 april.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content