Ja, ze hebben Fear of the Dark gespeeld, en The Number of the Beast ook, maar maakt dat Iron Maidens optreden ook een goed optreden. Gôh…
WHAT’S THE FUZZ?
Dat treft, nogal wat mensen op de wei leken zich krèk dezelfde vraag te stellen: why bother? Eenmaal voorbij de eerste paar rijen fans, aficionado’s en regelrechte freaks – stuk voor stuk wandelende reclameborden voor Iron Maidens merchandisewinkel – stond de weide immers verre van volgepakt.
Wij begrepen die onverschilligheid maar half, want Bruce Dickinson en co. mogen er dan wel uitzien als een stelletje uitgebluste vijftigers, Iron Maiden blijft toch maar mooi Albions heavy metal-trots.
Auteurs van klassiekers als Fear of the Dark en The Number of the Beast, bedenkers van rijmelarij à la Bring Your Daughter… To The Slaughter, trotse eigenaars van hun eigen mascotte – Eddie, voor de vrienden – en sinds kort ook de trotse papa’s van een verzamelaar die luistert naar de niet minder originele titel From Fear To Eternity. Dát was een korte brainstormsessie!
TOCH NIET BETER DE TOOG OPGEZOCHT?
’t Is dat meneer Dickinson er zelf om verzocht. Want zeg nu zelf, na amper een handvol nummers doodleuk aankondigen dat je het komende halfuur je nieuwe plaat gaat pluggen, dat is zo goed als zeggen: ‘Ga iets eten, drink een pint, geef de missus desnoods een beurt op de camping, want van ons hoeft u de eerstkomende dertig minuten geen noemenswaardig amusement te verwachten.’
In het midden latend hoe wij ons halfuurtje quality time hebben zoekgemaakt: opnieuw inpikken deden we ter hoogte van The Trooper, waarvan de beroezende riff ons op haast transcendentale wijze leek op te tillen en – nog belangrijker – onze verwachtingen over het verdere verloop van de set voor het eerst echt wist op te poken. Vergeefs, zo bleek, want een memorabel concert dat ook andere mensensoorten dan de die hard Iron Maiden-fan met verbazing sloeg: dat werd het niet.
Nu, sinds een collega na een Metallica-recensie een doodsbedreiding mocht ontvangen van een fan die zijn kinderen Lars en Ulrich had genoemd, kijken wij wel uit met kritiek op metalbands, maar bon: van onze sokken geblazen we ain’t.
HET YOUTUBEMOMENT?
Dickinson die halfweg Where The Wild Wind Blows plots stevig van leer trekt tegen de ‘cocksucker‘ die ‘m vanop de wei met een laserpen bestraalt. ‘Can somebody sort that cunt out, because otherwise I will.’ Ook memorabel: de DJ die na het slotakkoord Always Look On The Bright Side Of Life door de speakers stuurt, waardoor een paar tienduizend metalfans dus dwaas fluitend de uitgang opzoeken. Fie-foe, fie-foe-foe-foe, fie-foe!
(V.B.)
