Interview met Douglas Firs

De jonge singer-songwriter Douglas Firs, het alter ego van Gertjan Van Hellemont, heeft met de prima single ‘Pretty Legs and Things to Do’ behoorlijk wat airplay. Terecht. ‘Dat nummer is puur en eerlijk.’

Als muziek voor kleine stroomstoringen zorgt in de bovenkamer, heb je iets om te koesteren. Zo’n moment hadden we toen het filmpje van Douglas Firs’ Pretty Legs and Things to Do opdook. Opgenomen in de Gentse Boekentoren, is het een song die de aandacht voor de rest van de wereld voor welgeteld 3:49 minuten doet verslappen.

Bij zulke openbaringen heb je als muziekreporter maar één optie: je springt op de fiets/de trein/in de auto/de heli (schrappen wat niet past) en je maakt dat je het meesterbrein zo snel mogelijk voor de micro krijgt. Gertjan Van Hellemont, om u te dienen.

Gertjan, een videoclip opnemen in de Boekentoren: hoe heb je dat geregeld?

Gertjan Van Hellemont: “Normaal gezien geraak je daar niet zo makkelijk binnen. Maar we hebben het twee dagen voor de opnames gevraagd en hebben het wonder boven wonder geregeld gekregen, omdat ze daar fan zijn van onze muziek. Die verdieping was helemaal leeg, ’t was een prachtig zicht. Perfect om ons nummer op te nemen.”

In Pretty Legs zing je You know I’m not / Good with people but/ I think I could be / Pretty good with you. Marc Didden zei hierover: ‘Wie zo’n zin schrijft, weet iets van het leven’. Probeer je een boodschap over te brengen met je muziek?

Van Hellemont: “Als ik dat nummer speel wil ik mijn ervaring delen maar dat wil nog niet zeggen dat daar een boodschap aan vastzit. Pretty Legs is heel eenvoudig qua inhoud: het gaat over een gebroken hart en niets meer. Dat nummer is puur en eerlijk voor mij, het gaat over een belevenis. Maar een boodschap? Nee. Ik vind dat mensen die naar mijn muziek luisteren hun eigen verhaal eraan moeten vastkoppelen. Er zijn geen regels. Alleen naar de muziek luisteren of alleen naar de teksten, je doet ermee wat je wil. “

Een Youtubegebruiker noemde de zes seconden backing vocals in de clip kippenvel.

Van Hellemont: “Ja, nochtans waren die er bijna niet geweest, of toch in mindere mate. De avond ervoor heb ik bij vrienden wat navraag gedaan om te kijken of er iemand zin had om mee te komen. Het leek eerst allemaal in ’t honderd te lopen omdat ik constant op voicemails terechtkwam. Maar uiteindelijk waren ze ineens allemaal beschikbaar en stonden ze daar met zeven. Het klonk luid, maar ik vond dat wel tof.”

De Wereld Draait Door

Je speelde onlangs in het zeer populaire Nederlandse tv-programma De Wereld Draait Door (DWDD). Daar krijg je een minuut om je als band te ‘verkopen’. Hoe was die ervaring?

Van Hellemont: “Zij hadden ons gecontacteerd omdat ze het filmpje van Pretty Legs in de Boekentoren hadden gezien. Aanvankelijk hadden we pech: op de dag dat wij moesten spelen trad de koningin net af, en toen mochten we niet. Maar uiteindelijk is het er dus wel van gekomen. Ik vond het super. Het is natuurlijk wat frustrerend om maar een minuut van je nummer te mogen spelen, maar je laat je muziek wel horen aan een miljoen kijkers. En zoiets merk je wel aan de cd- en ticketverkoop achteraf. “

Hoe belangrijk is een passage in tv-programma’s voor jullie?

Van Hellemont: Dat is moeilijk in te schatten, maar het helpt natuurlijk. Zeker in Nederland. Daar hebben ze een heel andere radiotraditie dan bij ons, en kom je als alternatieve band bijna niet op de radio. En dan moet je via andere wegen zoals tv je publiek proberen te bereiken. DWDD is in Nederland echt de norm. Maar zelfs in Vlaanderen kan dat nooit kwaad natuurlijk: de Kruitfabriek haalt een paar honderdduizenden kijkers die plotsklaps van ons gehoord hebben.

Hokjesdenken

In allerlei recensies word je vergeleken met Ryan Adams, Neil Young, en andere muziekhelden. Je muziek wordt verder ook vaak in hokjes gestopt. Word je die vergelijkingen niet beu?

Van Hellemont: “Ik ervaar dat niet als storend. Vooral omdat ik zelf naar die muzikanten opkijk. Ik snap wel waarom muziekrecensenten dat doen en het werkt ook: als ik een muziektijdschrift lees en een nieuwe band zie staan waar dan ‘klinkt als:’ bij staat, dan maakt dat het voor mij interessanter om die band te gaan ontdekken. Toch zie ik vergelijkingen met bijvoorbeeld Neil Young niet als druk op mijn schouders om op hetzelfde niveau te komen. Zoiets is gewoon dwaas, je moet je eigen ding doen. Ik zie het eerder als een goeie reden voor mensen om naar ons te komen luisteren.”

Het songschrijfproces

Als gitarist bij The Bony King of Nowhere sta je heel dicht bij zanger Bram Vanparys. Hij trok al naar de Ardennen om songs te schrijven. En hij is zeker niet de enige muzikant die de afzondering opzoekt: denk maar aan Bon Iver, die in een hutje in Wisconsin aan zijn eerste plaat werkte. Heb jij die rust ook nodig om songs te schrijven?

Van Hellemont: “Afzondering heb ik niet nodig. Tijd wel. Ik vind het een tof gevoel om niets op de planning te hebben. Als ik een activiteit gepland heb een paar uur later, ben ik niet zo happig om aan iets te beginnen.”

Hoe gebeurt songschrijven in jouw geval?

Van Hellemont: “Ik weet niet wat mijn manier is. Elk nummer is op een andere manier tot stand gekomen, met een ander instrument op een ander moment. Sommigen eerst vanuit de tekst, andere vanuit de muziek. Ik heb geen vast stramien voorlopig.”

Je bent nogal perfectionistisch bezig met klank. Hoe komt dat?

Van Hellemont: “Het is iets waar ik graag op let. Ik heb muziekproductie gevolgd en erger mij aan mensen die muziek beluisteren op Youtube, omdat de kwaliteit vaak slecht is. Ik ben daar wel gevoelig voor. Het lijkt mij gewoon logisch: een bakker bakt brood en die probeert dat zo lekker mogelijk te maken, ik maak muziek en ik probeer die zo goed mogelijk te laten klinken. “

Tweede plaat

Toen je klein was schreef je liedjes in het Nederlands. Zie je je zoiets nog doen later?

Van Hellemont: “Nee, dat zou ik niet kunnen. Ten eerste heb ik een Franse r, en dat klinkt niet mooi. Ten tweede is de muziek waar ik naar luister sinds ik klein ben altijd in het Engels geweest. Ik lees ook veel in het Engels, dus het is zeker geen exotische taal voor mij. Dat is een automatisme: het is de taal waarin je kan afscheid nemen van het dagelijks leven. Maar ik vind het wel dapper om in het Nederlands te zingen. Er zijn niet veel muzikanten die het geloofwaardig kunnen in Vlaanderen.”

Ben je al bezig met een tweede plaat?

Van Hellemont: “Bezig is een groot woord. Ik heb nu sowieso geen tijd om een plaat te maken. Maar dat wil niet zeggen dat ik geen nummers schrijf. We spelen wel al een nieuw nummer dat op de tweede plaat terecht zal komen: Caroline. Maar zo snel gaat dat allemaal niet. Ook: bij je eerste plaat kan je putten uit alle nummers die je in heel je leven hebt geschreven. Maar een tweede plaat inblikken is nog zeker niet voor meteen.” (CJP/Pieter Van Leuven)