In het spoor van dj Coone, de Belg die de wereld van hardstyle leert houden

Dj Coone op Tomorrowland © Wouter Van Vaerenbergh

Dimitri, Mike of Charlotte? Voor duizenden bezoekers heette dé Belg van het eerste Tomorrowlandweekend dj Coone. De Kempenaar is al jaren een wereldwijd begrip in de hardstyle en mocht dat gaan bewijzen op het Boomse hoofdpodium.

‘Ja mateke… nu gaat het erom spannen.’

Koen Bauweraerts, bij hardstyle-liefhebbers over de hele wereld al vijftien jaar bekend als dj Coone, trekt voor de laatste keer die middag een blikje Red Bull open. Het is kwart na vijf en de Kempenaar beklimt binnen een halfuur als eerste dj in zijn genre de main stage van Tomorrowland. Dat is om meerdere redenen een dingetje.

Om dat te begrijpen, moet u een paar dingen die u denkt te weten over hardstyle alvast uit uw hoofd zetten.

Eén: het is géén hardcore – de bliksemsnelle stampklassiekers van onder meer Thunderdome – maar de melodieuze en iets tragere tienerzoon ervan.

Twee: het is géén snel bij elkaar geflanste kermismuziek, maar serious business. Deadmau5, een van de grootste dj’s ter wereld, beweerde ooit dat hij in een paar minuten een hardstylekick, het lage geluid op elke tel, kon producen. Om het resultaat wordt hij nog steeds uitgelachen. ‘Dat leek echt nergens naar’, grijnst Coone wanneer we hem, twee weken voor de grote dag, opzoeken bij hem thuis in Turnhout. ‘Een goede kick kost mij twee tot drie wéken. Hardstyle is zowat het moeilijkst te produceren genre dat er is.’

Bauweraerts mocht in zijn carrière – hij draait al sinds zijn vijftiende – al Linkin Park, Netsky en Dimitri Vegas & Like Mike remixen. Met dat laatste duo bracht hij ook eigen werk uit, net als met Ummet Ozcan. Hij is de oprichter van Dirty Workz, een van de grootste hardstyle-labels van de planeet. En voor u begint over een grote vis in een kleine vijver: Coone heeft vijf keer zoveel maandelijkse luisteraars op Spotify als Bazart, drie keer zoveel als Charlotte De Witte en maar net wat minder dan Oscar And The Wolf. En o ja, hij vulde met zijn thema-avond Coone and the Gang het Sportpaleis. In 2007.

Coone wacht op het begin van zijn set, samen met onder anderen zijn manager Jon (uiterst links) en goede vriend Dennis (wit T-shirt).
Coone wacht op het begin van zijn set, samen met onder anderen zijn manager Jon (uiterst links) en goede vriend Dennis (wit T-shirt).© Wouter Van Vaerenbergh

Een mens zou zich kunnen afvragen waarom Coone nu pas voor het eerst op het hoofdpodium mag spelen, zeker omdat hardstyle ook bij de commerciële dj’s steeds meer school maakt. Vaste mainstageklanten als Timmy Trumpet en Armin Van Buuren die de gashendel eens opendraaien tijdens hun set? Hardstyle. Kind van de duivel, die ene hit die maandenlang van speelplaats tot bejaardentehuis over de tongen ging? Hardstyle. Studio Brussel-chouchou Yolotanker die Toto’s Africa verbouwt en een WK-lied in elkaar knalt? Hardstyle. Ik moet zuipen, de ambianceknaller die al het hele jaar niet van fuiven en feestjes weg te branden is – u weet wel, dat van die barman die het niet geheurd heeft? Een hardstyleclimax, jawel.

‘Op den duur heb ik Michiel (Beers, samen met zijn broer Manu organisator van Tomorrowland, nvdr.) ge-sms’t: “Genoeg met die gimmicks, het is tijd voor echte hardstyle op het hoofdpodium”‘, herinnert Bauweraerts zich nog. ‘Uiteindelijk is hij vorig jaar overstag gegaan, na mijn set op The Gathering, de pre-party op camping Dreamville. Toen ik van het podium afkwam, zei hij maar drie woorden: “Main. Volgend jaar.” Ik stond te trillen op mijn benen.’

***

Een jaar later loopt Coone schijnbaar ontspannen door het artiestendorp. Wat schuine moppen tappen met de vrienden, een kus voor zijn vriendin. Tot hij zich toch even wil afzonderen, weg van zijn vrienden en alle andere mensen die een mening zouden kunnen hebben over zíjn uur op het hoofdpodium. ‘Nou effe focussen.’ Meer uitleg is niet nodig.

‘Je wilt niet weten hoeveel setlists ik de voorbije weken heb gekregen van familie en vrienden’, heeft hij ons daarover in zijn woonkamer verteld. ‘Zowat iedereen in de hardstylewereld wil iets te zeggen hebben over mijn set, ook promotors die ik al jaren niet meer heb gezien of gesproken.’

Coone
Coone© Wouter Van Vaerenbergh

Maar het is zíjn set, zíjn antwoord aan iedereen die hem, de zelfverklaarde soldier on the front line van de hardstyle, de voorbije jaren in het hardcore- of kermishoekje drukte. Aan de kranten en tijdschriften die hem alleen maar aan het woord willen laten in de regionale pagina’s, als hij een project steunt dat middelbare scholieren ervan moet overtuigen hun diploma te halen. Aan de radiopresentator die na duizenden berichten van luisteraars een plaat van Coone draaide en daarna toch kwijt wilde dat ze ‘epilepsie kreeg van die muziek.’ Aan de muziekprogrammatoren van een grote radiozender die hem aanraadden om een track over zijn dochter Faye onder een andere naam in te sturen, ‘omdat de radio afknapt op de naam Coone.’ Erover vertellen, met Faye in prinsessenkleren op zijn schoot, maakt hem opnieuw kwaad: ‘Ze denken toch niet dat ik jarenlang knok om te staan waar ik sta en vervolgens mezelf teniet ga doen om toch maar op de radio te komen?’

En dus begon Coone in de aanloop naar zijn moment de gloire maar aan zijn eigen mediacampagne. Geen eenmalige Facebookpost of een snel uitgebrachte nieuwe T-shirt, wel een minidocumentaire, te bekijken op YouTube. Trip To Tomorrow volgt de dj vijf afleveringen lang in de studio, bij zijn gezin en op festivals in binnen- en buitenland.

Les één uit die documentaire: hardstylefans zijn be-lach-e-lijk toegewijd. Op eenvoudig verzoek strooien Coone en zijn manager Jon Swagemakers in het artiestendorp met anekdotes. ‘In een Mexicaanse hotelkamer vond ik een magazine, vergelijkbaar met P Magazine bij ons, met mijn hoofd op de cover’, lacht Coone. ‘Wanneer we daar met de auto rijden, krijgen we instant vier man achter ons aan’, vult Swagemakers aan.

Coone
Coone© Wouter Van Vaerenbergh

‘En uit China kreeg ik ooit een filmpje, waarin tientallen fans allemaal hetzelfde bordje vasthouden: China loves Faye‘, herinnert de dj zich. ‘Waarop ie thuiskomt in Turnhout en geen haan ernaar kraait’, besluit Swagemakers.

Behalve de fans dan. Wanneer we door Coones Instagram-story swipen, zien we screenshots van armen met een Coonetattoo erop, van mensen die dan al voor het hoofdpodium hebben postgevat met hun vlaggen en pancartes en hardstyle-liefhebbers die het uitschreeuwen op hun feed dat het vandaag een grote dag is voor hun favoriete muziekstijl. ‘Deze set is er niet alleen voor de mensen die Coone nog moeten leren kennen, maar ook voor hen die zijn logo op hun arm hebben staan en de vriendengroepen die hem achternareizen door heel Europa. Je mag het gerust een moment van erkenning noemen’, zegt Swagemakers.

***

Een halfuur voor de set. Team-Coone zit op het terras achter de main stage. Dieter, al achttien jaar een van Coones beste vrienden, haalt een stuk of twintig witte vlaggen uit zijn tas. #JoinHardstyle, staat erop gedrukt. Wie de hashtag de afgelopen maanden gebruikte op sociale media, kon er een winnen. ‘Fans die aangaven dat ze naar Tomorrowland kwamen, kregen uiteraard een streepje voor’, knipoogt Coone, die er ook een paar aan zijn cameralui geeft. ‘Om aan de eerste rijen te geven.’

Coone
Coone© Wouter Van Vaerenbergh

Coone staat recht en ijsbeert, zijn blik gericht op het tv-scherm dat het optreden van Timmy Trumpet toont, die op dat moment op het hoofdpodium draait. Even dreigt hij een nummer te spelen dat Coone ook in gedachten had, maar het gevaar is snel geweken. ‘Toch belangrijk om te weten wat hij speelt’, klinkt het. Intussen zoekt hij naar een stuk afval – ‘Iemand een waterflesje?’ – voor het trash moment, een punt in de set waarop iedereen vuiligheid de lucht in moet slingeren.

‘Hoeveel procent hardstyle is die zijn set nu?’ vraagt Dieter uitdagend, met één oog naar het scherm loensend. ‘Zeventig? Tachtig?’ Coone schudt het hoofd. ‘Een derde, misschien.’ Hoedanook, een beter moment om de fakkel over te nemen van de gimmick kon de eeuwige underdog zich nauwelijks dromen.

***

Timmy Trumpet toetert zich naar zijn laatste drop. Het moment voor Koen om Coone te worden, om iedereen op zijn nummer te zetten. Swagemakers zet het, zoals alles wat zijn poulain de afgelopen zes maanden deed, graag nog wat aan: ‘Dit is ‘m. Dit is ‘m echt.’

En zelfs een paar meter buiten het grootste strijdgewoel kunnen we zien dat dit ‘m is. Coone laat de vlakte en de heuvel voor hem voor minstens drie vierde vollopen, en dat op de slotdag, om tien voor zes en onder een loden zon.

Coone
Coone© Wouter Van Vaerenbergh
Coone
Coone© Wouter Van Vaerenbergh

De hardstylefans krijgen hun erkenning met oud en nieuw werk van hun held, de leken krijgen een verse track met een flard Pump Up The Jam en puntgave remixes van Smells Like Teen Spirit, Daddy Yankees La Gasolina, Bella Ciao – sinds kort weer een hit dankzij de serie La Casa de Papel – en Niggas in Paris. ‘Ik ben een van de weinige hardstyle-dj’s die met raplijnen experimenteert’, zegt hij er twee weken daarvoor over in zijn woonkamer. ‘Noem mij dan maar een sell-out, maar ik kan enkel mijn gevoel volgen. En ik win er meer fans mee dan dat ik er mee verlies.’

Hoeveel mensen er ook wild van zijn, voor velen blijft hardstyle een gesloten fenomeen, een woest, agressief genre waar ze maar moeilijk vat op krijgen. ‘Wie luistert naar mijn tracks of die van de andere jongens, vindt het ofwel vreselijk, of is hooked‘, beseft Coone zelf ook. ‘Maar het is wel kwaliteit, en dat is het al jaren.’

We denken aan die zin terug wanneer de set in de helft is en we voor ons een man of tienduizend zien aan wie je op dat moment zeker niet moet gaan vertellen dat Coone een prullenman is. Want vlaggen of niet, marketing of niet, Coone doet iets met dit volk. Het is geen kwestie van hakken, maar van rubberen tegels uit de vloer stampen. Teksten worden niet meegemompeld, maar uit volle borst gezongen, als geloofsbelijdenissen. Ook Coone zelf lipt de mission statements woord voor woord mee.

It’s not your fault if you listen to an inferior form of dance music

It just means that you haven’t yet been shown the way

For those of you listening to this

Voor de afsluitende woorden wijst Coone uitdagend naar de camera: ‘You made the right motherfucking decision!’ Waarop de duizenden andermaal mensen compleet uit hun plaat gaan, tot hoog op de heuvel rond de main stage toe.

***

‘Wat. was. dat!’ Het is zeven uur en Jon Swagemakers moet zowat de gelukkigste manager van Boom en omliggende continenten zijn. De hardstylegemeenschap heeft zijn werk gedaan. ‘Jullie vier grootste exportproducten zijn Jupiler, Tomorrowland, IJsboerke en Coone’, grijnst de Nederlander met een vette knipoog. ‘Bestaat IJsboerke niet meer? Drie dan.’

Een kwartiertje later komt de dj zelf de trap af. Zijn vriendin krijgt de eerste kus, zijn manager de eerste knuffel. Een pintje, een flashinterview met onze concullega’s en dan naar beneden, waar de fans wachten met ballonnen, vlaggen en kartonnen bordjes. Een shuttle terug naar het artiestendorp? Niet nodig. ‘De vip-ruimte is niks voor ons, man. Jaag ons maar de wei op’, lacht Dieter, terwijl zijn trouwe makker volgens onze telling voor de twintigste keer zijn vingers naar zijn slaap brengt. Het is al jaren de vaste pose van de soldier on the front line, trotser dan ooit in het gelid.

De hardstyle army heeft hier vandaag een veldslag gewonnen.

Coone
Coone© Wouter Van Vaerenbergh

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content