Iceland Airwaves @ Reykjavik (1): De zoon van Björk is een punkrocker

Het showcasefestival Iceland Airwaves kan ook dit jaar op veel buitenlandse belangstelling rekenen. Journalisten uit de VS en Japan, maar ook gewone fans, verdringen elkaar om uit te vissen waarom deze kleine natie zoveel talent voortbrengt. Verslag van de openingsavond.

Het showcasefestival Iceland Airwaves gaat zijn vijftiende jaargang in en kan ook nu weer op enorm veel buitenlandse belangstelling rekenen. Journalisten uit de VS en Japan, maar ook gewone fans, verdringen elkaar om uit te vissen waarom deze kleine natie zoveel talent voortbrengt.

In een afgelegen eiland met een beperkt aantal bewoners (een kleine 330.000) kun je als artiest enkel actief blijven op voorwaarde dat je uitheemse territoria weet te veroveren. En heel wat IJslandse pop- en rockbands zijn daar de jongste jaren, dank zij een uitgekiende mengeling van originaliteit en ondernemingsgeest, ook prima in geslaagd.

Iceland Airwaves, een vijfdaags festival waar, gespreid over een twaalftal zalen, clubs en cafés in hartje Reykjavik, enkele honderden groepen spelen, heeft daar in een niet geringe mate toe bijgedragen. Maar het evenement zet niet alleen IJslandse bands in het uitstalraam. Er is net zo goed Amerikaans, Canadees, Australisch en Brits talent te zien en uiteraard is ook de rest van Scandinavië goed vertegenwoordigd. Met Girls in Hawaii staat er tijdens de editie zelfs voor het eerst een Belgische groep op het programma. De openingsavond, was met ‘slechts’ 42 optredens, voorlopig nog vrij bevattelijk. We pikten er vier uit die we, om uiteenlopende redenen, de moeite waard vonden om te signaleren.

• LAY LOW.

Lovisa Elisabet Sigrúnardóttir, beter bekend als Lay Low, is een rootsartieste van gemengde Sri Lankaans/IJslandse afkomst, die de voorbije jaren zowel in de VS als Europa al een behoorlijke aanhang heeft veroverd. Ze schrijft uitstekende, tussen folk en countryblues laverende songs en vertolkt die met een lichtjes hese maar warme stem en trefzeker gitaarspel.

Op Iceland Airwaves, waar ze al jaren een vaste gaste is, liet ze zich begeleiden door een drummer, een bassist en een dameskoortje en bracht ze al enkele nummers van haar in november te verschijnen vierde cd, ‘Talking About the Weather’. Het nieuwe materiaal, waarop Lay Low occasioneel een bas hanteerde, liet een iets groovier geluid horen dan we tot dusver van haar gewend waren. En ook al klonken haar nummers doorvoeld en intimistisch, de chanteuse gaf even vaak blijk van een ontwapenende speelsheid. Uiteraard konden haar grootste hits, het zacht wiegende ‘By and By’ en het grofkorrelige ‘Please Don’t Hate Me’, niet in de set ontbreken. Vooral het laatste werd op luid gejuich onthaald. Lay Low maakte eerder al een goede beurt op EuroSonic in Groningen. Het wordt dus hoog tijd dat ook het Radio 1-publiek haar aan de boezem drukt.




SINDRI ELDON & THE WAYS.

“This is a song about being a fuck up. Enjoy!”, riep Sindri Eldon ironisch tegen het eind van zijn set. Eerder had hij ook de organisatoren van Iceland Airwaves, die niet altijd even respectvol met jonge bandjes omspringen, al een veeg uit de pan gegeven: “Drie blikjes bier, méér zijn we hen blijkbaar niet waard”, grijnsde hij.
Mocht u er nog aan twijfelen: Eldon speelt potige, punk die weinig verrassends te bieden heeft, maar wel met de juiste attitude wordt gespeeld. Zijn songs, geschreven voor het powertrio The Ways, gaan gehuld in feedback, zitten vol aanstekelijke hooks en geven blijk van een goed ontwikkelde popsensibiliteit. Alleen zijn ze naar ons gevoel net niet opvallend genoeg om in de internationale arena brokken te maken.

Vreemd, want Sindri is de 28-jarige zoon van Björk, toch bekend als één van de origineelste artiesten van dit tijdsgewricht, en van de gitarist van The Sugarcubes. Dat ma-lief haar zoon in de coulissen stond aan te moedigen, siert haar. Maar ónze goede raad aan Sindri Eldon luidt voorlopig: ‘Don’t quit your dayjob yet.”




SAMARIS

Samaris zingt uitsluitend in het IJslands. Dat heeft het trio uit Reykjavik echter niet belet een internationale platendeal te sluiten met het gerenommeerde Duitse Morr-label. Glaciale laptopelektronica en geprogrammeerde downtempo beats stonden bij Samaris centraal, al werden zijn songs wél stemmig bijgekleurd door een klarinettiste en door een afwisselend fluisterende en hijgende zangeres die zich voor de gelegenheid in een lange witte bruidsjurk had getooid. Daardoor oogde ze enigszins als een elfenkoningin uit ‘Lord of the Rings.’

Live speelde Samaris even ijle als sfeervolle triphop waarin af en toe ingrediënten uit drum’n’bass en dub verwerkt zaten. Voor wie sowieso al een liefhebber was van de sprookjeachtige sound die velen met de Noord-Europese scene associëren (zie Múm of het Deense Under Byen), was dit optreden dus een voltreffer. Mocht u door het bovenstaande geïntrigeerd raken: de titelloze debuut-cd van Samaris (eigenlijk een compilatie van twee ep’s, aangevuld met enkele remixen) ligt ook gewoon bij ons in de winkelrekken.




EMILIANA TORRINI

Eén van de headliners tijdens de openingsavond van Airwaves was de ook bij ons behoorlijk populaire Emiliana Torrini. Na een stilte van vijf jaar, waarin ze moeder werd en, als geadopteerde Britse, weer naar haar thuisland verhuisde, keerde de beminnelijke zangeres onlangs terug met ‘Tookah’. Op die cd laat ze zich vooral leiden door elektronische klanken, zoals die van synths, drumcomputers en een swarmatron en maakt ze iets meer dance-georiënteerde muziek dan vroeger.

Dat had uiteraard ook een invloed op haar live-sound, al was de breuk met haar artistieke verleden zeker niet spectaculair. In dromerige songs als ‘Autumn Sun’, ‘Animal Games’ en het al wat oudere ‘The Sunny Road’ bleef nog altijd veel ruimte voor akoestische gitaren, bandoneons en zingende zagen.

Tussendoor kwam Emiliana Torrini af en toe lekker luchtig uit de hoek, zoals in het tussen latin en afrikaanse pop balancerende ‘Home’ en bewees ze met ‘Speed of Dark’ en het broeierige ‘Blood Red’ dat elektropop à la Kylie niet noodzakelijk plat hoeft te zijn. Torrini, goedlachs als vanouds, is een vrouw met humor en weet alleen daardoor alleen al in een mum van tijd een goedgevulde zaal in te pakken.

Ze mocht dan ook uitgebreid bissen, wat op een showcasefestival als Iceland Airwaves hoogst uitzonderlijk is. Een goed alibi om ook bekende liedjes als ‘Big Jumps’ en ‘Jungle Drum’ de set binnen te smokkelen. Tijdens dat laatste mochten de muzikanten gelukkig flink buiten de lijntjes kleuren, zodat het nummer een beeldig surfrockjasje kreeg aangemeten. Emiliana Torrini is op woensdag 13 november te zien in de Brusselse Botanique. We kunnen u nu al vertellen dat het een bijzonder fijn concert zal worden.



Dirk Steenhaut