Het combo van Alex Callier, in Brugge aangesterkt tot een 21-koppig gezelschap, bracht een ‘greatest hits’-set waarin de orkestraties zo organisch en vanzelfsprekend klonken dat ze in eerste instantie zelfs nauwelijks opvielen.
PLUS: Het is een teken des tijds: pop- en rockartiesten die graag eens scheep gaan met een groot orkest. The Notwist, José González, Tori Amos, Efterklang, allemaal probeerden ze de jongste jaren hun repertoire te pimpen met strijkers en blazers. Met wisselend succes overigens: een goeie popsong is vaak nu eenmaal beter af zónder toeters en bellen.
Maar zie, Hooverphonic blijkt de uitzondering te zijn die de regel bevestigt. Het combo van Alex Callier, in Brugge aangesterkt tot een 21-koppig gezelschap, bracht een ‘greatest hits’-set waarin de orkestraties zo organisch en vanzelfsprekend klonken dat ze in eerste instantie zelfs nauwelijks opvielen.
In ‘2 Wicky’, ‘Mad About You’, ‘One Two Three’, ‘Jackie Kane’ of ‘Eden’ bleef Hooverphonic trouw aan zijn karakteristieke sound (met de twangy gitaar van Raymond Geerts en het vaak inventieve basspel van Callier), maar kreeg je er nog wat prikkelende muzikale details bovenop. Bijzonder fraai was bijvoorbeeld het nieuwe arrangement van ‘Vinegar and Salt’.
Hulde ook aan Noémie Wolfs die zich in haar veelzijdigheid en souplesse een meer dan waardige opvolgster van Geike Arnaert toonde, maar altijd zichzelf bleef. Dat ze probleemloos wegkwam met ‘Unfinished Sympathy’ van Massive Attack zegt al veel, maar net zo goed wist ze raad met een naar cabaret neigende song als ‘George’s Café’. Het publiek lustte er pap van en dat was niet onterecht: Hooverphonic XL toonde zich een waardige afsluiter van de eerste Cactusdag.
MIN: Niet alle nummers van Hooverphonic zijn even sterk, en zoiets tast onvermijdelijk het niveau van het concert aan. ‘The World Is Mine’ en ‘Sometimes’ zijn het soort stinkerds die veeleer thuishoren op het Eurovisiesongfestval dan op een popfestival.
HOOGTEPUNTEN: ‘2 Wicky’, ‘Unfinished Sympathy’, ‘Mad About You’, ‘Vinegar and Salt’…
QUOTE: (van Alex Callier, nadat hij drie minuten heeft staan leuteren): “Maar jullie willen natuurlijk liever dat ik zwijg en dat we muziek spelen.” Zelden had een applaus instemmender geklonken.
Dirk Steenhaut
