Hoe zou het nog zijn met Blanche, één jaar na Eurosong?

Een jaar nadat ze tijdens Eurosong in Kiev de vierde plek pakte met City Lights, lanceert Blanche – née Ellie Delvaux – nieuw werk. Volgende maand verschijnt haar nieuwe single Wrong Turn, komende vrijdag bestormt ze het podium van de Botanique tijdens Les Nuits.

Blanche is moe. Verschrikkelijk moe. Het matineuze is er wat uit sinds ze de middelbare school achter zich heeft, maar nu de achttienjarige uit Ukkel een hele week samen met muzikanten en technici aan haar eigen werk sleutelt in het Le Manège, een theater in Mons, moet ze blijkbaar weer ontiegelijk vroeg opstaan. ‘Ik moet mezelf ’s ochtends een tikkeltje forceren om mijn ogen open te krijgen. Het voelt bijna als werken.’ (lacht)

Na haar vierde plek in Oekraïne met City Lights trok ze zich terug om in alle stilte te werken aan haar debuutalbum, waarvan ze volgende maand de eerste single Wrong Turn lost. Vrijdag geeft ze haar eerste optreden met nieuw materiaal tijdens Les Nuits in de Botanique, later op het jaar volgt ook een Europese tour. En passant haalde ze een European Border Breaker Award binnen en veroverde ze de MIA’s voor hit en doorbraak van het jaar, waarbij ze Tamino, Milo Meskens en Delv!s achter zich liet.

Al is ‘muziek geen competitie’, wist Blanche vorig jaar al. Vreemd om te horen uit de mond van een zangeres die doorbrak via The Voice Belgique en daarna zou bevestigen in het ultieme Europese liedjesconcours. ‘En toch heb ik gelijk’, lacht ze. ‘Je neemt niet deel aan The Voice om te winnen, je wil gewoon zoveel mogelijk bijleren en dus zoveel mogelijk liveshows proberen te overleven. Dat ik toen in de kwartfinale strandde, was best oké. En Eurosong? Da’s geen onderlinge strijd, je vertegenwoordigt er je land.’

Het zal aan de vermoeidheid liggen, maar je lijkt me zeer ontspannen vandaag.

Blanche: Had je iets anders verwacht?

In de interviews die je vorig jaar gaf, zat – begrijpelijk – nog wat schichtigheid. En voor elke fan die je ’te goed voor Eurosong’ noemde, zoals Tom McRae, was er een criticaster die voor negenennegentig procent zeker was dat je een robot uit de toekomst was.

Blanche:(grijnst) Wat anders is, levert altijd discussie op. Voor alle duidelijkheid: ik ben géén robot, maar je zult me op het podium nooit uitbundig zien dansen. Zo voel ik muziek gewoon niet aan. Bovendien was City Lights al helemaal geen vrolijk dansnummer. Mijn Engels was toen ook nog niet zo goed. Dan kom je in interviews altijd wat aarzelend over, en vertel je uiteindelijk maar de helft van wat je wil zeggen. Tegelijk wilde ik school, jeugdbeweging en Eurosong combineren. Dat was, achteraf bekeken, misschien wat veel. Ik wist vaak niet wat eerst te doen, al was dat waarschijnlijk een zegen voor iemand die doorgaans veel te hardover alles nadenkt. Als ik vorig jaar al twijfels had, dan had ik sowieso geen seconde tijd om erbij stil te staan.

Intussen heb ik ook zelfvertrouwen getankt. Ik werk met een paar mensen aan mijn nummers, maar ik durf steeds meer op te komen voor wat ik zelf denk. Zes maanden terug geneerde ik me nog voor mijn eigen schrijfsels of voorstellen, omdat ik niet kon inschatten of ze wel goed genoeg waren. Vandaag schrijf ik soms zelfs al in mijn eentje.

Waar put een achttienjarige inspiratie uit?

Blanche: Er zitten nogal wat liedjes tussen over de liefde in een of andere vorm, maar ik vermoed dat ik niet de enige ben die daarover zing. Misschien komt dat omdat ik in mijn kindertijd geen grote drama’s heb meegemaakt. Oké, mijn ouders zijn gescheiden – wat voor elk kind wel een teleurstelling is -, maar daar stopt het zo’n beetje.

Waarover gaat Wrong Turn?

Blanche: Over verkeerde afslagen nemen, was dat dan niet duidelijk? (lacht) Over verkeerde beslissingen nemen in het leven, of op zijn minst beslissingen die anderen als een foute keuze zien. Maar het is niet omdat iedereen dezelfde kant opgaat, dat jij maar slaafs moet volgen. Voor alle duidelijkheid: dat kun je niet een-op-een op mij toepassen, dat krijg je nu eenmaal wanneer je samenwerkt met songschrijvers. Soms lever ik zelf een zin, soms moet ik uitvissen hoe andermans tekst op mij betrekking kan hebben. Dat maakt het nogal lastig om achteraf uit te leggen. In mijn hoofd houdt het allemaal wel steek, maar als ik over zulke teksten tegen pakweg een journalist moet uitweiden, lijkt het waarschijnlijk tiré par les cheveux.

Sla je met je debuutelpee een andere weg in, of ligt hij in de lijn van City Lights?

Blanche: Een gigantische stijlbreuk hoef je niet te verwachten. Het is nog steeds electro-indiepop en ik zing nog steeds behoorlijk laag. Donkere nummers wil ik best blijven doen, maar ik wil voorkomen dat ik me vastrijd in een genre.

Bijwijlen doet jouw muziek denken aan London Grammar. Vrienden van Hannah Reid speelden haar City Lights zelfs door toen je het op Eurosong bracht.

Blanche: Echt? Fijn. Ik weet dat ik als Hannah Reid kan klinken, maar London Grammar bestaat al, en ik wil er zeker geen Belgisch doorslagje van maken. In een van de nieuwe nummers zing ik bijvoorbeeld het woord ‘liar’ op precies dezelfde manier als Reid. Toen ik dat opmerkte, heb ik het er bijna uitgegooid.

Ik zou niet weten waarmee je mijn muziek moet vergelijken. Ik zou willen zeggen dat ik de invloeden voel van alles waar ik zelf naar luister, maar dat is momenteel vooral Franse en Zwitserse rap. Dus dat klopt ook niet helemaal. (lacht)

Zwitserse rap?

Blanche: Lo & Leduc, bijvoorbeeld. Goed, hoor. En verder luister ik vooral naar RY X, Pale Grey en Tamino. Hoe geweldig is Tamino?

Zeer. Je hebt hem in januari natuurlijk wel de MIA voor doorbraak van het jaar afgesnoept.

Blanche: Hij had die MIA net zo goed verdiend. Al heb ik hem ook maar ontdekt toen ik door de lijst met genomineerden ging. Shit, hoe moet ik van hem ooit winnen, dacht ik.

Nu ja, muziek is geen competitie, zei een levenswijze filosofe ooit.

Blanche: Precies.

In hoeverre kende je alle artiesten op die avond?

Blanche: Oscar and the Wolf, Bazart en Coely, dat was het zowat. Ik heb toen veel fantastische muziek leren kennen. Die muzikale taalgrens ligt er nog steeds, hè. Not cool, maar het is nu eenmaal zo.

Waar Tamino met zijn stem de hoogte opzoekt, duik jij de diepte in. Toch staan er op YouTube clips waarin je veel hoger zingt. In hoeverre moet je dat nog forceren?

Blanche: De toonaard van City Lights was op het randje voor mij, normaal ga ik niet zo laag. Maar in mijn puberteit kreeg ik plots een vrij lage stem. (denkt na) Ik moet dringend nog eens door mijn YouTube-kanaal gaan. Die covers zijn ook een deel van mijn verhaal, en ze zijn best geestig – niet flatterend, maar wel geestig – om terug te zien, maar als iemand die afspeelt als ik in de kamer ben, dan loop ik weg. Of ga ik huilen.

Even compleet terzijde: klopt het dat je moeder je sinds Eurosong Witteke noemt, zoals ik in de gespecialiseerde pers las?

Blanche:(kijkt vreemd) Dat heeft ze nooit gedaan. Echt nooit. Geloof vooral niet alles wat je op het internet leest. Op Wikipedia staat zelfs dat ik Jiddisch spreek. Niet dus. Hooguit drie woorden.

Mesjogge, gefilte fisj en gotspe?

Blanche: En dan ben ik ook zo goed als uitgepraat. Niemand spréékt toch Jiddisch? Wel ben ik opgegroeid in een joodse familie en ging ik tot mijn twaalfde naar een joodse school en dito jeugdbeweging. Al heeft me dat nooit belet om met een open blik naar de rest van de wereld te kijken.

Doen joodse jeugdbewegingen eigenlijk aan totems, zoals de scouts?

Blanche: Niet letterlijk. Al was mijn bijnaam vroeger wel ‘hyperactieve kameleon’. Naar verluidt kon ik nogal snel schipperen tussen ongelooflijk uitgelaten en ongelooflijk kwaad. Volgens mijn vrienden althans, ik was het daar toen niet mee eens.

Ook nog snel even aftoetsen: jouw vader schoolde zich om van patissier tot jouw impresario, klopt?

Blanche:(lacht) Hij is mijn manager, ja, en hij heeft een kaderfunctie in een fabriek waar ze onder meer brood maken, maar ik heb hem nooit met bloem in het haar weten thuiskomen.

Ach, het internet is soms een heel vreemde plek. Zo wilde mijn broer (zanger Oliver Lord, nvdr.) een tijdje terug onze familiegeschiedenis uitpluizen. Moeizaam puzzelde hij het een en ander bij elkaar, tot hij plots ontdekte dat hij gewoon ‘genealogie’ en ‘Blanche’ had moeten googelen om mijn stamboom te vinden. Blijkbaar vond iemand het vorig jaar nodig om die op te maken en online te gooien. Hij gaat generaties ver. Da’s heel interessant, maar vooral heel creepy.