Het Zesde Metaal @ AB: De kortste weg van hart naar stem

Het Zesde Metaal © Yvo Zels

Het Zesde Metaal is al sinds september onderweg en besloot zijn tournee uiteindelijk in een bomvolle AB, volgens zanger Wannes Cappelle ’toch een beetje het centrum van de wereld.’ De West-Vlaamse band gaf er een uitstekend concert en bewees tegelijk dat regionaal ook universeel kan zijn.

DA GIG: Het Zesde Metaal in AB, Brussel op 20/12.

IN EEN ZIN: In hun songs, over wankele relaties, jeugdtrauma’s, de pijn van het zijn of het verlies van illusies en onschuld, wisten Wannes Cappelle en zijn voortreffelijk band alle gebruikelijke clichés handig te omzeilen

HOOGTEPUNTEN: ‘Genezen’, ‘Schiet’, ‘Ge zwiegt’, ‘Gie, den otto en ik’, ‘Ier bie oes’, ‘Toe nu maar’, ‘Ik ga nie storen’…

DIEPTPUNTEN: geen.

QUOTE van Wannes Cappelle, na het vrij wanhopige ‘Ip min Knieën’: ‘Allez, genoeg gelachen voor vandaag, tijd voor het zwaardere werk. Het volgende is een luchtig liedje over… depressie.”

Cappelle is een man die, zoals hij in één van zijn liedjes zelf opmerkt, veel te ‘expliqueren’ heeft. Dat hij dat, net als Flip Kowlier, doet in de streektaal waarmee hij is opgegroeid, is eigenlijk bijkomstig. Zijn songs klinken even natuurlijk als die van Dylan of Thom Yorke, want uiteindelijk gaat het niet om het instrument, maar om wat je ermee doet. Voor de 36-jarige spilfiguur van Het Zesde Metaal is het West-Vlaams niet alleen de kortste weg tussen zijn hart en zijn stem, het garandeert ook dat zijn kronieken van het dagelijkse leven voor honderd procent authentiek overkomen en voor iedereen herkenbaar zijn.

In het voorbije decennium is Het Zesde Metaal herhaaldelijk van bezetting veranderd, maar met topmuzikanten die vroeger actief waren bij Zita Swoon, Wicona en Roosbeef, heeft de groep dezer dagen haar definitieve vorm gevonden. En uiteraard kent het grote publiek Wannes Cappelle nu ook als co-scenarist van en acteur in de cultserie ‘Bevergem’, die enkele weken geleden op Canvas werd uitgezonden. Cappelle heeft iets te vertellen, zoveel is duidelijk. Kwam hij op een plaat als ‘Ploegsteert’ nog erg persoonlijk en introspectief uit de hoek, dan stelde hij zich op het vorig jaar verschenen ‘Nie voe kinders’ iets afstandelijker en observerender op. Het neemt niet weg dat hij er als geen ander in slaagt de poëtische kwaliteiten van het West-Vlaams naar boven te spitten.

Wevelgemse Americana

In zijn songs, over wankele relaties, jeugdtrauma’s, de pijn van het zijn of het verlies van illusies en onschuld, voeren weemoed en melancholie de boventoon en weet hij de zanger de gebruikelijke clichés handig te omzeilen. Wannes Cappelle dient zich aan als een makelaar in ontroerend goed. Zijn teksten komen vaak hard binnen, maar wanneer het op het podium allemaal een beetje zwaar op de hand dreigt te worden, weet de zanger de situatie telkens te ontmijnen met een relativerende kwinkslag tussen de nummers door.

De debuut-cd van Het Zesde Metaal, ‘Akattemets’ uit 2008, werd in Brussel volledig over het hoofd gezien. De groep putte dus vooral uit haar jongste twee langspelers en vulde de setlist aan met enkele nieuwe nummers. In muzikaal opzicht worden de songs van Cappelle vooral bevrucht door de Angelsaksische rocktraditie van Radiohead, eels en Wilco, zonder dat ze ook maar één moment tweedehands aandoen. Door de veelvuldige pedalsteelbijdragen van gitarist Filip Wauters neigde Het Zesde Metaal naar Wevelgemse Americana, maar ook de overige bandleden (gitarist en toetsenman Tom Pintens, bassist Robin Aerts en drummer-percussionist Tim Van Oosten) kwamen altijd subtiel en inventief voor de dag.

‘Genezen’, versierd met spookachtige backing vocals, klonk broeierig en ingehouden, ‘Ploegsteert’ en ‘Ip min knieën’ waren mijmerend en folky, terwijl het potige ‘Nie voe kinders’ en de radiohit ‘Dag zonder schoenen’ aangaven de Het Zesde Metaal best in staat was uitbundig, soms zelfs agressief te rocken. Ook in ‘Niets doen is geen optie’ speelden kregelige gitaren en een wolk gierende feedback de hoofdrol.

Uitvaartmuziek

‘Schiet’ was sfeerrijk ingekleed met elektronische effecten; ‘Gie, den otto en ik’, vol verrassende geluidjes, sloot aan bij zwierige synthpop. Daarnaast was er echter ook ruimte voor bespiegeling (‘Broers’) en soberheid. Tijdens het druilerige ‘Ge zwiegt’ stonden enkel Cappelle en Pintens op het podium. Het nieuwe ‘Spelen in Berlin’ was het verhaal van een Ierse working class kid die ervan droomt in 1916 deel te nemen aan de olympische spelen in Berlijn, maar zijn ambities beknot ziet door zijn afkomst en het uitbreken van de eerste wereldoorlog. De tragische afloop werd verder geïllustreerd door de statige militaire uitvaartmuziek waarmee het nummer eindigde. ‘Ier bie oes’ klonk als de classic die het inmiddels is geworden, terwijl ‘Toe nu maar’, met Van Oosten op vibrafoon, uitmondde in een lange, instrumentale coda met barokke allures.

Het publiek beloonde Het Zesde Metaal met een staande ovatie en kreeg nog twee ingetogen liedjes in ruil: de fraaie pianoballad ‘Bouwt op mie’ en het even pakkende als intrieste go between-nummer ‘Ik ga nie storen’. Ook hier was ieder bescheiden muzikaal detail van belang en hoorde je hoe iedere noot, iedere ademstoot, de emotie diende. Geen mens die op dat moment nog stil stond bij het gebruikte lexicon of de grammaticale eigenaardigheden van de groep. Want wat je voelt, hoef je niet te rationaliseren en wie een eigen stem heeft, verdient het altijd gehoord te worden. Het Zesde Metaal in de AB: geweldige band, ijzersterke songs, roestvrije reputatie en zoveel milieuvriendelijker dan ArcelorMittal.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Oe est meuglijk / Genezen / Ploegsteert / Nie voe kinders / Schiet / Ip min knieën / Dag zonder schoenen / Niets doen is geen optie / Gie, den otto en ik / Ge zwiegt / Broers / Spelen in Berlin / Ier bie oes / Toe nu maar / Doe maar voort // Bouwt op mie / Ik ga nie storen.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content