‘Het komt allemaal goed, maar niet voor iedereen’

‘Ik mag dat zeggen, hé, dat ik werk zoek?’ dixit Luc Dufourmont, Roste Luc uit Bevergem en de brulboei van het onvolprezen ID!OTS, begin dit jaar in Knack Focus. En kijk, vanaf nu leest u op KnackFocus.be elke vrijdag een al even onvolprezen column van hem: De Hoek van Luc Dufourmont. Daarin becommentarieert hij de actualiteit aan de hand van een song. Deze week stelt hij vast dat zijn dochter meer interesse heeft in paintball dan in de brexit en linkt hij de gevolgen van het Britse volksreferendum aan ‘Tonight’ van de viriele rimpelrocker Iggy Pop.

Ik ging donderdag 23 juni heel laat slapen met de sussende woorden van Lia van Bekhoven, die in haar vlezige, sappige Nederlands zei dat de remain-stemmers het waarschijnlijk met een paar procenten voorsprong zouden halen van de leave-stemmers.

In het ochtendnieuws klonk het al helemaal anders, en Lia voorspelde toen al wat Cameron een uur later op de stoep van zijn ambtswoning in Downing Street 10 zou zeggen. Ze zat er alweer enigszins naast. Nigel Farage, de frontman van de anti-Europapartij UKIP, was iets vroeger met zijn speech. Hij glunderde en bulderde grote, grove woorden. ‘Europa is ziek’, poneerde Farage, ‘en het Britse referendum is nog maar het begin. Straks volgen ook Nederland (nexit), vervolgens Denemarken (dexit)’. Klinkt allemaal niet zo fraai. Met uitzondering van Kroxit (Kroatië) en Roexit (Roemenië), die nogal rock-‘n-roll klinken, ben ik niet meteen fan van die -xit-lijst.

Even wilde ik mijn jongste dochter, die in volle ochtendritueelmodus was, aanspreken met: ‘Kijk eens Onah, foei, foei, foei, wat een stoute mijnheer, die Farage.’ Net op tijd besefte ik dat ze al meer dan twaalf is en dus zei ik op volwassener toon: ‘Ja meisje, dat klinkt allemaal niet zo goed voor de toekomst van Europa nu de Britten eruit stappen en…’ Ze kwam voor me staan, bleef haar lange mooie blonde haren kammen en onderbrak me: ‘Niet vergeten dat ik morgen ga paintballen voor de verjaardag van Sander, hé. Kun je ons brengen?’ Toch nog iets te jong om zich in een brexit te verdiepen, dacht ik. Nochtans volgt ze de Trump-soap op de voet en van Obama is ze een al even grote fan als van Selah Sue.

De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik me enkele dagen toch niet echt lekker heb gevoeld. Voor het eerst begon ik te twijfelen of democratie en referenda en de stem van het volk wel zo goed zijn voor de vooruitgang. Ik die zelf soms een heel grote muil kan opzetten om mijn gelijk te halen zag plots het grote gevaar dat populistische predikers met zich meebrengen. Die volksmenners slagen er met hun gladde taalgebruik en hun voorgekauwde smoesjes in een groot deel van het volk te bedotten. The day after waren er al duizenden leave-stemmers die hun mening hadden herzien omdat ze eigenlijk niet echt goed wisten wat de gevolgen van een brexit waren en omdat hun buitenlandse vakantie plots wel eens een kwart duurder zou kunnen worden met het pond op de sukkel.

En toen werd het woensdag en op onze nationale zender één (voorlopig nog zonder leeuwtje in het logo) was er Villa Politica Europa. Voor het eerst slaagde ik erin om langer dan een kwartier te luisteren naar de speeches van de Europese parlementsleden. Ze volgden elkaar in ijltempo op, lyrisch, hard, emotioneel geladen, stuk voor stuk goed geacteerd. Juncker (Jean-Claude voor de vrienden) haalde zwaar uit naar Nigel Farage en andere eurosceptici, Guy Verhofstadt had ik scherper verwacht. Spreker na spreker toonde zich strijdvaardig om ons Europese bolwerk met hart en ziel te verdedigen.

En dan was het tijd voor de oppositie. Toen Farage, Marine Le Pen en de heel akelige figuur Marcel de Graaff (uit het Geert Wilders-kamp) tijdens hun discours zomaar Europa mochten vernederen, en dan nog wel vanuit Brussel, het hart van Europa zelf, en daar op de koop toe nog betaald voor worden ook, werd ook ik een heel klein beetje eurosceptisch, en daalde zelfs mijn liefde voor de democratie naar een voorlopig dieptepunt.

Het komt goed, het wordt zelfs beter, maar niet voor iedereen.