Het is tijd om Jorja Smith te leren kennen. Zeg dat Drake het gezegd heeft

© .

Op een kruispunt ergens tussen Lianne La Havas, Adele, Amy Winehouse en FKA Twigs bevindt zich Jorja Smith. Door de Britse muzieksector getipt als the next best thing, protegee van Drake, heel erg klaar met een eerste volwaardige plaat én binnenkort te zien in Werchter.

Jorja Smith schreef al op haar zestiende een eerste hitsingle: Blue Lights, geïnspireerd op Sirens van Dizzee Rascal en op de verhalen van haar schoolmakkers in Walsall, een industriestad in hartje Engeland. Zwarte jongens die naar eigen zeggen zonder reden achtervolgd en opgepakt werden door de lokale politie. Wat in 2016 na de release van die song op Soundcloud volgde, is een roetsjbaan waar wijlen Bobbejaan Schoepen spontaan van zou gaan fluiten.

De Canadese superster Drake maakte Smith het hof en legde dat charmeoffensief vast in het nummer Get It Together, van zijn album/playlist More Life (2017). Met Stormzy blikte Jorja de popballad Let Me Down in en Kendrick Lamar vroeg haar voor de soundtrack van Black Panther. I Am heet de vrucht van die samenwerking. ‘Een killersong’, vindt ze zelf. ‘Kendrick en ik hadden meteen een klik. We componeren onze muziek op een gelijkaardige manier, heel intuïtief. Eigenlijk was I Am in enkele uurtjes ingeblikt. Nadat we een praatje hadden geslagen om elkaar te leren kennen liet hij me zijn stuk horen, waarop ik verder mocht improviseren en hij weer aanvulde. Diezelfde avond waren we klaar. Ik ben zeer trots dat ik de enige Britse ben op die soundtrack.’

Ik had – en heb – een grote bewondering voor Amy Winehouse. Je gelooft echt alles wat ze zingt. Zo wil ik ook zijn.

Vorig jaar werd Smith vierde in BBC’s Sound of the Year, een meestal betrouwbare pronostiek voor welk nieuw talent het zal maken in de muziekindustrie. Daar kwam begin dit jaar nog een bevestiging van, in de vorm van de Critics’ Choice Brit Award. Oftewel: het talent waar publishers, platenfirma’s, journalisten en bookers het meest in geloven. Voorgangers heten Adele, Florence & The Machine, Tom Odell, Ellie Goulding en Sam Smith. Om maar te zeggen: weinigen die eraan twijfelen dat Smith het zal maken in deze biz.

Die indrukwekkende adelbrieven blijken snel vergeten wanneer je haar de hand schudt. Jorja Smith is klein. Erg klein. Ze draagt een paarse legging, een oversized sweater en zwarte sneakers. Haar glimlach is die van een verlegen meisje van twintig lentes jong. ‘Binnenkort 21’, verbetert ze. We wagen een grapje: ‘Mooi, dan mag je ook alcohol drinken de volgende keer dat je optreedt in de VS.’ Zij, achteloos en stoer: ‘Alsof ik dat nog niet gedaan heb… maar sst, niet doorvertellen.’ Twee rijen hagelwitte tanden lachen ons opnieuw toe.

Smith krult zich in de hoek van de sofa. ‘Kom er gerust bij zitten. I won’t bite‘, zegt ze, anticiperend op ons iet of wat ongemakkelijk draperen in een veel te lage salonstoel. Tussen ons in ligt de Knack Focus van vorige week, met op de cover aandacht voor Black Panther en in grote letters het woord woke, een term voor alles wat tegenwoordig sociaal bewustzijn omhelst. Smith zou je perfect kunnen labelen als woke. Haar teksten gaan weliswaar meestal over getormenteerde relaties, maar hier en daar durft ze maatschappijkritisch uit de hoek komen. Zoals in Little Beautiful Fools, dat de onderdrukking van vrouwen behandelt. Of Lifeguards, dat de vluchtelingenproblematiek aankaart. En Blue Lights uiteraard, waar het allemaal mee begon.

Jorja Smith: In de middelbare school schreef ik een paper over postkolonialisme in de grime-muziek. Ik heb toen veel geleerd over artikel 696, een risk assessment-formulier dat als leidraad dient voor concertorganisatoren. Daarin staat dat bij grime-concerten een verhoogde staat van paraatheid en strengere veiligheidsmaatregelen gelden. Ik vond dat redelijk schokkend: het betekent dat de autoriteiten ervan uitgaan dat Afros of grime-liefhebbers meer naar chaos en gevaar neigen. Jme, de broer van Skepta, heeft daar een interessante documentaire over gemaakt. Dus ja, in Blue Lights zit een stuk postkolonialistische kritiek. Anderzijds: ooit neusde ik in de schooltas van een vriend en daar zat een groot mes in verstopt . I freaked out. Zou hij dat echt gebruiken, vroeg ik me af? Daar schreef ik dus een song over die ik een paar jaar later, toen ik naar Londen verhuisde, op Soundcloud zette, omdat het me deed denken aan thuis, aan Walsall. Ik was toch lichtjes verbaasd over de impact die Blue Lights had bij veel leeftijdsgenoten. Blijkbaar raakte dat nummer een gevoelige snaar.

'Hoe stom of gek iets ook lijkt, vooral dóén. Dat is de raad die Drake me gaf.'
‘Hoe stom of gek iets ook lijkt, vooral dóén. Dat is de raad die Drake me gaf.’

Wat zette je aan tot de tekst van Little Beautiful Fools? Werd je zelf al geconfronteerd met mensen in de muziekindustrie die je naar hun pijpen willen doen dansen?

Smith: Valt best mee. Ik lig niet onder contract bij een label, die druk ken ik dus al niet. Here’s the thing: veel teksten die ik schrijf, stammen niet uit eigen ervaring en zijn evenmin bedoeld als statement. Die tekst van Little Beautiful Fools was gewoon waar ik op dat moment, als zestienjarige, aan dacht. Pas nu besef ik dat journalisten me daar dan diepgaande analyses over vragen. (verontschuldigend lachje) De titel van dat nummer komt uit The Great Gatsby van F. Scott Fitzgerald. Daarin vertelt het personage Daisy Buchanan dat ze blij is dat ze een dochter heeft: ‘That’s the best thing a girl can be in this world, a beautiful little fool.’

Welke vrouwen hebben jou geïnspireerd om je eigen ding te doen?

Smith: Idolen had ik niet, maar ik had – en heb – een grote bewondering voor Amy Winehouse. Vooral vanwege de eerlijkheid in haar teksten. Je gelooft echt alles wat ze zingt. Zo wil ik ook zijn. Ik miste een song die voor mij dat gevoel uitdrukte, dus dacht ik: laat ik die gewoon zelf schrijven.

Heb je de documentaire Amy gezien?

Smith: Wel vijf keer! En keihard gehuild, natuurlijk.

Jaagt dat jou geen angst aan voor wat je nog te wachten staat? In niet eens drie jaar tijd ben je geëvolueerd van kassierster bij Starbucks tot iemand die straks op alle grote festivalpodia staat.

Smith: O, don’t worry about me,I’ll be okay. Ik ben sowieso geen feestbeest. Er komt veel op me af en bij momenten is het best vermoeiend, maar het is een leuke vermoeidheid. Ik geniet hiervan.

Dat je op zo een jonge leeftijd al in grote arena’s mocht staan aan de zijde van sterren als Drake en Bruno Mars, daar doe je de komende festivalzomer ongetwijfeld je voordeel mee?

Smith: Met Drake stond ik maar twee keer op het podium, in Canada, als gastzangeres bij een paar nummers. Met Bruno Mars heb ik een twintigtal shows gedaan, als zijn voorprogramma in de VS. Daar leer je inderdaad veel van over hoe je de aandacht van een grote massa moet trekken. Les één: enthousiast zijn. Les twee: je zelfvertrouwen opkrikken door een aantal gezichten uit het publiek te pikken, mensen die enthousiasme uitstralen of zelfs enkele nummers van je meezingen. Want geloof me, in het begin denk je maar één ding: o nee, deze mensen vinden mij vervelend.

Ik moet mij nog veel meer verdiepen in de Afrikaanse cultuur vooraleer ik daar zinnige dingen over kan en mag vertellen

Drake gaf me één advies: hoe stom of gek iets ook lijkt, vooral dóén! (lacht) Heb je zijn Boy Meets World-tour gezien, met die grote wereldbol in het midden van de zaal? Die heeft hij dus overal laten overvliegen, hè. Productioneel een hoop gedoe en heel duur, compleet geschift eigenlijk, maar toch deed hij het. Ik was ook helemaal ondersteboven van de manier waarop Kendrick Lamar zich op een podium presenteert. En wat me opviel: op geen enkel moment praatte hij met het publiek. In plaats van bindteksten liet hij de video’s spreken. Daar kan ik me volledig in vinden.

Net als Kendrick Lamar heb je veel aandacht voor videoclips. Het is soms zelfs met die beelden in gedachten dat je muziek componeert.

Smith: ‘Klopt. Bij mijn woorden fantaseer ik meteen hele scènes. Let Me Down(mede geproduceerd door Paul Epworth, die Skyfall schreef voor Adele, nvdr.) is bijvoorbeeld mijn poging tot een Bond-song. Ik wilde altijd al iets à la James Bond doen en dan liefst met mezelf in de rol van spionne. Ik acteer graag, zolang ik niet hoef te praten. Voor stille films mogen ze me dus altijd vragen.

Je moeder is blank, je vader heeft Jamaicaanse roots. Beschouw je jezelf eigenlijk als lid van de zwarte gemeenschap?

Smith: ‘Mijn vader benadrukte in mijn jeugd steeds dat ik a black girl was. En dat ik daar trots op moest zijn. Geen idee waarom. Door mijn ervaringen en ontmoetingen van de voorbije jaren heb ik wel gemerkt dat het iets heel anders betekent om Afro-American te zijn dan Afro-British. Ik had het daar met Chance the Rapper over: hij bekijkt een film als Black Panther helemaal anders dan ik. Wij Britten weten niet hoe het voelt om als zwarte in de VS te leven.

***

Ze wijst naar de vensterbank, waar een biografie van Malcolm X ligt. ‘Net uitgelezen’, zegt ze. ‘Onlangs zag ik ook de documentaire I Am Not Your Negro, naar de geschriften van James Baldwin: zeer inspirerend. Wat mij vooral opvalt, is dat de geschiedenis zich herhaalt. Maar ik moet mij nog veel meer verdiepen in de Afrikaanse cultuur vooraleer ik daar zinnige dingen over kan en mag vertellen. Vraag het mij over vijf jaar nog eens.’

Een glimlach volgt. Die vijf jaar krijgt ze.

Lost & Found

Verschijnt op 8/6 via V2. Jorja Smith staat op zaterdag 7/7 in Klub C op Rock Werchter.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content