Of je nu naar Antwerpen ging om een gevierde cabaretier of een charmante crooner te zien, er was een Hans Teeuwen naar ieders smaak.
Een bont gezelschap druppelt binnen in Trix. Ravissante dochters nemen streng kijkende vaders bij de hand. Moeders zoeken een plaatsje met puberzonen in hun zog. Hier en daar ontwaren we zelfs een kindergezichtje dat de lagere school nog niet is ontgroeid. Welke familie-entertainer komt ons vanavond verblijden?
Hans Teeuwen, jazeker. Ooit was de Brabander nochtans een schandaalkomiek, die zoveel heilige huisjes meenam als maar kon, inclusief die ene bungalow die toen cabaret was. Na vijf succesvolle theatershows maakte Teeuwen in 2006 een uitstapje als zanger. In 2011 volgde zijn voorlopig laatste cabaretvoorstelling Spiksplinter.
Nu is Teeuwen opnieuw zanger. Hij heeft een verse plaat klaar, Popstukken, en daar hoort een tournee bij. De show in Trix was meteen ook de aftrap van die toer. Toch klinken Teeuwen, bijzonder goed bij stem overigens, en zijn begeleidingsband The Painkillers strak en gerodeerd. De frontman huppelt rond als een kind in een speelgoedwinkel, kijkt bewonderend naar zijn solerende muzikanten en beweegt op een manier die het midden houdt tussen een elektrische schok en moderne dans. De man amuseert zich, en dat zal u geweten hebben.
Door al die theatraliteit haalt Teeuwen de angel uit pijnlijke songs als Trek eens even aan mijn rem en Bang (‘Ik hou m’n hart vast, niemand mag het horen slaan / Het zweet op m’n rug gaat niemand iets aan’). De vraag is of hij dat zelf erg vindt. De Nederlander heeft nooit veel gegeven om het verhaal of de moraal. Hij heeft geen testamenten van zijn jeugd te maken en geen presidenten te verwensen.
12 Years a Slave
Wat zijn doel dan wel is? Dat is niet duidelijk geworden, daar in Antwerpen. Af en toe haalt Teeuwen de jazzcat in zichzelf boven, vooral in zijn Engelstalige werk. Hij scat en croont zich door nummers als Dr Hemmington, waarmee hij bewijst dat hij de taal van Shakespeare even goed in de vingers heeft als die van Mulisch. Het zijn ook die stukken waarin The Painkillers het best tot hun recht komen. Gitarist Jesse van Ruller en saxofonist Benjamin Herman voeren het hoogste woord in virtuoze solo’s, die ver buiten het swingidioom gaan. Een streepje funk? Check. Een dot freejazz? Check. Een kriepende gitaar à la Tom Morello? Triple check.
De toeschouwers lijken echter vooral te zijn gekomen voor die andere kant van Hans Teeuwen, de anarchistische cabaretier die gaandeweg vervelde tot volkskomiek. Er golft een glimlach door de zaal wanneer hij halverwege de set een monoloog afsteekt. ‘Doen we tien minuten stilte voor Joost Zwagerman?’, vraagt hij. In de plaats daarvan volgt een geschift verhaal over hoe Teeuwen de soundtrack van 12 Years a Slave had willen schrijven. ‘Nu ben ik verzand in de jazz en moet ik zelfs optreden in België’, besluit Teeuwen. ‘Met veel liefde en plezier’, voegt hij er schalks aan toe. Antwerpen lacht en eet uit zijn hand.
Volksmenner
Opvallend: waar Teeuwen-de-cabaretier de eerste rij vaak doodsbang maakte, wil Teeuwen-de zanger zijn publiek vooral een goed gevoel geven. Als hij iemand aanspreekt, is het een gespeelde liefdesverklaring, geen scheldtirade. Ook de setlist werkt toe naar crowdpleasers. Cabaretklassiekers Snelkookpan en Dat dan weer wel klinken fris, zo met een jazzcombo, maar niet iedereen in het publiek lijkt gebaat bij een eerste rij die ‘Debby amputeert haar eigen borsten met een mes’ meekeelt.
Even dreigt Teeuwen het evenwicht te verliezen tussen jazzartiest en volksmenner, maar hij herstelt dat evenwicht op het einde. Met een paar lang uitgesponnen Engelse nummers doen hij en zijn Painkillers de boeken dicht in stijl.
Wie een jazzoptreden wilde zien, had woensdag andere hotspots dan de Trix. Het publiek kwam grotendeels voor grappen en kreeg die ook, maar dan met een bijzonder straffe band erbovenop. Hans Teeuwen balanceerde vakkundig tussen volksmennerij en waanzin op mensenmaat. Bovenal blijft de man – cabaretier, zanger of wat dan ook – gewoon Hans: ad rem, speels en groovend in alles wat hij doet.
Jasper Van Loy
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier