Ontspannen, downtempo elektronica met een verbale flow die herinnerde aan Gang Starr en Roots Manuva, maar net zo goed schatplichtig was aan dubstep en rock.
PLUS: Ghost Poet, in het dagelijkse leven gewoon Obaro Ejimiwe, een vanuit Coventry opererende MC van Nigeriaanse oorsprong, wordt niet graag een rapper genoemd. Misschien omdat hij niet geassocieerd wenst te worden met het machismo van Amerikaanse woordenkramers, die het voortdurend hebben over “bitches & hos” en hun gevoel van eigenwaarde uitsluitend ontlenen aan gouden kettingen, schietijzers en snelle auto’s.
Bij Ghost Poet mag het allemaal een beetje bedachtzamer: hij put zijn inspiratie uit de druilerigheid van het dagelijkse bestaan en vuurt geen verbale salvo’s af, maar ziet meer heil in een trage, meditatieve voordracht en een milde dosis zelfspot.
Op het Cactuspodium liet hij zich begeleiden door een live-drummer en twee toetsenspelers, waarvan de ene af en toe een bas beroerde, en de andere, een dame, ook als zangeres dienst deed. Dat zorgde in ‘Meltdown’ en ‘Us Against Whatever’ voor vocale dialogen die herinneringen opriepen aan die van Tricky en Martina Topley-Bird, destijds.
Ghost Poet putte voornamelijk uit zijn jongste cd ‘Some Say I So I Say Light’, maar liet zijn vorige plaat, ‘Peanut Butter Blues and Melancholy Jam’, zeker niet links liggen. Het resultaat was ontspannen, downtempo elektronica met een verbale flow die herinnerde aan Gang Starr en Roots Manuva, maar net zo goed schatplichtig was aan dubstep en rock.
MIN: Voor een man die het vooral van het Woord moet hebben, waren Ghostpoets rhymes niet altijd even makkelijk te volgen. Daardoor leek zijn set soms een beetje op preken voor een lege kerk.
HOOGTEPUNT: ‘Meltdown.
QUOTE: Voor zover Ghost Poet al iets memorabels te melden had, deed hij dat tijdens zijn nummers en niet ertussen.
Dirk Steenhaut
