Het verwachte droomhuwelijk tussen tenorist Joe Lovano en ‘ons’ BJO bleek een zenuwachtig, onvoldragen onderonsje te zijn.
Wie: Joe Lovano en het Brussels Jazz Orchestra**
The gig: We keken al een paar maanden uit naar het concert van headliners Joe Lovano met het BJO. Zowat de hele rietblazerssectie van het BJO volgde midden de jaren tachtig masterclasses en workshops bij Lovano. Het maakt van de saxofonist dé geknipte man om het 20-jarige jubileum van deze bigband in de verf te zetten.
Het concert was de première van Wild Beauty, een nieuwe suite samengesteld uit eerder op plaat verschenen composities van Lovano en gearrangeerd voor groot orkest door Gil Goldstein. De acht stukken waren eerder dit jaar in recordtijd opgenomen. Dat deed vermoeden dat er een intense creatieve synergie bestaat tussen Lovano en het BJO. Maar waarom was daar tijdens dit concert zo weinig van te merken? Een goed uurtje ambtenarenmuziek werd ons deel.
Het begon erg veelbelovend, met titelstuk Wild Beauty, dat Lovano tollend en wervelend lanceerde in een van zijn typische, vlezige solo’s. Powerhouse was een vette swinger die ons dieper in onze stoel blies. Tijdens Streets of Naples, dat de Italiaanse roots van Lovano moest evoceren, hapten we tussen al dat nerveuze geweld al een eerste keer naar adem. Van dan af was de rek eruit.
De Ben Webster-hommage Big Ben verzandde in een duel van vier sopraansaxofoons, en tijdens Sanctuary Park en Miss Etna, druppelde een groot deel van het publiek, de volgepropte sound stilaan moe, de tent uit. Niet bepaald de knaller waarop we hadden gehoopt.
