Gent Jazz Dag 8: Madness

Hiphopveteraan Gil Scott-Heron zorgde voor het muzikale hoogtepunt, Madness voor de afterparty.

Na een gevangenisstraf wegens drugsbezit en een meer dan dertienjarige radiostilte als gevolg, bracht de ondertussen 61-jarige Gil Scott-Heron begin dit jaar zijn comebackalbum uit. Op ‘I’m New Here’ gooit de Peetvader van de Rap – die in de jaren ’70 met ‘The Revolution Will Not Be Televised’ aan de wieg stond van de hiphop – de hem kenmerkende soul, en zelfs gospel en blues in de blender met moderne elektronica en flarden dubstep.

Doorrookt en doorleefd
Maar gisteren waren er geen laptops of synthesizers te bespeuren op het podium. Op het ingetogen ‘I’ll Take Care Of You’ na putte Scott-Heron dan ook enkel uit zijn rijkelijke klassieke oeuvre. Het openingstrio ‘Blue Collar’, ‘Winter in America’ en ‘We Almost Lost Detroit’ speelde hij zonder begeleidingsband, met zijn stem als voornaamste troef. Die klinkt anno 2010 nog even doorrookt en doorleefd als weleer. Het openingskwartier van Scott-Herons set was meteen ook het hoogtepunt van zijn show én van dag acht op Gent Jazz.

Niet dat we Gil Scott-Herons band – bestaande uit Glenn Turner (keyboards, mondharmonica), Brian Settles (saxofoon, dwarsfluit) en Tony Duncanson (percussie) – liever niet hadden zien verschijnen. Ze tilden nummers als ‘Did You Hear What They Said?’ vakkundig naar een hoger niveau, en brachten ook wat meer leven in de brouwerij. Toch werd er bij wijlen wat te veel gesoleerd, en werden sommige songs – zoals het op één na laatste nummer ‘The Other Side’ – bijgevolg nodeloos lang uitgesponnen. Gevolg: de organisatie besliste dat er geen tijd meer was voor het reeds door Scott-Heron aangekondigde ‘celebration song’. Zonde.

Zeker omdat de 2Tone-pioniers van Madness het podium zelf een kwartier te laat beklommen. Al was het uitzinnige publiek – onder hen veel ‘nostalgici’, maar ook een aantal Britten die zich duidelijk aan de Madness-dresscode hielden: grappige hoedjes en kostuums – dat na het inzetten van opener ‘One Step Beyond’ alweer vergeten. Het was vanaf noot één duidelijk: we mochten ons aan een greatest hits-set verwachten, zoals altijd aangevuld met een rist covers. Gisteren waren dat ‘Chase The Devil’ van Max Romeo (I’m gonna send him to outta space to find another race – u weet wel, dat door The Prodigy gesampelde reggae-nummer) en ‘It Must Be Love’ van Ladi Siffle (het moet wel gezegd dat de Madness-cover ondertussen gekender is). Verder herkenden we tussen de nummers door flarden ‘(I Can’t Get No) Satisfaction’ van The Rolling Stones en ‘The Revolution Will Not Be Televised’ van … Gil Scott-Heron.

Aardbeving
“Het zou niet de eerste keer zijn dat we een aardbeving veroorzaken”, aldus Madness-toetsenist Mike Barson eerder deze week in uw lijfblad. En tijdens het skafeestje dat Madness met klassiekers als ‘Baggy Trousers’, ‘Our House’, ‘Madness’ en afsluiter ‘Nightboat To Cairo’ teweegbracht, voelden wij de planché-vloer onder ons zowaar op en neer bewegen.

Michael Ilegems