Geen festival voor geitenwollensokken

Gemoedelijk en gezellig, alles kan en niets moet. Het festival van Dranouter is een plek waar het leuk vertoeven is tijdens een zwoel zomerweekend. Het sfeerverslag van Dag 1.

Langs de toegangswegen zitten oudjes als toeschouwers voor hun huisgevel op een stoel. Met een beetje heimwee naar de oude tijd, waarin buren tijdens de zomer hun klapstoeltjes bovenhaalden en gewoon het plekje aan de voordeur innamen. En enkel voor het journaal met Jan Becaus hun lederen zetel opzochten. Eén weekend per jaar hebben deze dames en heren geluk in Dranouter. Dan vindt er een gigantische volksverhuis plaats vlak voor hun goed onderhouden voordeuren.

Dit is meteen ook de perfecte samenvatting van het festival: gemoedelijk en gezellig, alles kan en niets moet. Ik wil hier geen geitenwollensokken-, bakfiets- of ander flowerpowergezwets vertellen, maar het festival van Dranouter is gewoon een plek waar het leuk vertoeven is tijdens een zwoel zomerweekend.

Het folkfestival heeft een zekere hippie-reputatie, maar wie rondloopt op de festivalweide kan dit beeld alleen maar ontkrachten. Inderdaad, er zijn standjes van humanitaire organisaties, de occasionele dreadlocks zwieren er in het rond en er wordt af en toe blootvoets gedanst. Maar even hard is dit festival ook: West-Vlaamse tieners die er een topweekend beleven, vijftigers die met hun vrienden kampeerstoeltjes uitklappen en biertjes drinken of kinderen die zich te pletter amuseren. Een zootje ongeregeld dus.

Oké, de organisatoren trekken steeds meer de groene kaart. Al is ecologisch denken lang niet meer enkel voor ‘hippies’, ‘hipsters’ vinden het ook geweldig. Een pluim op de hoed van de organisatoren, want de ecologische voetafdruk van een festival is zowat het equivalent van de voetafdruk van een leger monsterlijke reuzen. Overal op de weide zijn er sorteerplekken waar elke bezoeker er zijn vuilnis kan droppen en de organisatie ging een samenwerking aan met Natuurpunt. Er zijn zelfs eco-toiletten, waar je na de kleine of grote* boodschap (*schrappen wat niet past) uw gevoeg mag overgooien met houtschilfers. Geen chemische brol dus. Een extra pluspuntje is de gewone wc-bril in deze eco-wc’s, want ‘groen zijn’ impliceert niet meteen dat je moet inleveren op luxe.

Gezond en vegetarisch eten is ook niet meer het alleenrecht van de ‘world peace’-liefhebbers. Zowat iedereen is er zich bewust van dat zijn gezondheid er niet op vooruitgaat als je voedseldriehoek bestaat uit puntzakken, vol frieten met mayonaise of stoofvleessaus. Voor wie van ‘eerder’ gezond eten houdt is er vers fruit, frozen yogurt of Thaise currygerechtjes. De ‘pur sang’ (lees ‘vettig en prettig’) festivalganger kan zich nog steeds te goed doen aan frikandellen, hamburgers met gebakken ajuinen, met kaas overgoten pizzapunten of de ‘wereldberoemde’ gehaktballen van tv-chef Wim Ballieu.

Maar niet te vergeten, u komt ook vooral naar een festival voor de muziek. Folk, een muziekgenre dat op duizend manieren kan ingevuld worden, weet de laatste jaren zijn weg weer te vinden naar jonge oren. Niet alleen zijn tieners te vinden voor optredens met Bluegrass-muziek, maar kruipt het jong geweld ook zelf op het podium om het genre een nieuwe drive te geven. De affiche van het festival is de perfecte vertaling van deze trend. En we kunnen dit alleen maar toejuichen. (AB)