Een portret van Richard Hawley

De Noord-Engelse crooner Richard Hawley siert deze week de cover van Knack Focus. Een korte kennismaking.

De beste bariton uit Sheffield, South Yorkshire, en ver daarbuiten.

Zijn eerste zes platen bevatten stuk voor stuk sierlijke, in melancholie gesopte minitreurspelen die zich moeiteloos aan de bevliegingen van de tijd ontrukken. Masterclasses in mood, zoals iemand ooit schreef.

Toch is Hawley in de eerste plaats een gitarist. Hij leerde de stiel door als tiener in rock-‘n-rollbandjes te spelen, en trad in de nineties tot de indiegroep Longpigs toe. Toen die splitten, ging hij met Pulp op tournee.

Zo’n negentig (90!) gitaren heeft hij in zijn bezit, en ze luisteren naar gevleugelde namen als Danelectro baritone guitar, Gretsch Country Gentleman, of Atkin Parlour Guitar. Een hardnekkig gerucht wil dat Keith Richards er ooit één pikte, maar dat Hawley die nooit durfde terug te vragen.

Hoewel Hawleys nieuwste plaat Standing At The Sky’s Edge een hoorbare sonische breuk vormt met zijn voorgangers – je hoort meer Stooges dan Chet Baker – vindt hij zelf niet dat hij uit koers is geslagen: ‘Ik wilde hetzelfde drama dat je creëert met een 45-koppig orkest door een heel smalle spleet duwen, met alleen gitaar, bas en drums.’

Voor wie niet genoeg van de man kan krijgen: van andermans platen is hij – als gitarist, coschrijver of producer – niet weg te slaan. Check de discografie van Elbow, Arctic Monkeys, Nancy Sinatra, All Saints, Duane Eddy, Robbie Williams en Shirley Bassey, en lees de kleine lettertjes.

Muziek verzacht de zeden, ook die van Hawley. Na de minuut stilte op 16 maart jongstleden ter nagedachtenis van de slachtoffers van de busramp was het zijn Open Up Your Door dat Radio 1 de ether inzond.

Eén ding nog: Richard Hawley huilde tranen met tuiten toen Elvis stierf. Het jaar was natuurlijk 1977, hij was amper tien. ‘Ik droeg een T-shirt van Elvis met een veiligheidsspeld erdoor. Ik hoorde toen al nergens bij. Heb ik nooit gedaan ook.’