Dranouter vrijdag: zaaien en oogsten

Vaya Con Dios, Paolo Conte en Anouk lieten de Kayam afgeladen vol lopen. Met ongelijke gevolgen.

17:52 Daar zijn we dan weer. We hebben ons een weg gebaand langs glooiende heuvelkammen waarop zon en wolken een schoon schaduwspel projecteerden; langs wuivende korenvelden waarop de oogst in alle bedrijvigheid een aanvang had genomen; langs dat dorpsplein en zijn cafés met opengegooide deuren en naar buiten geschoven togen, van waarop wij ons in vroegere tijden haast letterlijk naar ons tentje lieten róllen. It’s Dranouter, baby!

Eerste vaststelling na onze vier jaar afwezigheid: de beer uit het festivallogo is er vandoor, net als het predikaat ‘folk’. En dan? Het zat er al jaren aan te komen. Want op Dranouter wisselt het publiek tussen de optredens door al láng geen tips meer uit die slechts de macrobiotiek of het zelf bakken van vazen aangaan. En dus: drie dagen en een aanloopavond lang wordt hier niet alleen folk – ja, nog steeds – rondgezaaid, maar – naar even groot geworden traditie – ook pop, rock, wereldmuziek en zowat alle kruisbestuivingen die daarmee mogelijk zijn. Behalve in naam is er dan ook weinig veranderd: er wordt nog altijd Guinness getapt, de weide is hier écht een weide want niet gemaaid, en de braadworst van het Sint-Idesbaldinstituut blijft een topper.

20:58 Na het rockgeweld van gisteren was het haast een statement: de eerste vier groepen op de affiche vrijdag hadden met westerse gitaren geen enkel uitstaans. Bij het Orchestre International Du Vetex Balkan Banquets (wat zachte accordeonmelancholie en héél veel bezadigd toeterende koperblazers) leverde dat nog louter een verdienstelijk opwarmingsconcertje op. Net zoals bij het Portugese, met regelmaat naar Afrika lonkende Terrakota overigens. Neen, met lome reggae en slappe rap over de migratieproblematiek krijg je geen publiek overeind.

Véél flanerend volk dan weer op de weide tijdens het concert van Fool’s Gold. Anders gezegd: nauwelijks een kat IN de enorme Kayam. Zonde, want wat deze Californiërs uitrichtten met Afrikaanse én Midden-Oosterse klanken (zanger Luke Top werd in Israël geboren en zingt dan ook voornamelijk in het Hebreeuws) verdient méér aandacht. Helaas: u moest weinig weten van het chant-achtige gezang, de rete-aanstekelijke gitaarriedels en de goedmoedig dwingende ritmes van dit kwintet. Soms kunnen we u toch niet goed volgen.

Gelukkig liet u zich op het einde van Hindi Zahra’s concert in de Clubtent wél meelokken. Ook deze in Parijs residerende Marokkaanse is van vele markten thuis. Ze put graag uit haar Berber- en Touaregwortels, maar eigent zich ook blues-, rock-, reggae- en jazzinvloeden toe. Akkoord, het klinkt saai maar dat was het niet. Zahra beschikt over een mooie stem die een beetje gedeukt is – een beetje tè, vrijdag, aangezien ze wat ziekjes was. Hoe dan ook: als ze flamenco kruidt met oosterse mystiek, of luchtige reggaepop verdiept met bezwerende zang, of zich in een elastische mimiek vermeidt, scoort ze in our book drie keer. Daarbij: een vrouw die een bas omgordt, dat vinden wij nu eens- excusez le machismo – uitermate sexy. Publiek recht, en terecht. Dus welja: gaat dat vooral opnieuw zien op Leffingeleuren volgende maand.

00:05 Waren wij de enigen die het geluid in de Kayam nogal màk vonden? Vaya Con Dios stak tamelijk sterk van wal in de afgeladen volle tent, met publiekslievelingen ‘Puerto Rico’ en ‘Heading For A Fall’ al in de eerste twintig minuten. Maar daarna? Zoveel hoorbaar geklets alom – we waanden ons verdemme in Nederland! – dat het ronduit ergerlijk werd. Al dient gezegd dat ‘Get To You’, ‘Pauvre Diable’ noch ‘Movin’ On’ het niveau van de kabbelende stemmigheid wisten te overstijgen. Geen situatie die een grande dame zoals Dani Klein past, en gelukkig riposteerde ze bij wijze van uitsmijter nog met een hertimmerd en bluesy ‘What’s A Woman’. Waarna de meute tijdens het swingende ‘Nah Neh Nah’ de bek opentrok op een wijze die tenminste wèl gepast was.

Aansluitend: Paolo Conte. De besnorde grijsaard (73 winters) is er met de jaren alleszins niet beter op gaan articuleren. Gebukt achter zijn vleugelpiano of als een gelooide ceremoniemeester stijf maar in control recht aan de microfoon: heel vaak gaf hij een geslaagde impressie van een norse bejaarde die, de tijd dodend op een bankje in afwachting van etenstijd, zich alleen maar foeterend over de wereld uitlaat. Al hàd dat ook wel iets, want geen zanger verleent, tja, diepgang aan een babababa of boom-chi-boom zoals hij. Mogen we zéker niet vergeten te vermelden: het grandiose balorkest dat hem begeleidde. Stuk voor stuk bestaand uit muzikanten in een gladgestreken smoking, afgewerkt met wit hemd én strikje. En zo klonken ze ook: strak, flegmatiek en krachtig, in staat om zowel weemoedige pastorales als tot vingergeknip nodende swing met precisie én passie neer te zetten. En Paolo? Hij trok zijn gezicht in de meest zorgwekkende grimassen, maar hoorde toch evenééns dat het goed was.

01:12 Slechts één naam stond op deze Dranouteraffiche in een even groot lettertype als dat van dEUS afgedrukt: Anouk. Wat moeten we in godsnaam melden? We hebben het geprobeerd. Maar al tijdens het vierde nummer, ‘Modern World’, zag een collega ons fysiek onwel worden. ‘Biertent voor jou, makker’, en wat zijn we hem dankbaar dat hij heeft ingegrepen. Sta ons toe van hieruit als particulier, als privaat persoon, als modale muziekminnende burger te spreken: wat deze mevrouw aan tonale variaties produceert, raakt ons hoegenaamd niét. Hoewel: onze tenen plooiden zich in siervolle maar vooral pijnlijke rococokrullen tijdens de blootstelling aan de waterachtige soulrock van ‘Three Days In A Row’. Aan platte kul als ‘make up your mind about your tits girls/, they can puff ‘em up so no bra will fit girls‘. En zéker aan die gebruikelijke breakdown in ‘Modern World’ – of hoe een minderbegaafde song helemáál te vernederen door er halverwege alle dynamiek uit te wringen. We kunnen er niks aan doen: wij zijn ook maar een mens.