Deep In The Woods, dag 1: Familiefestival met Boiler Room in het bos

© Wouter Van Vaerenbergh
Joshua Migneau

Voor een zesde keer kan men diep in de Ardense wouden terecht om de festivalzomer definitief af te sluiten. De hoogtepunten van de openingsavond van Deep In The Woods, de driedaagse te Heer: de portables, verdwalen, Dijf Sanders, goedkope Vedette uit een fles, en een Boiler Room in het bos.

We staarden in de loop van een geweer. Door de schemering hadden we hem niet zien komen. Nog geen meter hoog was onze belager. “Ik ben Rambo-o-o,” schreeuwde hij, en hij haalde de trekker over. “Paw!” Het plastieken speelgoed maakte geen geluid, het pagaddertje voorzag de knal. We deden alsof we dodelijk gewond waren, en strompelden verder richting de camping. Het was niet de laatste kinderlach die we die avond hoorden.

We waren opgelucht dat we toen toch al de parking gevonden hadden en op weg waren naar de camping. Want nog geen halfuur geleden geloofden we niet dat we het festival zouden vinden. Deep In The Woods beloofde een afgelegen locatie, maar natuurdomein Massembre bleek werkelijk in het hol van Pluto te zijn. De weg ernaartoe: smalle, kronkelende wegen door velden en kleine dorpen. Onze auto was vuil, maar de toon was gezet. De charme van het kleinschalige familiefestival begon te werken.

Onvoorspelbaar

Vedette smaakt beter uit een flesje. Niet alleen wist Deep In The Woods dat, maar het festival vroeg er ook maar twee euro voor. Het was een welverdiende Vedette: een beloning voor de stevige wandeling van de parking naar de camping. We dronken al zittend in het gras. Links van ons: Dijf Sanders, die zo meteen het podium op moest. Achter ons: een gezellige boerderij waar bonnetjes, drank en eten verkocht werden. Rechts: een kringetje kinderen, maximaal acht jaar oud, die in stilte naar de portables luisterden.

the portables
the portables © Wouter Van Vaerenbergh

De portables, die speelden, wel, euhm… we weten het eigenlijk niet zo goed. We hoorden achtereenvolgens krautrock bedwongen door Afrikaanse percussie, hypnotiserende dub, griezelige synths die deden denken aan Mike Oldfields Tubular Bells – u weet wel, van The Exorcist -, en uitgesponnen post-rock mét zang. En dat allemaal in één nummer, The Undercurrent, hun single van zeventien minuten lang. De Brugse band was ongrijpbaar, wat hen boeiend maakte, en tegelijk ook verklaarde waarom ze na twintig jaar en negen albums nog steeds niet als headliner geboekt stonden.

Dijf Sanders is al even onvoorspelbaar. Van zijn talloze gedaanten, waaronder de knotsgekke popcountryband The Violent Husbands en electroduo Teddiedrum, kregen we gisterenavond gewoon Dijf te horen. Dijf bleek een avonturier, op zoek naar intrigerende elektronica door middel van ratelende percussie, Aladdin-fluitjes, en verzengende beats. Het begon te druppelen, maar de temperatuur leek enkel te stijgen. Dijf schuilde achter een projectiescherm, zijn silhouet lang en mager. De Gentenaar stelde zich op als het boegbeeld van politiek correctheid: “Ik je ben suis Dijf Dijf Sanders Sandèrs en et speel joue mijn mon nieuwste nouvel album album.” Moonlit Planetarium heet die plaat, en iedereen die iets heeft met Boards Of Canada of Flying Lotus probeert die best eens uit.

Dijf Sanders
Dijf Sanders© Wouter Van Vaerenbergh

Verdwaald

We trokken op ontdekking. We waren nu eenmaal deep in the woods, en door een onrealistische timetable kon Chris Cohen niet op tijd beginnen. Vijf minuten hadden we nodig, om in het bosrijke natuurdomein te verdwalen. Tegen de weinig verlichte paden en talloze afleidingen – een verlichte dj-booth op het meer! Projectieschermen! Een gigantisch klimrek! Bier! – was onze oriëntatie niet opgewassen. Even leek Deep In The Woods te veranderen in The Cabin In The Woods, maar Chris Cohen redde ons uit de nood. Met zijn muziek als kompas, haastten we ons terug naar het hoofdpodium.

Chris Cohen
Chris Cohen© Wouter Van Vaerenbergh

Chris Cohen is waarschijnlijk de meest klinkende naam van het weekend. De singer-songwriter werkte samen met Ariel Pink, Cass McCombs en Deerhoof, en kreeg de steun van smaakmakers zoals Pitchfork. Jammer genoeg speelde hij de minste set van de avond. Cohens woonst staat in Los Angeles, en dat hoorden we in de zonovergoten gitaarwalmen, de laid-back drumpartijen, en de slaperige zanglijnen. Overdag had dit een mooie set kunnen zijn, maar rond middernacht had het publiek niet langer zin in relaxen. Wie niet aan de bar had blijven staan, stond voor het podium te praten. Cohen leek de gebrekkige sfeer aan te voelen, en speelde steeds slordiger. Het was wachten op Bon Voyage Organisation om het publiek dan toch te geven wat het wou.

Bon Voyage Organisation
Bon Voyage Organisation© Wouter Van Vaerenbergh

Boiler Room In The Woods

Yacht-disco: dichter komen we niet bij het adequaat omschrijven van de muziek van Bon Voyage Organisation. Het Parijse viertal bracht dansbare, Franse eighties-kitsch met robotstemmen en Nile Rodgers-gitaarlijnen. Er bleef geen enkele melodie plakken, maar de energie was aanstekelijk. Vooral de drummer verdiende een pluim voor zijn gedreven spel. Voor het eerst stond een aanzienlijke massa mensen voor het podium, die nadien afzakten naar Étang, het zijpodium aan het water.

Het bleek de Boiler Room In The Woods, waar organisator Hendrick De Rycker draaide zoals wij dat na 2 uur zouden doen: door YouTube-filmpjes na elkaar af te spelen, waarbij Toto, The Opposites, TNGHT, Queens Of The Stone Age en The Prodigy elkaar in een amateuristische mix opvolgden. We voelden ons terug achttien, en met een kampvuur in de rug sloten we de openingsavond van Deep In The Woods met een glimlach af.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content