(17u50, Club) Tegelijkertijd metalheads wegjagen en een verdwaalde scoutsgroep laten headbangen, dat kan alleen Deafheaven uit San Fransisco. Ze overgoten de Pukkelpopweide met een zoetzuur sausje dat nog even verteerd zal moeten worden.
PLUS
Deafheaven vermengt (ambient) black metal à la vroege Burzum met shoegaze, The Smiths-gitaren en de zin voor epische composities, die u bijvoorbeeld van de postrock van Mogwai kent. Hun set van 40 minuten besloeg amper vijf nummers, die ze weliswaar vlekkeloos aan elkaar knoopten door de fillers ‘Irrisistable’ en ‘Please Remember’ (inclusief passage uit Milan Kundera’s ‘The unbearable lightness of being’). Van opener ‘Dreamhouse’ over ‘Sunbather’ van hun laatste gelijknamige album naar het nieuwe nummer ‘From the kettle unto the coil’, ‘The pecan tree’ en het oudere ‘Unrequited’: Deafheaven verveelde geen moment. De ijselijke krijsstem van zanger George Clarke is nog sterker live, maar ook de blast beats van drummer Daniel Tracy en de razende tremolo’s van Kerry McCoy en zijn gitaartroepen stonden op punt. Het shoegazekantje begon op de juiste momenten fonkelend te vliegen en de bijtende black metal hield het tegelijkertijd met beide voeten op de sludgy grond. Dat alles bereikte uw gehoorgangen in de vorm van een zoetzure catharsis.
MIN
De songs misten door de typische festivalsound wat zin voor contrast (en daar moet Deafheaven het net van hebben). De Berlusconilip en bijbehorende dirigentbewegingen van zanger George Clarke lieten zien dat hij het misschien allemaal té serieus neemt. Hoog tijd voor een niet-pretentieuze pint.
HOOGTEPUNT
Voor het eerst op Belgische bodem speelde Deafheaven het nieuwe en veelbelovende ‘From the kettle unto the coil’.
AFTERMOVIEGEHALTE:0/5
Sebastian Roth
