De ‘wederwakkerwording’ van Arbeid Adelt!: “Het was een kwestie van slikken of stikken”

© gf

Eat this! Na een kwarteeuw vakantie doet Arbeid Adelt! zijn naam weer alle eer aan. In tijden van Tomorrowland blijkt hun eightiessound weer hip, dus keren Marcel Vanthilt en co. op comebackplaat Slik terug naar de roots. ‘De liefde is niet interessant.’

In de eighties was de elektropop van Arbeid Adelt! even hip, dankzij tegendraadse, licht absurde radiohits als De dag dat het zonlicht niet meer scheen of Lekker Westers. Maar rond 1990 gingen de bandleden elk hun eigen weg: zanger Marcel Vanthilt concentreerde zich op zijn tv-werk, sax- en synthman Jan Vanroelen werd grafisch ontwerper en gitarist Luc Van Acker (zie ook Revolting Cocks) ging in allerlei studio’s aan de slag.

De 'wederwakkerwording' van Arbeid Adelt!:

‘Wat ons destijds de doodsteek gaf? De verwachtingen van onze platenbazen waren onredelijk hoog’, vertelt Vanroelen. ‘Ze hoopten dat we een alternatieve Clouseau zouden worden. Zelf dachten we drie seconden dat het kon, maar blijkbaar was ons repertoire toch niet poppy genoeg.’

Met het compromisloos schurende Slik, een plaat vol stekelige songs over technologie, vergeten filmdiva’s, vinylfetisjisme en de vluchtelingencrisis, pikt Arbeid Adelt! nu de draad weer op. ‘Slik is geen comeback, wél een wederwakkerwording’, aldus het trio. ‘We waren de pedalen kwijt, en die hebben we nu teruggevonden’, zegt Luc Van Acker.

We hebben drie seconden lang gedacht dat we de alternatieve Clouseau zouden worden, maar blijkbaar was ons repertoire toch niet poppy genoeg

Op Slik horen we een band die na een kwarteeuw weer ongelooflijk veel lol trapt in de studio.

MARCEL VANTHILT: Klopt. Na ons reünieconcert op het Hasseltse Sinner’s Day-festival en onze Rewind-show in de AB herontdekten we plots het Vlaamse clubcircuit. Arbeid Adelt! bleek zowaar zelfs bij jonge snaken in de smaak te vallen. Dat was een enorme stimulans, het nam onze schroom en onzekerheid weg. Toen Mauro met Gruppo di Pawlowski een cover van Jonge helden opnam, beseften we: onze reputatie is nog altijd oké. Dus keerden we terug naar onze roots: iets weinig doordeweeks, mét elektronica. Nooit hebben we ons afgevraagd: ‘Maakt dit kans op de radio? Zal het wel verkopen?’

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Moeten we ons de aanloop naar Slik voorstellen als gedisciplineerde arbeid, of blijven jullie een jongensclubje?

LUC VAN ACKER: Ik zie ons veeleer als een gentlemen’s club. Jan bakt kaastaart met een speculaasbodem, we drinken een kopje koffie en vervolgens wordt de champagne ontkurkt.

VANTHILT: We hebben lang gebrainstormd: wat willen we eigenlijk zélf? De oude synth- en drumklanken van ons eightieswerk zijn, zo merkte ik op Tomorrowland, weer helemaal in. Dus vroegen we ons af: welke van onze bouwstenen zijn in een nieuwe context nog bruikbaar?

We wilden ook terug naar het formaat van onze oude vinylplaten: maximaal vier à vijf tracks per kant en een speelduur van zo’n half uur. Hadden we indertijd op Des duivels oorkussen enkele nummers geschrapt, was het een veel betere plaat geweest. Dit keer waren we veel strenger voor onszelf.

De 'wederwakkerwording' van Arbeid Adelt!:

Op Slik weerklinken echo’s van Suicide, Cabaret Voltaire of NEU!, maar evengoed van Skrillex.

VANTHILT: De wereld van de elektronica is intussen grondig geëvolueerd, hé? Toen wij begonnen, had je Kraftwerk, DAF, The Normal en Depeche Mode. Nu bestaan er, naast dance, nog massa’s andere vormen van synthetische muziek. Samplers, loop stations, ProTools: al die snufjes bestonden vroeger niet. Het enige wat je vandaag nog nodig hebt om een plaat goed te doen klinken, is een stel oren aan je kop.

Wij willen niet teren op het verleden. Arbeid Adelt! mag geen museumstuk worden. Tijd dus om een statement te maken en met iets nieuws op de proppen te komen. Slik is een imperatief, ja. Eat this! Zélfs voor ons was het een kwestie van slikken of stikken.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Marcel en Jan, jullie begonnen destijds muziek te maken als duo. Stond het meteen vast dat jullie synthpop zouden maken, met het Nederlands als voertaal?

JAN VANROELEN: Niets was afgesproken, we déden het gewoon. We hadden enkel een sax, een Casio en een Korg-synth en daar moesten we het mee doen. Méér spullen konden we ons echt niet veroorloven.

VANTHILT: We zagen onszelf niet als muzikanten, maar met die Korg kon je wel van alles doen. En wat de taal betreft: de meeste Belgische bands klonken me nogal artificieel in de oren. Ik pretendeerde alvast niet dat ik Engelstalige teksten kon schrijven van het niveau van Bowie of Roxy Music.

Wij willen niet teren op het verleden, Arbeid Adelt! mag geen museumstuk worden. Tijd dus om een statement te maken en met iets nieuws op de proppen te komen

Toch ontwikkelde je snel een eigen idioom: associatief, klankmatig…

VANTHILT: Geen idee waar dat vandaan kwam. Volgens mij lag het aan de app die met het apparaat was meegekomen. (lacht)

Je deed bewust afstand van belijdenislyriek, stelde je op als observator.

VANROELEN: We waren allemaal snobs. Love songs waren taboe. Alles hoorde koel en afstandelijk te zijn.

VANTHILT: In dat opzicht ben ik niets veranderd. Wat naar het persoonlijke neigt, schrap ik meteen. De liefde vind ik niet interessant. Mijn voorbeelden op taalgebied? Drs P, al ging de wiskundige precisie waarmee hij met rijm en metrum goochelde mijn petje te boven. Jules Deelder, misschien? Ik voelde ook affiniteit met de futuristen en dadaïsten uit het interbellum, al kende ik die eerder van hun beeldende kunst dan van hun poëzie. Toen ik later het werk van Paul van Ostaijen ontdekte, had ik wel een gevoel van herkenning: rock-‘n-roll avant la lettre.

Schrijven jullie als vijftigers anders dan dertig jaar geleden?

VANTHILT: We beschikken over meer metier, meer technische bagage, maar dat kan ook een ballast zijn. Eenvoud komt het reliëf in de muziek altijd ten goede. Haal het overtollige weg en wat overblijft, wint aan kracht.

De 'wederwakkerwording' van Arbeid Adelt!:
© gf

De enige periode van Arbeid Adelt! waar wij niets van snappen, is die met Willy Willy en Dani Klein. Wég anarchie, wég experiment.

VANROELEN: De tijdgeest van 1985… New wave was doodgebloed, Luc vertrok naar Shriekback en viel niet te vervangen. Als je dan in zee gaat met een pure rockgitarist en een zangeres, verandert je muziek natuurlijk mee. Het was geen elegante zet, maar we stonden onder zware druk om een hit te scoren en dat tastte ons repertoire aan. Dat neemt niet weg dat we toen, op Seaside, het concert van ons leven hebben gespeeld.

Wat waren jullie andere – voorlopige – moments de gloire?

VAN ACKER: Met Thé Lau in het Sportpaleis, dat vond ik wel chic.

VANROELEN: En met Vaya Con Dios in Vorst. Al zijn dat geen plekken waar onze muziek per se het best gedijt.

VANTHILT: In een donker gat in, pakweg, Leopoldsburg, waar driehonderd toeschouwers op elkaar gepakt zitten en waar het zweet van de muren druipt, heb ik me al vaak in CBGB’s gewaand. Al die momenten waarop we de tent op zijn kop weten te zetten – daar doen we het voor.

Slik verschijnt op 30/10 via Excelsior/V2. De plaat gaat op 11/11 live in première in de Brusselse Beursschouwburg.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content