De treurwilgen van Grizzly Bear zijn vrolijker dan u denkt: ‘De hedendaagse muziek mist mysterie’

Geprezen door collega-muzikanten en (indie)journalisten, amper bekend bij het grote publiek: het is al ruim tien jaar het lot van Grizzly Bear. ‘Sprankelende popsongs schrijven is nu eenmaal niet ons fort’, pleit het Amerikaanse viertal schuldig. Nochtans staan op hun nieuwste worp Painted Ruins enkele radiovriendelijke singles.

Grizzly Bear is het soort band dat je als interviewer lichtjes knikkende knieën bezorgt: alle vier de muzikanten koppelen persoonlijkheid aan vakmanschap. Iemands mening over hun muziek nemen ze pas ernstig als die persoon er minimaal vijf keer naar geluisterd heeft. Aan de tracklist van een album kunnen ze soms maanden sleutelen. Oog voor detail, dus.

Zo luister je ook het best naar hun nummers: na elke beluistering valt weer een ander laagje op. Is het niet hun close harmony, dan wel de melodieuze synthmotiefjes die subtiel verstoord worden door dissonante gitaarhooks of wisselende ritmes. Het leverde Grizzly Bear de naam van intellectuele band op, een reputatie die ze zelf niet eens betwisten. Al betekent dat niet dat de heren niet van het leven genieten. Uit de Instagramaccounts van de bandleden blijkt dat ze pure hedonisten zijn. En wanneer we zanger Ed Droste en bassist/producer Chris Taylor ontmoeten in een pittoresk café in ’t hartje van Parijs nippen ze blijgemutst van een duur glas wijn.

Vreemd om jullie hier zo te zien zitten, terwijl jullie muziek vaak geassocieerd wordt met een zekere tristesse.

Ed Droste: Het probleem is dat veel mensen complexe of melancholische muziek verwarren met een overdaad aan sérieux. Soms komen fans me vertellen dat ze Two Weeks zo’n fijn nummer vinden en dat ze het gebruikt hebben als openingsdans op hun huwelijk. Wel, eigenlijk is dat een zeer somber nummer dat gaat over een relatie die niet werkt. Wrong choice, people! Het toont aan hoe verraderlijk het is om enkel op de toegankelijkheid van een song af te gaan.

Chris Taylor: Tijdens opnames zoeken we inspirerende plekken en proberen we op een zeer ontspannen manier met elkaar om te gaan. In Cape Cod, voor de opnames van Veckatimest, gingen we elke dag een verse mand oesters halen. Die slurpten we dan op met een cocktail in de andere hand. Zo proberen we altijd te werken. Ook op tournee gaan we op zoek naar speciale restaurants.

Painted Ruins is een bijna speels en zomers album geworden. Wilden jullie van dat ernstige imago af?

Taylor: Voor mij heeft het de feel van het einde van de zomer: de zon brandt nog, maar je blikt toch al eens terug op de voorbije vakantieperiode. Ik denk dat de nieuwe nummers speelser klinken omdat we er dit keer ook echt als groep aan gewerkt hebben. Op de vorige platen had je veel meer momenten met zeer rijke arrangementen en twintig dingen die tegelijkertijd gebeurden. Het was vaak zoeken naar hoe we dat live konden vertalen. Op Painted Ruins is de basis duidelijker die van vier groepsleden die samenspelen.

Droste:Three Rings en Mourning Sound van onze nieuwe plaat vind ik melodieuze popsongs, en toch zijn er nog mensen die me komen zeggen: (op fluistertoon)This is really strange. Tja, als je het vergelijkt met top 40-muziek wel, natuurlijk.

Taylor: De ideale formule voor mij is een song die makkelijk binnenkomt maar eigenlijk heel ingewikkeld in elkaar steekt. Onze muziek is nog steeds complex, maar het mag niet te pocherig zijn.

Jullie zweren bij vijf keer luisteren naar een album voor je het beoordeelt. Zijn er ook artiesten die jullie al na één luisterbeurt kunnen overtuigen?

Taylor: Absoluut! Currents van Tame Impala. Of zowat alles van Kendrick Lamar. Maar omgekeerd kan het ook, zoals met de tweede plaat van Bon Iver. Toen ik die de eerste keer hoorde, was ik ontgoocheld, maar dan beluisterde ik ze enkele maanden later opnieuw en merkte ik plots de genialiteit. Het is nu een van mijn favoriete albums aller tijden. Wij doen het niet bewust, maar sprankelende popsongs schrijven is nu eenmaal niet ons fort. In die zin is Two Weeks een beetje een anomalie in ons oeuvre. Toen we die song schreven, voelde het heel vreemd aan: wow, this is easy. Wij zijn niet bewust cerebraal met onze muziek bezig, maar je mag niet vergeten dat Dan Rossen en Chris Bear (respectievelijk gitarist en drummer van de band, nvdr.) uit de jazzscène komen.

Wat opvalt in jullie werk: er zijn nooit grote thema’s te ontwaren. Vaak is het zelfs heel moeilijk om te achterhalen waar het eigenlijk over gaat.

Droste: Fijn zo. Bepaalde albums hebben mij juist door hun gebrek aan tekstuele kracht en louter door hun muzikale kleur geholpen tijdens moeilijke momenten. Zo was Vespertine van Björk belangrijk toen ik uit de kast kwam over mijn seksuele geaardheid. Ik werd er verdrietig van, maar haalde er ook troost uit. Goedkope therapie.

Taylor: Met teksten is het net zoals met muziekstructuren: als je er laagjes in bouwt blijft het zoveel spannender. Er zijn liedjes waar ik al twintig jaar naar luister en waarvan ik me nog steeds afvraag waar ze eigenlijk over gaan. George Michael was daar goed in. Dat vleugje mysterie mis ik in veel hedendaagse muziek. Nu moet je vooral scoren met een welgemikte catchphrase, waarbij je al met de stickers en T-shirts in gedachten zit.

Vorige zomer draafden jullie tijdens de verkiezingscampagne op aan de zijde van de Amerikaanse presidentskandidaat Bernie Sanders. Op de plaat hoor ik geen woede over de uiteindelijke uitslag.

Droste: Het is heel moeilijk om een uitgesproken politieke plaat te maken en het toch muzikaal boeiend te houden.

Taylor: De enige die daar recent in slaagde, is Kendrick Lamar. Briljant! Zijn genie valt niet te evenaren. Zo intellectueel zijn en toch zo’n groot publiek aanspreken, dat is zeer weinigen gegeven. Je wilt de luisteraar ook geen mening door de strot rammen. Met het klankenpalet van een nummer kun je het gevoel van de luisteraar veel subtieler bespelen.

Droste: Op sociale media ben ik wel uitgesproken, en ik hoop dat meer artiesten dat zullen doen. Ik vind het belangrijk dat je je steun uitspreekt voor een bevolkingsgroep die het moeilijk heeft, zelfs als die ver van je af ligt. Ik ben homo en ik voel dat ‘wij’ in de VS steeds meer onder vuur komen te liggen. Daar maak ik me zorgen over.

Jullie verhuisden beiden naar Los Angeles, terwijl Daniel Rossen en Chris Bear in New York bleven. Waarom trokken jullie daar weg?

Droste: Ik woon nu in de bergen buiten LA, waar het groen en rustig is. I love it. New York is de voorbije jaren te veel veranderd. Alles wat mij inspireerde, is verdwenen. Brooklyn is één grote mall geworden, waar niemand nog tijd heeft voor elkaar. Op den duur vroeg ik me af: wat doe ik hier nog? Vooral Williamsburg en Bushwick staan nu vol dure lofts, chique hotels en Applewinkels. Vroeger was het er heel leuk: er gebeurde elke dag iets en het is uit dat rijke sociale leven dat Grizzly Bear ontstaan is.

Taylor: Het probleem is dat alles zo duur is dat iedereen constant moet werken om zich dat leven te kunnen veroorloven. Waardoor ze eigenlijk niet meer leven. Een zeer vreemde cirkel. Toen Ed naar California verhuisde, leek me dat een goede keuze. LA is een topstad. Ik heb er tenminste de ruimte voor een eigen studio, en ik kan af en toe gaan surfen.

Nog een grote verandering: na drie albums bij Warp zijn jullie met RCA in zee gegaan. Een major zowaar!

Droste: Ons album was al klaar toen we daar tekenden, dus als je denkt dat sommige songs toegankelijker klinken omdat we nu bij een major zitten: non monsieur! (grijnst)

Chris, jij hebt zelf een label, Terrible Records, dat aan invloed en belang wint dankzij topacts als Solange, Twin Shadow en Blood Orange.

Taylor: Ik ben daar recent uitgestapt. Ik kon me niet meer vinden in de manier waarop het evolueerde. Ik ben wel heel trots op mijn werk daar.

Droste: Ik heb soms toch heimwee naar de nineties, toen ik blindelings zowat alle platen kocht die uitkwamen bij Matador Records, gewoon omdat zij zo cool waren. Nu doen labels er eigenlijk niet meer toe, iedereen streamt. Wat jammer is, want zo verdwijnt het visuele aspect van een album.