De soul van Jim Cole

‘When Love is Not Enough’, de nieuwe plaat van Jim Cole, weerspiegelt diens voorliefde voor oude soul en Motown-klassiekers. Knack Focus sprak met Jim Cole over zijn ‘moeilijke tweede’.

Het vinden van een platenmaatschappij liep voor Jim Cole niet van een leien dakje. Drie jaar na het debuutalbum ‘Soul in 2′ liet uiteindelijk platenmaatschappij Warner haar goedkeurend oog vallen op Jim Cole’s tweede plaat ‘When Love is Not Enough’. Een gesprek met Jimmy Colman, de frontman van de soulband Jim Cole, over zijn ‘moeilijke tweede’, bedrog en het gevecht om bestaansrecht in het Belgische muzieklandschap. ‘Er is zoveel talent in België, maar het geld ontbreekt.’

Hoeveel van je vorige plaat ‘Soul in 2’ blijft er nog over op ‘When Love is Not Enough’?

Jim Cole: ‘Niet veel. Het gepolijste – zeg maar, het geproducete – van de eerste plaat is er helemaal uit en heeft plaatsgemaakt voor meer rauwheid en puurheid. Alles werd tegelijk opgenomen waardoor deze plaat veel meer leeft en het spelplezier echt hoorbaar is in de nummers. Daarom werd het album opgenomen in de JET Studio (oudste muziekopnamestudio van België). Bovendien werkten we met een analoge tape, wat bijzonder duur is, waardoor knippen of plakken niet meer mogelijk was. Staan er fouten op, tant pis. Ik hoor op al die Motown-platen van vroeger ook veel foutjes en dat maakt ze juist zo cool.’

De rode draad doorheen je album is ook deze keer de liefde. Is je plaat autobiografisch? Waarom schrijf je zo vaak over de liefde?

Cole: ‘Omdat muziek voor mij iets is waar ik gemakkelijk mijn ei in kwijt kan. Al gaat het wel op deze plaat, in tegenstelling tot de vorige, veel minder vaak over mezelf. In die drie jaar kwam ik vaak mensen tegen op café met een eigen verhaal, bijvoorbeeld een jongen die het moeilijk had met de breuk met zijn lief of een meisje die haar lief betrapt had met iemand anders. Dat was ook het geval met ‘Time Will Tell’. Dat nummer heb ik echt voor Lady Linn geschreven, als mijn advies voor haar.’

Was ze onmiddellijk enthousiast voor een duet?

Cole: ‘Ja, ze was echt in de wolken toen ik ‘Time Will Tell’ speciaal voor haar had geschreven. Dat nummer was in het begin niet echt een kanshebber voor het album, maar ik wou echt iets samen doen met Lien. Vandaar.’

Zoals je zelf aanhaalde, gaan er een aantal nummers over bedrogen worden. Wanneer voel jij je bedrogen? Cole: ‘Voor mij is er sprake van bedrog wanneer je het zelf niet in de mot hebt. Wanneer je echt vertrouwen geeft aan iemand en waarbij het ter kwader trouw in je gezicht terugkomt. Daar krijg ik echt enorm veel prikkels op mijn huid van. Vergeven is natuurlijk gemakkelijker dan vergeten. Ik vergeet niet snel, maar ik denk dan ‘My day will come’. Geen wraak, maar gewoon, boontje komt om z’n loontje.’

Het laatste nummer ‘Steal Your Soul’ is een wat stoerder nummer. Past dit wel bij de rest van je plaat? Cole: ‘Als ik nummers schrijf, dan sta ik daar helemaal niet bij stil. Maar ik was met mijn producer David Poltrock een selectie aan het maken en in ‘Steal Your Soul’ zagen we beide een potentiële single. Het is een harder nummer, beetje Lenny Kravitz-achtig. Uiteindelijk past het wel bij het concept van het album, dat vergelijkbaar is met de film ‘Memento’. Mijn plaat start eigenlijk achteraan. ‘Steal Your Soul’ gaat over verliefdheid, een adrenalineboost die je krijgt wanneer je iemands ziel wilt stelen. Als je teruggaat naar het midden van de plaat, dan kom je in een relatie terecht die niet zo super verloopt. En helemaal op het einde, dus op het begin van de plaat, blijf je alleen achter met ‘So Lonely’.’

Er staat ook een bonustrack op je plaat, een remix van ‘Someday Charlotte’ door Buscemi. Vanwaar die keuze? Cole: ‘Buscemi had me gevraagd of hij iets met mijn muziek mocht doen. En als Buscemi dat vraagt, dan zeg je natuurlijk ja. Veel mensen willen nog steeds Jim Cole bij de single ‘Someday Charlotte’ plakken, de single van de eerste plaat. Bij wijze van cadeautje krijgen ze die er ook deze keer een beetje bij.’

Hield de overstap van een kleine platenmaatschappij naar een grote zoals Warner niet een aantal restricties in? Cole: ‘Tot nu toe ondervind ik daar nog niet veel van. Ik steek mijn broek niet af omdat ik bij een major teken. Veel groepen zijn daar natuurlijk sceptisch over. Maar de plaat was al af, dus ik heb niet moeten inbinden. Qua uitstraling is een grote platenmaatschappij natuurlijk veel leuker voor een artiest.’

Wat heb je in die drie jaar tussen ‘Soul in 2’ en ‘When Love is Not Enough’ uitgespoken? Cole: ‘In 2009 ben ik beginnen lesgeven in het kunstonderwijs. Ik geef een aantal vakken aan de academie, zoals opnametechniek, songwriting, zangles,… Het is – om het cru te stellen – een noodzakelijk kwaad voor een muzikant om te overleven. Langs de andere kant word ik ook positief beïnvloed door leerlingen. Zij laten mij zaken horen waar ik anders misschien niet naar geluisterd had.’

Denk je dat er veel talent verloren gaat doordat het zo moeilijk is om in België te leven van muziek? Cole: ‘Ik denk dat wel, ja. Je moet echt geduldig zijn en ik ken veel muzikanten die tegenwoordig dat geduld niet meer kunnen opbrengen. Ik ben onlangs naar de openbare examens van de Muziekacademie in Gent geweest. Het talent loopt daar echt rond! Die jongens of meisjes, zet ze bij elkaar en dat musiceert gelijk zot. Toch zijn er, zeker niet met het huidige cultuurklimaat, bijna geen mogelijkheden. Er zijn amper subsidies en dat is heel jammer. Want er zit echt veel talent in België.’

Het album ‘When Love is Not Enough’ is nu te koop.

Noëmie Machtelinckx