De nieuwe klassiekers van TheColorGrey: ‘2Pac of Biggie? Op die vraag kan ik écht niet antwoorden’

Will Michiels, beter bekend als Antwerpse hiphophoop TheColorGrey, mocht negen classic albums voor de toekomst kiezen. Hij gaf ons meteen een masterclass neosoul en hiphop: ‘Drie keer luisteren met de tekst in de hand en nóg niet alles oppikken.’

We gaan er niet flauw over doen: we keken ernaar uit om Will Michiels te spreken voor deze reeks. Onder zijn nom de plume TheColorGrey mengt de jonge sinjoor pop en hiphop, twee genres die de laatste jaren bol staan van de interessante namen en de nieuwe impulsen. En dat is niet de enige reden dat het met hem fijn palaveren is over legendarische platen.

‘Ik raadpleeg ook weleens lijstjes met belangrijke albums’, vertelt hij. ‘Zo heb ik al veel straffe platen ontdekt die voor mijn tijd zijn gemaakt. Die rangschikkingen kunnen dus zeker hun waarde hebben, zeker omdat het concept album, ook vandaag nog, voor een bepaalde kwaliteit staat.’

Voor Michiels moet een goede plaat een vibe hebben. ‘Ik hou van verschillende soorten muziek, maar die groove moet er zijn, meer nog dan diepzinnige teksten of gecompliceerde producties. Op een straf album wil je vooral geen enkel nummer skippen.’

To Pimp A Butterfly (Kendrick Lamar, 2015)

Het stond bijna in de sterren geschreven dat Michiels zijn opsomming zou openen met deze plaat, nu al bijna een klassieker. ‘Kendrick is een voorbeeld voor jonge gasten als ik. Hij toont dat je ook succesvol kan zijn door gewoon jezelf te zijn en dat je niet bang hoeft te zijn om radicale keuzes te maken.’

Lamar wilde van zijn debuutplaat Good kid, M.A.A.D City al een complex werkstuk à la Butterfly maken, weet Michiels uit de interviews die hij van zijn held las. ‘Maar hij had er toen nog niet de ballen voor. Mocht hij hiermee zijn gedebuteerd, had hij er ongetwijfeld niet de lof voor gekregen die hij er nu voor krijg. De producties zijn ongelooflijk straf, zeker voor een commerciële hiphopartiest. Er staat moeilijke jazz op, maar ook soul van een niveau dat ik de laatste jaren nergens anders heb gehoord.’

Brown Sugar (D’Angelo, 1995)

D’Angelo heeft al een plekje bij de 500 beste albums (Voodoo op 481), maar volgens Michiels ontbreekt ’s mans debuutplaat nog, die hij zo goed als zelf inspeelde en waarmee hij een soulrevival ontketende. ‘Ik reken D’Angelo bij de allergrootsten. Niemand heeft de laatste jaren gedaan voor de soul wat hij heeft gepresteerd’, zegt Michiels. ‘Dit is ook het eerste album waarvan ik checkte of het al in de lijst stond. Toen dat niet zo bleek te zijn, wist ik meteen wat te doen.’

Mama’s Gun (Erykah Badu, 2000)

Als D’Angelo de koning van de eenentwintigste-eeuwse soul is, is Erykah Badu de koningin. ‘En Mama’s Gun is haar beste plaat’, vindt Michiels. ‘De songs die erop staan, zijn gewoon allemaal nog een tandje beter dan die op haar andere albums.’

Erykah Badu is de enige vrouw in Michiels’ lijstje. ‘Maar Lauryn Hill stond bijvoorbeeld al wel in de top 500 (plaats 314 met The Miseducation of Lauryn Hill, nvdr.), net als veel andere artiesten die ik goed vind. Dat maakte het moeilijker om met alle criteria evenveel rekening te houden in mijn selectie.’

Below The Heavens (Blu & Exile, 2007)

Dat veel van Michiels’ voorbeelden al in de Rolling Stone-lijst staan, laat ruimte voor wat onbekendere namen zoals Blu & Exile, een Amerikaans hiphopduo waarvan de laatste helft ooit nog Emanon vormde met Aloe Blacc. ‘Ik heb een Blu-fase, waarin ik heel vaak naar zijn muziek luisterde, maar ik waardeer hem nog meer sinds hij met Exile werkt.’

‘Below The Heavens is dan ook nog eens zo’n persoonlijke plaat. Ik herken mij heel vaak in hun teksten en ook productioneel hebben ze een grote impact op mij gehad. Daarom, aan alle mensen die van hiphop houden: luister naar dieze plaat. Mocht er iemand dit stuk of de lijst binnen 200 jaar terugvinden, zou ik het persoonlijk geweldig vinden mocht hij of zij Blu & Exile nog eens opleggen.

Malibu (Anderson .Paak, 2016)

Het tweede album van Anderson .Paak is nog geen jaar oud, maar dat volstaat om deze ‘straffe soulplaat met hiphoptouch’ – dixit Michiels – in het popwalhalla op te nemen. ‘Sinds die plaat uitkwam, heb ik er constant veel naar geluisterd. .Paaks debuutalbum kon ik niet zo smaken, maar op Malibu klinkt hij heel verfrissend en toont hij al zijn talenten, van drummen tot zingen. Van begin tot einde klopt het plaatje, het heeft geen enkel minder nummer.’

In Search Of… (N.E.R.D., 2002)

In vroegere interviews liet Michiels al optekenen dat Pharrell Williams een van zijn favoriete producers is en dus kon een plaat van diens oude band N.E.R.D., die pas nog een comeback aankondigde, niet ontbreken. Meer zelfs, rond zijn zestiende, vlak na de Blu-fase, zat Michiels in een N.E.R.D.-fase. ‘Ik heb toen een jaar of twee heel intensief naar die groep geluisterd.’

‘Het is zo straf om een groep te horen die iets helemaal anders doet. Ze gaan even vlot aan de slag met rock als met rap en soul. Ze hebben zelfs een nummer met Good Charlotte. Dat hebben ze gemeen met Kendrick: ze doen iets anders dan iedereen en zijn nog steeds hip en cool.’

‘Ik vind het hele oeuvre van N.E.R.D. top en elke plaat had erin gemogen, maar ik heb echt zitten tellen welke plaat het meeste topnummers had. En op In Search Of… staat Rock Star, mijn favoriete N.E.R.D.-track.’

All Eyez On Me (2Pac, 1996)

‘Het eerste serieuze dubbelalbum uit de hiphop’, schreven we onlangs in Knack Focus nog over All Eyez On Me naar aanleiding van de gelijknamige biopic, en Will Michiels zal je die stelling niet horen tegenspreken. ‘2Pac is een van de grootste rappers aller tijden. Hij heeft veel gasten in Amerika getoond dat het ok is om te zeggen wat je denkt, ook al is dat iets heel ruigs.’

‘Toen ik voor het eerst naar All Eyez On Me luisterde, de enige 2Pac-plaat die we thuis hadden, had ik enkel nog maar een paar nummers op de radio gehoord. Het enige wat ik over hemzelf wist, was dat hij gestorven was. Maar ik was in shock en luisterde naar dat album met open mond. Ik had gezien dat The Notorious B.I.G. er al twee keer instaat (Ready to Die op 134 en Life After Death op 476, nvdr.) en dan vind ik dat 2Pac ook een plekje verdient.’

Of hij kan kiezen tussen de twee eeuwige rivalen? ‘Nee, en we discussiëren er onder vrienden echt constant over. Technisch vind ik Biggie de betere rapper, maar 2Pac is het grotere icoon. Hij wilde echt iets betekenen voor de zwarte gemeenschap.’

2014 Forest Hills Drive (J. Cole, 2014)

‘Zowel lyricaal als productioneel is J. Cole top-, top-, topkwaliteit. Voor hij officiële albums begon uit te brengen, bracht hij al een aantal straffe mixtapes uit, maar die vond ik niet zo thuishoren in deze lijst.’

‘J. Cole staat voor mij in de top drie van commerciële hiphopartiesten van de laatste jaren, samen met Kendrick en… (twijfelt) Drake of Kanye West. Kanye is vooral in zijn beginjaren ongelooflijk invloedrijk geweest als producer en rapper, maar de laatste jaren kan ik hem maar matig appreciëren. Mijn manager is dan weer geen fan van Drake, maar de rappers die hij wél goed vindt, werkten stuk voor stuk ooit met Drake samen. Maar nu maakt hij soms shit, helaas.’

People Hear What They See (Oddisee, 2012)

Als het gaat om underground hiphop, is Oddisee de nummer één van TheColorGrey. ‘Met People Hear What They See bracht Oddisee echt een gestoord debuut uit. Zijn producties zijn smooth en nice – hij heeft ook een paar sterke instrumentale albums uitgebracht – en zijn teksten zijn pareltjes waar je moeite voor moet doen. Zelfs als je drie keer goed luistert, met de lyrics bij de hand, kan het nog steeds dat je niet alles hebt begrepen.’

***

Een plaat uit de lijst knikkeren doet Michiels met lichte tegenzin, maar uiteindelijk wordt het Like A Prayer (239) van Madonna. ‘Ik ben gewoon geen fan, vrees ik. Respect heb ik zeker voor haar werk en haar status als popicoon, maar ik vind het allemaal net iets te plat.’

‘Mijn vader vertelde me dat er in zijn tijd drie iconen waren: Michael Jackson, Prince en Madonna. Toegegeven, ik kan mij er wel wat bij voorstellen. Maar ook zonder Like A Prayer staat Madonna er twee keer in, dus die ene plaat mag er wel uit.’ (lacht)