Crime + The City Solution @ Vooruit: een veelbelovende come-back

Reünies zijn een teken van deze tijd, dus trekt nu ook Crime + The City Solution, na ruim twintig jaar stilte, weer de hort op. De van oorsprong Australische cultgroep brengt begin 2013 een nieuwe cd uit en kwam in Gent alvast bewijzen dat ze weer helemaal levend en wel is.

Crime + The City Solution, het geesteskind van zanger Simon Bonney en diens vrouw, violiste Bronwyn Adams, heeft in de loop der jaren heel wat drastische gedaanteveranderingen ondergaan. De groep was aanvankelijk actief in de undergroundscenes van Sydney en Melbourne, waar ook de roots van Nick Cave & The Bad Seeds te vinden zijn. Halverwege de eighties ging Bonney, naar het voorbeeld van medekangoeroes als The Triffids en The Go-Betweens, zijn geluk beproeven in Londen, waar hij zich omringde met ex-leden van The Birthday Party en Swell Maps. Zijn muziek? Een combinatie van urgente postpunk en introspectieve blues, gekoppeld aan de poëtische kracht van Jim Morrison.

Toch kwam Crime pas écht in een stroomversnelling terecht nadat de zanger naar Berlijn verkaste en samen met muzikanten uit Einstürzende Neubauten en DAF een majestueuzer en panoramischer geluid ontwikkelde. Daarin stond de filmmuziek van Ennio Morricone model voor de subtiele arrangemeten, terwijl Bonneys steeds langer wordende songcycli gaandeweg ook flarden folk en country incorporeerden. Het leverde de band onder meer een rol op in de film ‘Himmel über Berlin’ van Wim Wenders.

Zware zee Na ‘The Adversary’, de liveplaat uit 1993 die de zwanenzang van Crime + The City Solution zou worden, hadden we niet verwacht ooit nog iets van het gezelschap te horen. Maar zie, zopas verscheen de compilatie ‘A History of Crime’ die het publiek warm moet maken voor alweer een nieuwe line-up én de tegen volgend voorjaar aangekondigde reünie-cd ‘American Twilight’. Van de Crime-incarnatie die in Vooruit op het podium verscheen, herkenden we enkel nog Bonney, Adams en gitarist Alexander Hacke. De groep werd verder aangevuld door goed volk als David Eugene Edwards (16 Horsepower, Wovenhand) op gitaar, Jim White (The Dirty Three) op drums, Troy Gregory (Swans) op bas en een zekere Matthew Smith op toetsen. Op een projectiescherm waren prachtige geanimeerde visuals te zien van Danielle de Picciotto.

Vanaf de eerste noten van ‘The Bride Ship’ konden we vaststellen dat de vertrouwde Crimesound intact was. De groep stampte net zo vervaarlijk als een ferry die zware zee moet trotseren. Alleen werd de stem van Simon Bonney regelmatig overstemd door de noise van zijn collega’s, een probleem dat de hele set acuut zou blijven. Dat was vooral jammer tijdens de vertellende nummers, zoals het afwisselend sinistere en groteske ‘The Last Dictator’. Gelukkig werd er tijdens ‘Keepsake’ en het broeierige ‘The Dolphins and the Sharks’ ongemeen spannend gemusiceerd. In het naar Johnny Cash knipogende ‘ I Have The Gun’ werd het tempo opgedreven en in ‘Hunter’, dat na een ingetogen piano-intro bedolven werd onder dikke Stoogesriffs, toonde vooral Bronwyn Adams zich van haar meest bezeten kant.

Schokgolven
Ook boeiend was de interactie tussen de gitaristen, die er elk zeer verschillende speelstijlen op na hielden. Edwards klonk net zo intens en bezwerend als met de bands waarvan hij de aanvoerder is, terwijl Hacke het van zijn onconvenionele benadering en stormachtige power moest hebben. Zijn slide-spel joeg bijvoorbeeld schokgolven door ‘On Every Train’, een song waar U2 met plezier een moord voor zou plegen. De nadruk lag op het materiaal uit de Berlijnse trilogie (‘Shine’, ‘The Bride Ship’ en ‘Paradise Discotheque’), maar af en toe werd, met het dynamische ‘Rose Blue’ en het in donkere, twangy gitaren gehulde ‘Six Bells Chime’, ook verwezen naar de beginperiode van de groep.

Tussendoor luchtte Crime al enkele prikkelende nieuwe songs, die aangaven dat de groep de draad weer had opgepakt waar ze die twee decennia geleden had laten liggen. Jammer dat Simon Bonney veel van zijn teksten moest aflezen, wat zijn spontaneïteit niet ten goede kwam, en dat zijn lichaamstaal -een raar dialect waarin zowel het accent van de jonge Elvis als dat van Eddy Wally doorklonk- een beetje potsierlijk aandeed. Zijn passie en overgave tijdens ‘All Must Be Love’ wisten onze reserves echter in één golfbeweging weg te spoelen. We hadden Crime + The City Solution vroeger al indringender gehoord, dus helemaal onontkoombaar was deze come-back nog niet. Maar laat deze groep nog wat wennen aan het podium, en het wordt er weer één om rekening mee te houden.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: The Bride Ship / Keepsake / The Colonel Does Not Call Anymore / Rose Blue / I Have The Gun / My Love Takes Me There / Hunter / On Every Train (Grain Will Bear Grain) / The Last Dictator, Part 1 / The Last Dictator, Part 2 / The Dolphins And The Sharks / All Must Be Love // Six Bells Chime / American Twilight.