Wovenhand @ AB: Mannen met een missie

Nog nooit eerder hadden we Wovenhand zo urgent, zo indringend en zo ongenadig hard weten klinken als tijdens hun jongste passage in de AB. De groep bracht met ‘Refractory Obdurate’ onlangs dan ook één van haar beste platen uit. Rock met de goedkeuringsstempel van de Heiland zelve.

Broeierige folk, bluegrass, gothic rock en postpunk, samengevoegd in steeds wisselende verhoudingen: dat is al twaalf jaar het handelsmerk van Wovenhand. De band uit Denver, Colorado wordt aangevoerd door de 46-jarige zanger-gitarist David Eugene Edwards, die voordien al diepe sporen door het muzieklandschap trok met 16 Horsepower. De artiest is lid van de Pinksterbeweging en zijn kristelijke geloof blijft voor hem een onuitputtelijke bron van inspiratie. “Religie is de lens waardoor ik alles bekijk”, zegt hij. En inderdaad: Edwards is een man met een missie. Zowel in zijn werk als erbuiten is hij voortdurend op zoek naar rechtvaardigheid en verlossing en bindt hij de strijd aan met Het Kwaad dat het individu corrumpeert en de wereld om zeep helpt.

Op het podium gedraagt de zanger zich als een in donderpreken gespecialiseerde evangelist die hel en verdoemenis preekt. Tegelijk waarschuwt hij zijn gehoor voor de naderende apocalyps die alle zondaars voorgoed op hun nummer zal zetten. Zijn songs zitten vol godsdienstige symbolen en verwijzingen naar de bijbel, maar als gevolg van zijn archaïsche taalgebruik zijn zijn teksten sowieso cryptisch genoeg om zelfs verstokte ketters mee het bad in te trekken. Wel is het de vraag of de Heer in staat is zonder oordopjes naar Wovenhand te luisteren, want de zevende plaat van de groep, ‘Refratory Obdurate’, is met voorsprong de luidste en meest viscerale die de groep tot dusver heeft afgeleverd. Ze verscheen niet toevallig op Deathwish, het metal- en hardcorelabel van Jacob Bannon, de frontman van Converge, en heeft het effect van een splinterbom op een overvol marktplein.

Trance

In Brussel stond David Eugene Edwards op het podium als een sjamaan in trance, die net contact had gemaakt met de geesten van zijn overleden voorouders. De hele set lang leek hij zich in zijn eigen universum op te houden, al verried de koortsige blik in zijn ogen dat hij niet naar de AB was gekomen om het publiek te entertainen maar om het met een ernstige boodschap om de oren te slaan. Daarbij maakte hij doorlopend bevreemdende armbewegingen, alsof hij ter plekke de inhoud van zijn songs in gebarentaal probeerde om te zetten. Tijdens de set legde hij er flink de zweep op, maar eigenlijk straalde de hele groep verbetenheid uit, alsof ze absoluut moest bewijzen dat ze het waard was naast Edwards in de schijnwerpers te staan.

De huidige line-up, met meestergitarist Chuck French, bassist Neil Keener en drummer Ordy Garrison, is misschien wel de beste die Wovenhand ooit heeft gehad. De meeste songs die in de AB op het menu stonden waren afkomstig uit de jongste twee langspelers van de groep: ‘The Laughing Stalk’ en het onlangs verschenen ‘Refractory Obdurate’. Het kwartet speelde bijzonder strak en bouwde vanaf de verschroeiende openers ‘Hiss’ en ‘Closer’ een imposante wall of sound, waar zelfs een scudraket niet tegen opgewassen leek. Wovenhand ging te keer as een wervelwind die alles wat op zijn weg lag meezoog of vernietigde. De vervormde stem en snijdende slidegitaar van David Eugene Edwards droegen nog bij tot de dreigende atmosfeer waar de zaal in werd ondergedompeld.

Mandoline

Hoewel het recente materiaal van de groep tijdens het concert een centrale rol speelde, was er ook ruimte voor verrassingen. Vooraan in de set zat bijvoorbeeld ‘Outlaw Song’, een nummer uit de cd ‘Folklore’ van Edwards’ vorige band 16 Horsepower. Na het bezwerende, rechttoe rechtaan klinkende ‘King O King’ verruilde de zanger zijn gitaar voor een elektrische mandoline en werd de wurgende postpunksound tijdens ‘Corsicana Clip’ en ‘The Refractory’ vervangen door appalachenfolk, maar dan wél gespeeld met de energie van een metalband. Op die momenten herkneedde Wovenhand rustieke rootsmuziek op dezelfde manier als die waarop Cormac McCarty de literatuur van het Amerikaanse Zuiden een nieuwe gedaante gaf.

De rest van de set varieerde van primaire garagerock (‘Long Horn’) tot Arabisch georiënteerde epiek (‘Salome’) en mondde uiteindelijk uit in het zwartgeblakerde ‘Good Shepherd’, een in reverb en feedback gehulde song die herinnerde aan het beste van Echo & The Bunnymen. Met de twee bissen (het door tribale drums aangezwengelde ‘Glistening Black’ en het oudere, uit de cd ‘Ten Stones’ gelichte ‘Kicking Bird’) gaf de groep haar publiek de genadeslag.

Of de duivel hiermee definitief was overwonnen, weten we niet. Maar dat Wovenhand zich van zijn meest overrompelende kant toonde, kunnen we zeker bevestigen. Ons enige punt van kritiek is dat het de set iets te vaak aan reliëf ontbrak. De groep speelde van het eerste tot het laatste moment met de kracht van een tornado en een contrasterend rustpunt zou dus af en toe zeer welkom zijn geweest. Maar ware natuurkrachten laten zich nu eenmaal niet intomen. Volgende keer dus toch maar de civiele bescherming paraat houden.

Dirk SteenhautDE SETLIST (o.v.): Hiss / Closer / Maize / Outlaw Song / King O King / Masonic Youth / Corsicana Clip / The Refractory / Obdurate Obscura / Long Horn / Salome / Good Shepherd // Glistening Black / Kicking Bird.