Willis Earl Beal @ AB Club: Het wereldwijde WEB

“Welcome to the Church of Nobody”. Het concert van de coming man van de hedendaagse soul en blues Willis Earl Beal in de AB Club had wel wat weg van een kerkdienst: weemoedige songs, wervelend gebracht.

“Welcome to the Church of Nobody”. Het concert van de coming man van de hedendaagse soul en blues Willis Earl Beal in de AB Club had wel wat weg van een kerkdienst: weemoedige songs, wervelend gebracht.

Hij is een selfmade man, de Amerikaan Willis Earl Beal. De songs op zijn eerste plaat ‘Acousmatic Sorcery’ (2012) knutselde hij helemaal alleen in elkaar, en onder de initialen WEB tekende hij ook het artwork en schreef hij het van een animatiefilmpje voorziene kortverhaal ‘Principles of a Protagonist’.

Logisch dat Beal tijdens de shows die op zijn debuut volgden (onder meer in Huis 23, op Les Nuits Botanique en op Pukkelpop) ook solo op het podium stond, en zich enkel liet ruggensteunen door een bandrecordertje, dat nogal abstracte soundscapes en beats voortbracht.

Dat Willis Earl Beal een impressionante stem heeft die de beste Brown in herinnering brengt, was toen al duidelijk. Maar noch op de plaat noch tijdens de concerten hoorden we de beste Beal. ‘Acousmatic Sorcery’ klinkt als een kindertekening op muziek; een met wegwerpstudiomateriaal gebricoleerde plaat vol semi-soul en rammelende blues. Het ontbreekt Beals toenmalige songs aan de textuur die een band hem wél had kunnen schenken.

En kijk: waar een Willis is een weg. Amper een jaar na zijn debuut pakt Beal nu uit met het geweldige ‘Nobody Knows’, naar eigen zeggen zijn eerste échte studioplaat. Het is een verzameling van traditionele gospel, blues en soul, die door een begeleidingsband voorzien werd van de nodige body, en die door producer Rodaidh McDonald (The xx, Gil Scott-Heron) gekneed werd tot een beter verteerbaar, af en toe zelfs tamelijk mainstream klinkend geheel.

Niet dat Beal zijn soul verkocht heeft aan de duivel, want eigenzinnig is hij nog steeds. Hij betreedt – mét een driekoppige backing band – het podium van de AB Club in een zwart t-shirt met daarop het woord ‘NOBODY’, een Batman-masker en een cape. ‘Welcome to the Church of Nobody’, predikt hij als een messias, alvorens ‘Wavering Lines’ in te zetten. Op plaat zingt hij deze ouverture a cappella, met een stem van honing, live brult hij het uit als een zwarte Tom Waits. Ook ‘Too Dry To Cry’ had van Waits kunnen zijn. Brawlers, Bawlers, Bastards, Beal.

Weemoed is het trefwoord op het wereldwijde WEB van Willis Earl Beal. Het stuiterende ‘Disintegrating’ gaat over… desintegratie, en in de overige songs uit ‘Nobody Knows’ – die nagenoeg allemaal de revue passeerden in de AB Club – bezingt Beal de totale mislukking en de dreigende destructie van ons bestaan. Zelfs in interviews ligt hij overhoop met zichzelf, maar in de AB verbloemt hij zijn duistere gedachten met humor: “Thank you for clapping. I’m temporarily happy.”

Weemoedige songs, dus, maar wel wervelend gebracht: ‘Coming Through’ (in de originele versie een duet met Cat Power) is opgewekte soul met een funkinslag, en ook ‘Hole in the Roof’ mikt, met zijn jazzy percussie, op de heupspieren.

Tijdens slotballade ‘The Flow’ gaat het masker af. “Sailing on the sea of love / Here we go. Just going with the flow”, klinkt het hoopvol. Afscheid nemen doet hij vervolgens met de woorden “Live long and prosper”. Wij wensen u hetzelfde toe, meneer Beal.

SETLIST: Wavering Lines / Everything Unwinds / Cosmic Queries / Coming Through / Too Dry To Cry / Disintegrating / Burning Bridges / White Noise / Nobody Knows / Hole In The Roof / The Flow