WECANDANCE kende zaterdag een valse start, maar doorstond daags nadien een halve transformatie. Minder rode loper, meer festival: dag twee legde de charmes van het Zeebrugse strandfestival bloot.
Dat de tweede dag van WECANDANCE ánders – en beter – was dan de eerste lag deels aan het publiek. M’as–tu–vu werd je-m’en-fous-wat-u-denkt-de-moi, en die mentaliteit beviel ons wel. Het was uiteraard óók de verdienste van de muziek. Met Recondite, Jamie Jones en Pachanga Boys was de slotdag van WECANDANCE voorzien van stevig buskruit. Het zit ‘m vaak in de kleine dingen.
“En dat éten, man!” Voor we het vergeten: het eten was inderdaad subliem. “Ik werd emotioneel van de cheesecake. Zo goed”, kirde iemand hysterisch. WECANDANCE organiseerde een Food Market die u van België over Griekenland naar Libanon katapulteerde. Het zat ‘m overigens niet per se in het ruime aanbod, maar vooral in de kwaliteit ervan. Douze points voor het eten van WECANDANCE.
Bandana
Kort na de middag liepen we al snel een eerste hoogtepunt tegen het lijf. Aan de Container Stage gooiden de Nederlanders van Kapibara het meesterlijke ‘Ringo’ van Joris Voorn in de strijd. Genieten. In het zand meenden we na enkele minuten zelfs een speciale boodschap te herkennen: “Yesterday is history. Today is a gift.” Het was een voorteken, vermoeden we.
“Wacht even”, roept ons gezelschap niet veel later. Het was ons even onduidelijk waarom, tot we in de muziek een onbekende remix van Moderat herkenden. “Dit klinkt echt goed.” Waar dag één van WECANDANCE muzikaal weinig avontuurlijk was, kwamen we zondag wél thuis met nieuwigheden. Young Marco was zo’n ontdekking: een Nederlandse dj met een bandana die tropische disco, afropop en industriële techno door de vleesmolen draait. Materiaal voor de betere trouwfeesten. Young Marco: onthoud die naam.
Golfkarren
Intussen hadden de eerste golfkarren uit Knokke-Heist de weg naar het podium van Kitsch Club x Magic gevonden. “Het is hier precies de ledendag van de lokale golfclub”, merkte iemand waakzaam op. “Maar de muziek is wel meer dan goed.” Ook meer dan goed: Amelie Lens aan de Container Stage. Lens is een naam die in het Land van de Zware Bassen over de tongen rolt, en niet omwille van haar geslacht. Wél omdat de Antwerpse haar techno serveert zoals techno hoort te zijn: zwart en straf.
Het beste van WECANDANCE zat echter in de staart. Recondite (Lorenz Brunner voor de belastingsinspectie) is een Duitser met een bijzondere gave: bezweren. We vergaten even dat we met de voeten in het zand stonden, maar waanden ons in Tsjernobyl, met Recondite en zijn gitzwarte, kabbelende techno als gids. “Niet bang zijn, gewoon volgen”, spraken ‘Buteo’ en ‘Warg’ duidelijke taal.
Extase
Het was toen, tijdens ‘Warg’, dat de extase zegevierde. Zo eindigde de tweedaagse in Zeebrugge dan toch met een gevoel van gelukzaligheid. Aan het einde van de rit overheerst toch vooral een wrang gevoel. WECANDANCE is een festival met potentieel, maar één zonder duidelijke identiteit. Dag één stelde een veredelde catwalk voor, dag twee stond in het teken van avontuur, zoals het hóórt te zijn. Laat het een les zijn: een festival moet vooral de oren, eerder dan de ogen, de kost geven.
Elmo Lê van
