Les Nuits Botanique zijn aan hun twintigste editie toe en dit keer werden de feestelijkheden ingeluid door Valerie June, een Amerikaanse zangeres die haar cd ‘Pushin’ Against A Stone’ kwam voorstellen.
DA GIG: Valerie June in de Rotonde van Botanique, Brussel op 30/4.
IN EEN ZIN: Valerie June is een veelzijdige rootsartieste, die met haar afwisselend zijdeachtige en indringende stem, zowel haar eigen songs als Amerikaanse traditionals de nodige zeggingskracht verleent.
HOOGTEPUNTEN: ‘Somebody To Love’, ‘Pushin’ Against A Stone’, ‘Tennessee Time’, ‘You Can’t Be Told’, ‘The Hour’…
DIEPTEPUNT: ‘Shotgun’.
BESTE QUOTE: “Ik geloof in de liefde. Dat is de reden waarom ik al vijf echtgenoten heb versleten. Goed, soms voel ik me een beetje eenzaam, maar dat kan ik wel de baas. Ik ben tenslotte een vrouw.”
Valerie June Hockett groeide op in Humboldt, Tennessee en dat merk je meteen aan haar pittige ‘southern drawl’, die perfect blijkt te passen bij haar even eclectische als tijdloze rootsmuziek. De zangeres brengt een mengeling van rustieke folk uit de Appalachen, Mississippi delta blues, gospel, bluegrass en country, maar op haar nieuwe cd komen net zo goed invloeden van soul, pop en r&b doorschemeren.
Valerie June mag dan een donkere huid hebben, ze houdt zowel van Dolly Parton als van Billie Holiday. Tenslotte bracht ze haar jeugd door ergens halverwege tussen Memphis en Nashville, een streek waar de grenzen tussen blanke en zwarte muziek sowieso vervagen. Als haar songs, ondanks de stilistische variatie, één ding gemeen hebben, is het dat ze allemaal een verhaal vertellen dat aansluit bij haar eigen leven.
De inmiddels 31-jarige Southern Belle-met-dreadlocks treedt al op sinds haar negentiende en was al eerder in Brussel te zien. In haar eentje stond ze al op het podium van Huis 23 en speelde ze een showcase tijdens de PIAS Nites. Maar met het oog op haar cd-voorstelling in de Botanique had ze nu een puike band meegebracht, om haar songs van een extra stel spieren te voorzien.
‘Pushin’ Against A Stone’, zo genoemd omdat die titel haar carrière perfect samenvat, wordt weliswaar gelanceerd als Valerie Junes officiële debuut, maar eigenlijk bracht de zangeres sinds 2006 in eigen beheer al drie andere platen uit: ‘The Way of The Weeping Willow’, ‘Fountain of Rose Quartz’ en ‘Valerie June and The Tennessee Express’. Een groentje is deze dame dus allerminst: ze weet onderhand wel hoe ze een publiek moet bespelen.
Helium
Het eerste dat opviel toen Valerie June, vergezeld door haar akoestische gitaar en een backingzangeres, het podium van de Rotonde betrad, was haar stem: het ene moment helder en zijdeachtig, het andere scherp, indringend en, vooral in de hoge registers, een beetje heliumachtig. Een uniek instrument waar je even aan moest wennen, maar waar zoveel emotionele zeggingskracht van uitging dat je er niet onverschillig voor kon blijven.
‘Twined & Twisted’ en ‘Raindance’ klonken nog als verweerde folksongs, maar zodra Valerie June haar banjo beetpakte en het van Muddy Waters bekende ‘Rollin’ and Tumblin” inzette, werd duidelijk hoezeer de artieste oude muziekstijlen naar haar hand wist te zetten. In de loop van de avond zou ze nog meer Amerikaanse traditionals opdiepen, zoals het van The Carter Family, Woody Guthrie en Big Joe Turner bekende ‘Worried Man Blues’ of het doorgaans met Ma Rainey geassocieerde ‘C.C. Rider’.
Vanaf ‘The Hour’ liet Valerie June zich begeleiden door een drumster, een gitarist, een bassist en een toetsenman, waardoor haar songs voller en eigentijdser klonken. Hoewel: we hoorden echo’s uit de fifties, invloeden van Sam Cooke of van girl groups als The Shangri-las en Memphis soulballads waarin het prominente orgeltje herinnerde aan dat van Booker T & The MG’s. Geen wonder overigens, want de legendarische Booker T Jones is ook op Valerie Junes nieuwe langspeler van de partij. Uit haar bindteksten bleek dan weer dat de zangeres niet gespeend is van humor en dat ze er niet voor terugschrikt haar nek uit te steken: “Tijdens elk optreden probeer ik iets te doen dat ik nog nooit eerder heb gedaan”, vertelde ze.
Lekkers
Dat pakte echter niet altijd even goed uit. De murder ballad ‘Shotgun’, een dialoog tussen de zangeres en de drumster, hing bijvoorbeeld slechts met haken en ogen aan elkaar, wat te wijten was aan Valerie Junes vrij rudimentaire gitaarspel. De bluesvrouw viel telkens terug op dezelfde vorm van ‘open tuning’, een truc die na een poosje net iets te doorzichtig werd. Maar geen nood, er stond genoeg lekkers op het menu op het publiek bij de les te houden. De ingehouden country-soul van ‘Tennessee Time’, waarin de gitarist uiterst expressief uit de hoek kwam; het sobere ‘Somebody To Love’, waarin Valerie June een banjolele hanteerde en de bassist een fraaie fiddlesolo ten beste gaf; het bijzonder knappe; met percussief klavierwerk versierde ‘Pushin’ Against A Stone’ en de gruizige bluesrock van ‘You Can’t Be Told’.
‘Workin’ Woman Blues’, op de cd nog tamelijk uitgebeend, kreeg tijdens de bissen een maximalistische versie mee, die qua sound herinnerde aan Santana op Woodstock. Maar de avond eindigde verstild met de zangeres, alleen op banjo, in ‘A Drifter’, een nostalgische song over de tijd toen ze nog in haar ouderlijk huis woonde. Zeker, er is nog groeipotentieel, maar dat Valerie June een toptalent is, staat nu al als een paal boven water. Wees er dus bij, wanneer de zangeres op vrijdag 19 juli Gent Jazz aandoet.
Dirk Steenhaut
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier