U2 @ Koning Boudewijnstadion

© Belga

Voor 70.000 toeschouwers gaf de Ierse rockband U2 woensdag het eerste van twee uitverkochte concerten in het Koning Boudewijnstadion. Het werd een megalomane hi-tech show die zowel het oog als het oor verwende en de toegewijde fan precies gaf waar hij op had gehoopt.

Da gig: U2 in het Koning Boudewijnstadion, Brussel, op 22/9

In één zin: Een zinnenprikkelend spektakel waarbij, vooral in visueel opzicht, alle registers werden opengetrokken, maar dat op muzikaal vlak veel uitdagender had gekund.

Hoogtepunten: ‘Until the End of the World’, ‘I Will Follow’, ‘Sunday Bloody Sunday’.

Dieptepunten: Is ondergetekende écht de enige die ‘Beautiful Day’, ‘Get on Your Boots’ en ‘Mysterious Ways’ ontstellend banale nummers vindt?

Beste quote van Bono: “Dit concert is voor ons heel bijzonder, want deze show wordt eigenlijk door Belgen gemaakt: het podium is gebouwd door Stageco in Werchter, het buigzame videoscherm door Barco. Jullie hebben de technologie én de know-how om ons telkens weer een stapje verder te brengen. Hier spelen is als thuiskomen voor ons.”

U2 is, hands down, de grootste groep van dit tijdsgewricht. Ze opereert al dertig jaar in dezelfde bezetting en wist, in tegenstelling tot bijvoorbeeld The Stones, altijd aan de verleiding te weerstaan op het podium versterking in te roepen. Een charismatische zanger en drie onderlegde muzikanten die elkaar perfect aanvoelen: meer heeft U2 niet nodig om zijn publiek naar extatische hoogten te loodsen. De Dubliners hebben, dank zij het inventieve en herkenbare gitaarspel van The Edge, een unieke sound, en scoren ook vandaag nog altijd hits, dus hoeven ze niet te teren op hun verleden. Tegelijk is U2 echter een florerend bedrijf, gedreven door het winstprincipe. Zijn huidige 360° tour heeft tot dusver al 400 miljoen euro opgebracht en als je weet dat die concertreis, na 92 concerten, pas eindigt in juli volgend jaar, besef je wel dat het gerinkel van de kassa, qua decibels, het geluidsvolume van een doorsnee rockshow ver zal overtreffen.

Enige megalomanie is U2 dan ook niet vreemd. Het viertal trekt dezer dagen de wereld rond met de grootste podiumconstructie ooit: er zijn 120 vrachtwagens nodig om ‘de klauw’, een 28 meter hoog gevaarte dat een ruimteschip moet voorstellen maar meer weg heeft van een vierpotige spin, te vervoeren. Er is 250 man personeel nodig om alles in goede banen te leiden en de dagelijkse productiekost bedraagt 560.000 euro. Met andere woorden: van alle trappen van vergelijking kent U2 uitsluitend de overtreffende.

De 360° Tour werd niet alleen genoemd naar het alomvattende contract dat de groep recentelijk afsloot met concertgigant Live Nation, maar verwijst ook naar het feit dat de toeschouwers in een cirkel rond het podium worden geplaatst. De ‘klauw’ wordt in het midden van het stadion opgesteld, wat de afstand tussen groep en publiek moet verkleinen. Aanvankelijk diende de tournee ter promotie van ‘No Line on the Horizon’, een cd waar vandaag nog amper vier songs van op de setlist prijken. Meer dan de helft van het optreden in Brussel bestond dus uit U2-klassiekers.

Bono, goed hersteld van de rugoperatie die hem een poosje op inactief zette, verkende meteen de cirkelvormige catwalk die via beweegbare loopbruggen met het podium was verbonden en maakte behaagzieke danspasjes, terwijl het openingssalvo van zijn band vooral aanstuurde op herkenning: ‘Beautiful Day’, het onstuimige ‘I Will Follow’, de glam/hiphopmutatie ‘Get on Your Boots’, het dansvloergerichte ‘Mysterious Ways’, het in samenzang met het publiek uitmondende ‘Elevation’. Mocht het om een wedstrijd gaan, de groep had ze al gewonnen voor de scheids zijn fluitsignaal had gegeven. The Edge perste regelmatig inventieve motiefjes uit de snaren en drummer Larry Mullen Jr en de onverstoorbare bassist Adam Clayton zorgden voor een stevig fundament.

Toch zou het tot ‘Until the End of the World’ duren voor we het ‘U2 by numbers’-gevoel enigszins kwijt raakten. Dit was een sterke, scherp en krachtig gespeelde song van het type waarvan we er graag méér hadden gehoord. Toch was een eenvoudig “take me to church” van Bono voldoende om de fans tijdens ‘I Still Haven’t Found What I’m Looking For’ geheel uit hun bol te doen gaan en zelfs massaal de zanglijn te laten kapen. Van de drie nieuwe songs op het menu maakte opener ‘Return of the Stingray Guitar’ een onaffe en weinig memorabele indruk, maar het sobere ‘North Star (enkel gebracht door Bono en The Edge) en het even gedreven als melodieuze ‘Mercy’ wekten alvast hoge verwachtingen voor de nieuwe cd ‘Songs of Ascent’, die voor binnenkort wordt aangekondigd.

In het afgemeten ‘Miss Sarajevo’ nam Bono met succes de Italiaanse tenorpartij van Pavarotti over, tijdens het hertimmerde ‘I’ll Go Crazy If I Don’t Go Crazy Tonight’ verkende Larry Mullen de catwalk terwijl hij op een handtrommeltje roffelde en ‘City of Blinding Lights’ was vooral sterk als visueel huzarenstukje. Het kokervormige videoscherm werd plots uitgerekt en getransformeerd in een feeëriek verlichte bijenkorf die boven de hoofden van de muzikanten rondjes leek te draaien.

Uiteraard kregen we ook een hoofdstuk Wereldverbetering geserveerd. De beelden bij de hymne ‘Sunday Bloody Sunday’ verwezen dit keer naar de protestbeweging in Iran, ‘MLK’ en ‘Walk On’ werden opgedragen aan de Birmaanse dissidente en nobelprijswinnares Aung San Suu Kyi en voorts werd ruimte gemaakt voor een parade met lantaarns van Amnesty-activisten en een vooraf gefilmde toespraak van Desmond Tutu.

Tijdens de bissen serveerde U2, tot jolijt van de kolkende massa, klassiekers als ‘One’, ‘When the Streets Have No Name’ en ‘With or Without You’. ‘Ultra Violet’ was voor Bono dan weer vooral een alibi om een microfoon in de vorm van een lichtgevend autostuur te demonstreren. Met het gospelachtige ‘Moment of Surrender’ werd, na een minutenlange ovatie van het publiek, een streep onder het concert vertrokken. Het was een mooi ogende show, de fans waren tevreden, maar in muzikaal opzicht hadden we de groep toch ooit al veel uitdagender en prikkelender meekemaakt. Bovendien bleven we achteraf met een aantal prangende vragen zitten. Hoe rijm je het maatschappelijke engagement van U2 met het feit dat ze hun ziel aan een niet onbesproken multinational hebben verkocht? Hoe spoort het milieu-activisme van de groep met een tournee waarvan de ecologische voetafdruk slechts kan worden gecompenseerd door 20.000 (!) bomen te planten? En heeft het hi-techcircus van U2 anno 2010 nog wel iets met echte rock-‘n-roll te maken? We laten u het antwoord graag zelf verzinnen.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Return of the Stingray Guitar / Beautiful Day / I Will Follow / Get On Your Boots / Magnificent / Mysterious Ways / Elevation / Until the End of the World / I Still Haven’t Found What I’m looking For / North Star / Mercy / In a Little While / Miss Sarajevo / City of Blinding Lights / Vertigo / I’ll Go Crazy If I Don’t Go Crazy Tonight / Sunday Bloody Sunday / MLK / Walk On // One / Amazing Grace / Where the Streets Have No Name // Ultra Violet (Light My Way) / With Or Without You / Moment of Surrender.

Bekijk hier Bono’s dankwoord voor de Belgische inbreng in de 360° Tour

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Bekijk hier I Will Follow

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content