Vijf jaar was het al geleden dat het rock- en bluesduo Two Gallants nog eens in ons land te zien was. Hun terugkeer werd gevierd in een uitverkochte Botanique, met oude songs en veel nieuw materiaal.
DA GIG: Two Gallants in de Orangerie van Botanque, Brussel op 27/11.
IN EEN ZIN: Two Gallants kwamen nu eens komisch, dan weer brutaal uit de hoek, maar de manier waarop ze hun songs attaqueerden was altijd opwindend en intens.
HOOGTEPUNTEN: ‘Winter’s Youth’, ‘Steady Rollin”, ‘My Madonna’, ‘Halcyon Days’, ‘Broken Eyes’, ‘Ride Away’, ‘Sunday Souvenirs’…
DIEPTEPUNTEN: geen.
BESTE QUOTE van Tyson Vogel, toen het duo even met technische problemen kampte: “Ik vrees dat de geesten uit jullie ‘spooky city’ ons te grazen hebben genomen. You Belgian people are so crazy. But we love you.”
De terugkeer van Two Gallants het rafelige rock- en bluesduo uit San Francisco werd gevierd in een eivolle Botanique, met enkele oude songs en veel nieuwe uit de onlangs verschenen cd ‘The Bloom and the Blight’.
Two Gallants zijn zo’n typisch gitaar- en drumsduo dat het, net als The Black Keys, The White Stripes of, dichter bij huis, Black Box Revelation, moet hebben van power, dynamiek en zeggingskracht. De formule is simpel: schrap alle overbodige franjes, stel trefzekerheid boven techniek en zorg ervoor dat je nooit een noot teveel of te weinig speelt. Zanger-gitarist Adam Stephens en drummer Tyson Vogel maken al samen muziek sinds hun twaalfde en voelen elkaar dus prima aan.
In de loop van het voorbije decennium hebben de heren, die hun bandnaam ontleenden aan een verhaal uit de bundel ‘Dubliners’ van James Joyce, dan ook een substantiële aanhang verworven. Hun rauwe, ongepolijste mengvorm van folk, blues, country en indierock gaat doorgaans vergezeld van even excentrieke als beklemmende Americanaverhaaltjes Daarin spelen wilde lynchpartijen, ontsporende alcoholici en vernietigende relationele stormen een cruciale rol: ruim voldoende om het Brusselse publiek een memorabel avondje te bezorgen.
De set schoot uit de startblokken met de ingehouden dramatiek van ‘Winter’s Youth’, waarin de hoge, schuurpapieren stem van Adam Stephens onvermijdelijk aan die van Jack White deed denken. The White Stripes waren nooit veraf, maar dat kwam vooral omdat ook Two Gallants zich laven aan de onuitputtelijke bron van de Amerikaanse rootsmuziek. ‘My Love Won’t Wait’ klonk, met zijn metalige verwijzingen naar Led Zeppelin, al wat onstuimiger.
Maar het eerste overtuigende voorbeeld van waar de wisselwerking tussen een drummer en een gitarist zoal toe kan leiden, kregen we met ‘Despite of What You’ve Been Told’: potige countrypunk, voorzien van een wel zéér kort lontje. “Two Gallants, we’ve missed you”, riep iemand uit de zaal. Daarmee vertolkte hij een gevoel dat zonder twijfel de meeste toeschouwers met elkaar verbond.
Galopperend
Het op een galopperende beat geplante ‘Las Cruces Jail’ klonk zo aanstekelijk dat je meteen zin kreeg de benen in de lucht te gooien. Alleen zaaide het Zuid-Californische duo, met zijn voortdurende tempowisselingen, zoveel verwarring dat de pogo halverwege in een potsierlijke reidans dreigde om te slaan.
Two Gallants kwamen nu eens komisch, dan weer brutaal uit de hoek, maar de manier waarop ze hun songs attaqueerden was altijd intens. Tussendoor strooide Adam Stephens kwistig met poëtische beelden en bijbelse metaforen die ook ná het concert nog uren door je hoofd bleven spoken.
Tijdens één van de songs werden twee leden van de Antwerpse Hickey Underworld (Vogel: “They’re the shit, man!”), met wie Two Gallants een deel van hun tournee hadden afgewerkt, op het podium gesommeerd. De Hickeys mochten met enkele percussietuigen rammelen, maar veel wezenlijks droeg dat niet bij. We raakten alleszins méér onder de indruk van ‘Cradle Pyre’, een gedreven indierocker die door Vogel van een overslaande hartslag werd voorzien, en het met psychedelisch gitaarwerk toegedekte ‘Halcyon Days’.
Ingehouden
Dat Two Gallants ook de nodige subtiliteit in de vingers hebben, bleek tijdens het sober ingezette ‘Steady Rollin’ en, vooral, het koude rillingen veroorzakende ‘My Madonna’, waarin Adam Stephens’ harmonicaspel herinnerde aan dat van Bruce Springsteen in ‘The River’. Andere pieken in de set waren ‘Broken Eyes’ en ‘Sunday Souvenirs, twee ingehouden akoestische liedjes waarin de drummer telkens voor knappe vocale harmonieën tekende.
Tijdens de toegiften kregen we nog de vlammende, omineuze garagerock van ‘Ride Away’ en de trage, epische blues van ‘Nothing To You’ opgediend: zo lekker, dat we er geen enkele kruimel van lieten liggen. Adam Stephens beloofde gauw terug te komen en hopelijk houdt hij woord. Wie dit energieke, bij momenten behoorlijk opwindende concert van Two Gallants heeft gemist, kan dan alsnog zijn schade inhalen. We hopen enkel dat we voor hun volgende doortocht niet in de Lotto Arena moeten zijn.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Winter’s Youth / My Love Won’t Wait / Despite What You’ve Been Told / Steady Rollin’ / Song of Songs / The Hand That Held Me Down / Just Say No / Las Cruces Jail / ? / My Madonna / Cradle Pyre / Halcyon Days / Broken Eyes // Ride Away / Sunday Souvenirs / Nothing To You.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier