Twin Shadow/Lia Ices @ AB Club

Twin Shadow/Lia Ices: Een avondje Brooklyn, je hoeft er tegenwoordig geeneens je paspoort voor boven te halen. Gewoon de trappen naar de AB Club bestijgen is voldoende.

Een avondje Brooklyn, je hoeft er tegenwoordig geeneens je paspoort voor boven te halen. Gewoon de trappen naar de AB Club bestijgen is voldoende. Twin Shadow kwam er bewijzen dat zijn debuut ‘Forget’ niet zomaar in onze ultieme album-top 10 van 2010 prijkte, en de New Yorker had bovendien gouwgenoot Lia Ices meegebracht.

Met ‘Grown Unknown’ is Lia Ices pas bevallen van een schuchter ontluikende plaat, en het is op dezelde wijfelende wijze dat ze vanavond het podium betreed. Ook haar drie kompanen (waarvan eentje met een Paul McCartney World Tour-T-shirt uit 1990 – not very rock’n’roll!) zijn eerder van het slonzige type, maar Ices heeft een verborgen troef op zak: een magnifieke en kristalheldere folkstem! Vooral tijdens ‘Love Is Won’ leunt ze daarmee aan bij 70s chanteuses als Judee Sill of Carole King. De songs van Ices moeten het hebben van subtiele arrangementen, en die kwamen in een halfvolle Club niet altijd tot hun recht. ‘Wat meer uit de band springen zou geen kwaad kunnen’ schreven we bij het verschijnen van ‘Grown Unknown’ , en dat is ook vanavond van tel. Afsluiter ‘Daphne’ (op plaat een vurig duet met Bon Iver) doet echter wel vermoeden dat er nog heel wat groeipotentieel zit in deze dame. Cactusfestival, leest u mee?

George Lewis Jr van Twin Shadow had ons enkele maanden geleden gewaarschuwd: nadat de man z’n hele sociale leven had opgeofferd (geen etentjes, geen drank, geen sex) aan de opnames van ‘Forget’ bleek het geen sinecure om zijn nostalgische 80s pop in een livebezetting te murwen – met dank aan de veelgelaagde en productie van Chris ‘Grizzly Bear’ Taylor! Twin Shadow’s debuut steunt voor een groot deel op lekker galmende synths en door effectpedalen gejaagde overdubs, het pleit dan ook voor de man dat hij er voor kiest om met een volwaardige band en geen veredelde soundmixshow aan te treden. Meteen tijdens de opener ‘Shooting Holes’ wordt de livetransformatie duidelijk: Lewis Jr. treedt met zijn gitaar prominent naar de voorgrond, het meisje op een trio synthesizers vult de gaten. Daardoor klinkt ook ‘Tyrant Destroyer’ en ‘Yellow Balloon’ gespierder dan op plaat, maar dankzij een gedreven drummer los genoeg om de eerste rijen in beweging te krijgen. Een swingend ‘When We’re Dancing’ had zelf een discoblos op de wangen en publieksfavoriet ‘Castles In The Snow’ ontpopte zich als een kruising tussen Joy Division en Duran Duran. Over de karakteristieke diepe croon van de frontman geen klachten, al mistten we af en toe ondersteuning door backing vocals. De bassist had heel af en toe moeite met de juiste noten, maar zonder veel erg.

Lewis Jr, met een vreemdsoortige combinatie van een afro en een hanenkam op zijn kruin, heeft uitstraling te over en toont zich een charmant gastheer. Even is hij in de war of Engeland (nog steeds) tot de Europese Unie behoort, maar de groep geniet duidelijk van hun laatste show op het vastenland. Een bezoek aan de plaatselijk seksshop zit daar misschien voor iets tussen: “We hadden bijna een cockring gekocht in Brussel deze middag. Bij ons zijn de meisjes in zulke winkels steevast gedrochten, maar de verkoopster hier was ‘smoking hot’ dus zijn we nerveus afgedropen.”

Dromerige pop versus foute gitaarsolo’s, het is een vreemde combinatie maar voor een publiek dat te jong is om zich Journey en Billy Joel te herinneren werkt het. Twin Shadow speelt graag met clichés maar maakt er geen kitschshow van, zelfs niet als aan het eind een herneemt ‘Shooting Holes’ een Heaven 17-achtige intro mee krijgt. Er zijn wel meer hippe bands die zich laven aan de erfenis van de eighties, maar ze missen niet zelden de afwerking en mogen bij deze met z’n allen in de shaduw van Twin Shadow gaan staan!

(Jonas Boel)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content