TW Classic: Robbie Williams ****

© Wouter Van Vaerenbergh

Geef Robbie Williams alleen een spelletje pim-pam-pet in plaats van een microfoon en nog bezorgt hij een festivalpubliek twee uur lang the time of their life.

Bekijk de beelden van het optreden gemaakt door Wouter Van Vaerenberg.

Je moest veel doen op TW Classic. Voldoende drinken, bijvoorbeeld, en een pet opzetten. En niet vergeten opnieuw te smeren nadat je door de waterverstuivers was gelopen. Maar als er een ding was dat je zaterdag niet moest doen, was het Robbie Williams leren hoe hij een man of zestigduizend met een smile op de roodverbrande smoel weer naar huis stuurt. Want wie een boek over rasentertainers openslaat, die ziet Robbie Williams sinds de druk van 1997 – het jaar van ‘Angels’ – op de cover staan. Geef hem alleen een spelletje pim-pam-pet in plaats van een microfoon en nog bezorgt hij een festivalpubliek twee uur lang the time of their life.

De klassieke opener ‘Let Me Entertain You’ heeft nog steeds niets van haar effect moeten prijsgegeven; geen mens die er geen extra shot levenslust van in de aderen gespoten kreeg. Of het moesten die enkele Hollanders zijn die écht dachten dat Dumoulin de Tour-proloog zou winnen. Nee, bij Robbie Williams was geen plaats voor neerslachtige zielen, de wei was gereserveerd voor schaamteloze feelgood en flinterdunne romantiek. Want Williams sjort zijn songs aan elkaar met spielerei, clowneske slapstick en een onweerstaanbare zelfrelativering. Het meisje dat mee het podium op mocht moest enkele flauwe visuele grappen doorstaan en aan iedereen onder de 30 stelde Williams zichzelf beleefd voor, met de summiere biografie: “Ik werd geboren, ging bij een boyband, stapte eruit, werd dik, werd weer dun, ging in rehab en werd miljonair”.

Maar tussen al die vrolijke onzin zaten nummers waar elke festivalwei voor plat gaat. Liedjes voor de leeftijden van 8 tot 88, liedjes waarbij oude rockers en piepjonge bakvissen hetzelfde voelen; pure fun en ontluisterend optimisme. Hoe kan het ook anders: een vurig ‘Come Undone’ mondde uit in een en masse meegezongen “I Still Haven’t Found What I’m Looking For’ – een gigantisch kampvuurmoment. Williams schaarde iedereen achter zich om een lullaby voor zijn aanwezige dochtertje in te zetten, trommelde een fanfare op voor de polonaisekraker ‘The Road To Mandalay’ en liet een swingorkest lustig jongleren met ‘Minnie The Moocher’ van Cab Calloway.

Opvallend veel covers in de set trouwens, van Jay-Z en de Beastie Boys over Lorde en Frank Sinatra tot Led Zeppelin en Queen. De goedkoopste van die covers hadden de muffe geur van karaoke onder de oksels, maar het publiek had al geleerd om dat soort onfrisheden er vandaag gewoon bij te nemen. Haar status van cover helemaal afgeschud: ‘She ’s The One’, een aandoenlijke uitnodiging tot innig slowen, die ook met beide handen aanvaard werd door wie daar eigenlijk helemaal geen plaats voor had.

Toen Williams de duizenden armen van links naar rechts dirigeerde tijdens Millennium, kon je je niet voorstellen hoe hij ooit de spotlight heeft kunnen delen ten tijde van Take That. Op het podium stond een performer die geboren is om zich solo uit te leven en daar, met alle blikken op hem gericht, ook de bloemen voor in ontvangst te nemen. “I just want to feel real love”, zo klonk het aan het eind in ‘Feel’, en zo was het ook. Toen hij zijn grootste troef ‘Angels’ uitspeelde, was Williams dan ook al lang zeker van a lotta love and affection.

Toon Heylen

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content