Met Faithless kwam een van de meest geliefde Werchter-acts van de voorbije twintig jaar nog eens langs. Onder de arm had Maxi Jazz enkele van de grootste dancehits van de nineties, en de hoop dat die de sprong naar 2015 overleefd hadden. Maar de euforiemachine die Faithless was, kon haar roestvlekjes niet verstoppen.
Met Faithless kwam een van de meest geliefde Werchter-acts van de voorbije twintig jaar nog eens langs. Onder de arm had Maxi Jazz enkele van de grootste dancehits van de nineties, en de hoop dat die de sprong naar 2015 overleefd hadden. Maar de euforiemachine die Faithless was, kon zaterdagnacht haar roestvlekjes niet verstoppen.
Maxi Jazz en Sister Bliss zorgden rond de eeuwwisseling voor een behoorlijke revolutie in festivalland, door housemuziek tot op de Europese main stages te brengen. Niet met twee saaie laptops en een mengpaneel, maar met gitaren, een levensechte drummer en een frontman wiens energie en charisma tot achteraan de grootste festivalweides reikte. ‘Insomnia’ en ‘God Is A DJ’ waren anthems die de grond meetbaar deden daveren.
Het moest dus een uurtje party like it’s 1999 worden, letterlijk dan, maar een langgerekt feest werd het eigenlijk nooit. Werchter weet nog steeds wat springen is, zo liet het meteen zien bij opener ‘God Is A DJ’, maar de gaten tussen de klassiekers bleken te groot om zomaar op te vullen. Halfweg de set kregen uitzinnige gezichten al concurrentie van uitgeputte benen en bij elk rustpunt haakten weer wat meer mensen af. Tijdens het zwoele ‘Muhammad Ali’ en het Jamaicaans ingekleurde ‘Crazy Bal’Heads’ bijvoorbeeld, of bij het nieuwe ‘Hands’, dat nog het minste indruk maakte.
Maxi Jazz, die noeste prediker in zwart pak en blote bast, wakkerde het vuur tussendoor weer aan met een strak ‘Mass Destruction’ waar een hitsige rocksong uit losbrak en natuurlijk met ‘Insomnia’, misschien wel zijn grootste triomf van de avond. Maar na een dag onder de loden zon was een uur dansen er voor velen simpelweg te veel aan en trokken de mierenrijen richting parkeerterreinen zich langzaam maar zeker op gang. Wie toch bleef plakken slingerde zijn ledematen een ultieme keer in het rond bij ‘Salva Mea’ en riep zich de longen nog uit het lijf bij ‘We Come On’. En zo was Faithless meer een aardig slotakkoord voor wie daar nog zin in had, dan een echte headliner. Een laatste terugblik op de good ol’ days, want ook Maxi Jazz moet zo ergens kort na middernacht beseft hebben dat die niet meer terugkomen.
Toon Heylen
