Tuinkabouters, fakejazz en wittewijnmuziek: dit was de pre-avond van Pukkelpop

De jeugd van tegenwoordig © Wouter Van Vaerenbergh
Michael Ilegems
Michael Ilegems Chef van Knack Focus en KnackFocus.be

Véél usual suspects op de openingsavond van Kiewits vermakelijkste tuinfeest. Dirk, De Jeugd Van Tegenwoordig en Warhaus vormden er de heilige drievuldigheid.

Dé opener: Dirk

Revenge of the nerds! Het Gentse schorriemorrie van Dirk – gestileerd als dirk. – leek nét thuis van een scoutskamp ergens in de Bocholtse bossen, maar opende Pukkelpop wel met een wervelwind van een rockconcert. Of was het een gemaskerd bal? Elke toeschouwer had voor aanvang een masker in zijn pollen geduwd gekregen, waarop cartoonversies van de groepsleden prijkten. Ja, Dirk heeft zelfs aan uw Instagramverhalen gedacht.

Niks dan jong volk overigens, woensdagavond om klokslag 19 uur in de Castello. En het waren vooral de ninetiesrockaficionados die bij Dirk aan hun trekken kwamen. Hun songs over melk, tuinkabouters en solitarisme hadden van Weezer kunnen zijn, hun posthardcoresound doet aan die van Quicksand denken. Maar Dirk is meer dan kabaal alleen. Achter elke noise-uitspatting gaat een poppy hook schuil, zo bewezen Waste, Gnome en vooral Fuckup, waarin het publiek aangemaand werd mee te brullen, op voorwaarde dat het kattenvals kon.

Zanger-bassist Jelle Denturck, zo oncharismatisch dat het charismatisch wordt, klonk als een kruising tussen Younes Faltakh van The Hickey Underworld en Gollum, en had bovendien een geinige kniezwengel in de benen. ‘Dit is het begin van vier lange dagen’, waarschuwde hij. En het was nog een góéd begin ook.

Dirk
Dirk© Wouter Van Vaerenbergh

Hét feestje: De Jeugd Van Tegenwoordig

Een goed begin is de helft, weet ook De Jeugd Van Tegenwoordig. En dus zetten zij er in de Dance Hall vanaf de eerste noot de beuk in. De voorvaderen van de nederhop openden de debatten met Watskeburt?!, door klanktovenaar Bas Bron nog net dat tikje smeriger gemaakt dan op plaat. ‘Je lacht maar ik maak hier geen motherfucking grappen, plus uit m’n pik je kan een lauw biertje tappen’, klonk het in de hele zaal. Dat heet dan een binnenkomer.

Al de rest was een open doekje voor Willie Wartaal, Faberyayo en Vjèze Fur, die tien jaar na hun eerste doortocht in Kiewit al wat grijze haren beginnen te krijgen, maar het rappen, grappen en grollen duidelijk nog niet verleerd zijn. Kermisbeats (Buma in me zak, Gemist), electroblieps (Hollereer, Sterrenstof) en wittewijnmuziek: De Jeugd wond er u moeiteloos mee om zijn met blingbling versierde vingers. Gezien, Ronnie Flex en co?

Ondanks de raps en rants van de Brusselse hiphoptrots Zwangere Guy een paar uur eerder (‘Steek uw middenvinger op voor Bart De Wever’ en ‘Alle labels zijn zakkenvullers’ zijn maar een kleine greep uit zijn aanbod) was het De Jeugd Van Tegenwoordig die de preparty van Pukkelpop de eerste keer écht uit zijn voegen deed barsten. Niet slecht voor een stel grijzende, gekke boys.

De Jeugd van Tegenwoordig
De Jeugd van Tegenwoordig© Wouter Van Vaerenbergh

Hét concert: Warhaus

Net zoals op Rock Werchter pakte Angèle ook op Pukkelpop uit met een charmeoffensief, maar het kostte haar moeite om er een hele set lang de zwier in te houden. Dat lukte Warhaus om iets na middernacht in de Castello wél.

Warhaus
Warhaus© Wouter Van Vaerenbergh

Balthazar aast op een comeback, en dus loopt de solo-escapade van Maarten Devoldere straks voor onbepaalde tijd op zijn einde. Geen wonder dat Devoldere en co. in Kiewit voor hun leven speelden, alsof het de allerlaatste keer was. Zelfs de gebroken schouder van drummer Michiel Balcaen kon de pret niet drukken. Weliswaar hier en daar geruggensteund door congaspeler (en tourmanager) Didier Baert, schudde hij de voodooritmes gezwind als altijd uit zijn mouw. Straf.

Warhaus is er in die twee jaar sinds debuutalbum We fucked a flame into being (2016) in geslaagd de Balthazarvergelijkingen helemaal van zich af te schudden, en een eigen sound én smoel te vinden. Fakejazz, noemt Devoldere het zelf graag. Hij wordt daarbij weleens weggezet als een Leonard Cohen-kopie, maar dat doet hem oneer aan. Hoe je een tijdloze popsong schrijft hoef je hem niet meer te leren – u hoorde het aan de prachtige pseudoballad Love’s A Stranger of het in zijn uppie voorgedragen Memory -, hoe je er een publiek mee bezweert evenmin.

Voor een soloproject te zijn is Warhaus overigens een opvallend coherente live-unit, tegenwoordig zonder Jasper ‘Faces On TV’ Maekelberg als snarendrijver maar met multi-instrumentalist Tijs Delbeke van Sir Yes Sir en bassist Pascal Deweze van Metal Molly, Sukilove en zichzelf. Zij tilden het even tribale als trippy I’m Not Him, de naar dEUSTheme From Turnpike knipogende instrumental Beaches en de epische live-onlytrack Here I Stand naar ongekende hoogten. Reken daar de franglais-gezangen en raadselachtige dansmoves van het eeuwige enigma Sylvie Kreusch bij, en je krijgt een set die oren én ogen streelt.

‘Het is nog maar de eerste dag van Pukkelpop, but you’re already looking like a beautiful mess’, dixit Devoldere, die bij het afzwaaien nog een verrassend Love is in the air van John Paul Young door de speakers liet galmen. Het publiek bleef maar dansen. En wij? Wij missen Warhaus nu al.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content