Townes Van Zandt Tribute @ Tønderfestival: Een tedere apocalyps

© Michael Weilandt

Ook dag drie van Tønder, een gerenommeerd Deens rootsmuziekfestival, bood weer enkele gedenkwaardige concerten. Mary Gauthier gaf aan waarom Bob Dylan én Tom Waits fans zijn van haar werk, terwijl een supergroep van Amerikaanse songwriters eer bewezen aan Townes Van Zandt.

De inmiddels 53-jarige Mary Gauthier groeide op in New Orleans, maar opereert tegenwoordig vanuit Nashville, en ook al duurde het tot haar 35ste voor ze haar eerste song schreef, tegenwoordig worden haar teksten geanalyseerd aan verscheidene universiteiten. Gauthier heeft een bewogen leven achter de rug: kort na haar geboorte werd ze afgestaan door haar moeder, ze werd geadopteerd, liep van huis weg, zocht soelaas in drank en drugs en kwam zelfs voor een poosje in de gevangenis terecht. Later werd ze kokkin in haar eigen restaurant, al vond ze haar ware roeping pas toen ze liedjes begon te maken. Dat leverde klassieke, tussen folk, country en Americana laverende platen op als ‘Drag Queens in Limousines’, ‘The Foundling’ en het vorig jaar verschenen ‘Trouble and Love’, waarop ze de traumatische breuk met haar levensgezellin poogde te verwerken.

Mary Gauthier
Mary Gauthier© Michael Weilandt

In Tønder werd de zangeres, die zelf akoestische gitaar en harmonica speelde, enkel begeleid door de Italiaanse violist Michele Gazich en die sobere verpakking bleek haar verhalende songs wonderwel te passen. Toegegeven, Gauthier zong niet altijd even toonvast, maar het hoge emotionaliteitsgehalte van ‘How You Learn to Live Alone’, ‘When A Woman Goes Cold’ en het van Fred Eaglesmith geleende ‘Cigarette Machine’ zorgde ervoor dat je als toeschouwer probleemloos werd meegesleept.

Met ‘Can’t Find the Way’, over de orkaan Katrina die precies tien jaar geleden over The Big Easy raasde, riep de zangeres de geest van Woody Guthrie op. ‘Veterans Day’ kwam uit een project waarbij Gauthier de getuigenissen noteerde van soldaten die in Vietnam, de Golfoorlog, Afganistan en Irak hadden gediend en vervolgens in songs verwerkte. Uiteraard mocht ook ‘I Drink’, één van haar lijfliederen, niet op het appél ontbreken. Mary Gauthier toonde zich een literair talent dat erin slaagde haar tristesse dermate te verklanken dat ze iets troostends kreeg. “Singing the blues makes you feel better”, grijnsde ze. Geen wonder dat haar werk door zoveel artiesten is opgenomen.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fluisterliedjes

Het Tønderfestival wil ook jong lokaal talent de mogelijkheid bieden om zich aan een internationaal publiek te presenteren, maar veel exportwaardigs kwamen we voorlopig niet tegen. Maya & David, een Deens-Canadees duo dat zich enkel van stemmen en violen bedient, speelde traditionele walsjes die weggelopen leken uit een boerendrama van Roland Verhavert. Jansberg combineerde zijn patente fiddlemuziek met drums, elektronica en smaakvolle passages op quattro en mandoline, maar bleef niettemin in belegen folklore steken. MC Hansen, een naar country neigende singer-songwriter die zijn liedjes liet inkleuren met gitaar en harmonium, charmeerde vooral met zijn anekdotische bindteksten en uitgekiende close-harmony-zang. Op het eind kreeg hij zelfs assistentie van de Amerikaanse Stray Birds, maar in compositorisch opzicht wist hij helaas geen blijvende indruk te maken.

De luchtige meezingpop van The Northern Assembly werd door het publiek fel gesmaakt. Alleen: hebben we aan één Of Monsters and Men al niet méér dan genoeg? De gevoelige (f)luisterliedjes van Ida Wenøe deden ons vooral denken aan de jonge, nog onvolgroeide Emiliana Torrini, maar haar melodieuze pop had tenminste potentieel. Bovendien werd er, dank zij de grofkorrelige gitaarbijdragen van Anders Mathiasen (bekend van de folk-noirband Murder) en een lapsteelspeler, al eens buiten de lijntjes gekleurd en op een festival als Tønder is iedere ontsporing meegenomen.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Huiselijk

“Townes Van Zandt is de beste songschrijver ooit. En ik wil desnoods met mijn cowboylaarzen op Bob Dylans koffietafel klimmen om het te verkondigen”, verklaarde Steve Earle ooit. De jongste jaren staan steeds meer muzikanten op die het volmondig met hem eens zijn: het aantal hommageplaten aan de invloedrijke Texaanse songwriter die, amper 52, op nieuwjaarsdag 1997 bezweek aan de gevolgen van zijn talloze verslavingen, valt nauwelijks meer bij te houden. Je kunt haast geen rootsmuzikant bedenken die géén nummers van Townes op zijn repertoire heeft staan. En dus zette de Nederlandse maar in Wenen wonende bluesman Hans Theessink, op verzoek van zijn dochter Maria, de festivaldirectrice van Tønder, een voortreffelijk hommageprogramma op poten.

De man had ooit nog met Townes Van Zandt op het podium gestaan en kende veel van diens intimi persoonlijk: hij was dus goed geplaatst om de opdracht tot een goed einde te brengen. Het resultaat was een unieke set van ruim anderhalf uur die enkele sleutelfiguren uit de Americanawereld samen op één podium bracht. Het geheel deed vrij informeel en huiselijk aan: de artiesten brachten om beurten songs uit de rijke discografie van Townes, en werden daarbij vocaal of instrumentaal door (enkele van) de anderen bijgestaan. Zo was er J.T., de oudste zoon van Townes Van Zandt, die vooral aan de kost komt als visser en botenbouwer, maar voor de gelegenheid kwetsbare versies bracht van ‘Tower Song’, ‘Pancho & Lefty’, ‘If I Needed You’ en ‘My Proud Mountains’. Ook enkele van Townes’ Texaanse vrienden, zoals Richard Dobson, Butch Hancock en diens zoon Rory, haalden herinneringen op aan hun overleden collega en speelden enkele van hun favoriete songs. Die klonken doorgaans triest en druilerig, maar occasioneel ook luchtig en hilarisch, want Townes Van Zandt was een veelzijdige songwriter, zoveel is duidelijk.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Chris Smither, die ooit met Townes op hetzelfde label zat, omschreef hem, net voor hij het spinrag van ‘Lungs’ blies, als “a gentle apocalypse” en Mary Gauthier kwam met ‘Nothing op de proppen. Hans Theessink hoefde voor de anderen echter niet onder te doen: zijn lezingen van ‘Marie’, ‘Snowing on Raton’ en ‘Tecumseh Valley’ waren doorvoeld en ’to the point’, zonder dat het ooit als epigonisme aandeed.

Dat artiesten van dit kaliber tot een samenwerking bereid werden gevonden, was al uitzonderlijk. Dat ze, toen het licht boven het podium uitviel, ruim drie kwartier in de duisternis bleven zingen, zei veel over hun grenzeloze respect voor het werk van Townes Van Zandt. Een betere manier om ’s mans oeuvre levend te houden, was dus nauwelijks denkbaar.

Dirk Steenhaut

SETLIST MARY GAUTHIER: False From True / How You Learn to Live Alone / Cigarette Machine / I Drink / Can’t Find the Way / Last of the Hobo Kings / When a Woman Goes Cold / Veterans Day / Wheel Inside the Wheel // Mercy Now.

SETLIST TOWNES VAN ZANDT TRIBUTE: White Freightliner Blues / Come Tomorrow / Tower Song / Marie / Waiting Around To Die / Dollar Bill Blues / My Proud Mountains / Snowing on Raton / Mr Gold & Mr Mud / Lungs / Nothing / Don’t You Take It Too Bad / If I Needed You / Tecumseh Valley / No Place to Fall / Two Girls / Pancho & Lefty / Colorado Girl / Butch Hancock Tribute song.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content