In de studio is hij een doe-het-zelver die het makkelijk zonder hulp van anderen kan stellen, maar op het podium laat Tom Vek zich assisteren door een driekoppige band. Zijn concert in Brussel, ter introductie van zijn nieuwe cd ‘Leisure Seizure’, stond vooral in het teken van de groove.
DA GIG: Tom Vek in de Rotonde van de Botanique, Brussel op 21/6. IN EEN ZIN: Een beknopte set vol stotterende en stuiterende punkfunk, die varieerde van inventief en opwindend tot saai en eenvormig. Ups en downs dus.
HOOGTEPUNTEN: ‘If You Want’, ‘I Ain’t Saying My Goodbyes’, ‘Seizemic’, ‘A.P.O.L.O.G.Y’.
DIEPTEPUNT: ‘World of Doubt’.
BESTE QUOTE: “I’m a lost cowboy, waiting for the truth that is written on the wall” (uit ‘Hold Your Hand’).
De nu dertigjarige Tom Vek, van opleiding een graficus die bij de Londense bevolkingsdienst staat ingeschreven als Thomas Timothy Vernon-Kell, debuteerde in 2005 met het nog altijd voortreffelijke ‘We Have Sound’. Op die cd maakte hij muziek die het midden hield tussen elektronische garagerock en funky, sampledelische lofipop. Veks vindingrijke aanpak herinnerde aan die van Beck, maar ook aan LCD Sound System, The Rapture en de betreurde cultband Soul Coughing (tip: vind in de tweedehandsbakken hun cd ‘Ruby Vroom’ en wilde euforie zal uw deel zijn). De jongste zes jaar leek de artiest geheel van de aardbodem te zijn verdwenen. Intussen weten we echter dat hij die tijd gebruikte om zijn eigen studio te bouwen en zijn tweede cd in te blikken. ‘Leisure Seizure’ klinkt minder grofkorrelig en dus gepolijster dan zijn voorganger, maar bevat nog altijd alle ingrediënten die zijn debuut zo onweerstaanbaar maakten.
Thuis maakt de gebrilde multi-instrumentalist zijn songs in zijn eentje, met behulp van een laptop, een ProToolsprogramma en een stel drummachines. Live worden ze uitgevoerd door een echte groep en als gevolg van die transformatie klonken ze in de Botanique iets gestileerder dan op de cd’s. Zelf speelde Tom Vek afwisselend gitaar en bas en werd hij in de rug gedekt door een tweede gitarist, een geweldige drummer die occasioneel ook elektronische pads gebruikte en een bassende techneut die van achter zijn sampler en keyboards regelmatig verrassende klanken de zaal in stuurde. Tijdens de eerste tien minuten van de set werd al duidelijk dat de Londenaar geen grote zanger is. In het half gerapte en naar Fun Lovin’ Criminals neigende ‘World of Doubt’ of het door een Gang of Four-gitaartje voortgestuwde ‘Hold Your Hand’ klonk zijn stem vlak en monotoon en in het op hyperkinetische toetsen walsende ‘Someone Like You’ herinnerde zijn lijzige voordracht aan die van Mark E. Smith van The Fall. Gelukkig wist Tom Vek zijn vocale beperkingen in de betere nummers handig te camoufleren met stotterende en stuiterende ritmen en zinnenprikkelende geluidslagen.
Opvallend was wel dat de oudere songs uit ‘We Have Sound’ tijdens het concert de beste beurt maakten. Nerveuze opener ‘C-C (You Set The Fire In Me)’ zette de toon, maar vooral de hoekige punkfunk van ‘If You Want’ (inclusief koebel) en het al even onweerstaanbare ‘I Ain’t Saying My Goodbyes’, dat je meezoog als een venijnige draaikolk, gaven aan dat Tom Vek tot grootse dingen in staat is. Het op een circulair gitaarmotiefje geplante ‘Nothing But Green Lights’, dat duidelijk familie was van de Talking Headsklassieker ‘Once In A Lifetime’, viel evenmin te versmaden.
In de nieuwe nummers uit ‘Leisure Seizure’ hadden de absurdistische teksten van vroeger plaats gemaakt voor donkere persoonlijke bespiegelingen over eenzaamheid, verveling, immobilisme en de vluchtigheid van het bestaan, al zorgde de meeslepende groove er altijd voor dat het op catchy deunen als ‘Aroused’ en ‘Seizemic’ aangenaam meedeinen was. De elastische bas beukte speels tegen je middenrif aan, terwijl verknipte toetsenpartijen intussen je geest onderhielden.
‘A Chore’, de courante single, waarin Tom Vek en zijn maats achteloos de riff van ‘Smells Like Teen Spirit’ recycleerden, was een bittere break-upsong en afsluiter ‘A.P.O.L.O.G.Y.’, aangevuurd door een logge synth, kreeg naar het einde toe zelfs de wervelende dynamiek van een drum’n’basstrack. Na een uurtje hielden Vek en zijn maats het al voor gezien en dat leek het publiek, op een paar enkelingen na, niet eens zo erg te vinden. Tenslotte blijft dit soort muziek, zeker live, slechts boeiend zolang je er geen overdosis van krijgt toegediend. En zoals onze rij-instructeur ons, blauw van angst, ooit inpeperde: tijdig stoppen is ook een kunst.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: C-C (You Set The Fire In Me) / World of Doubt / We Do Nothing / If You Want / Hold Your Hand / Someone Loves You / Nothing But Green Lights / Aroused / I Ain’t Saying My Goodbyes / Seizemic / A Chore / A.P.O.L.O.G.Y.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier