De jongste drie decennia heeft hij heel wat noisegitaristen op het juiste spoor gezet, maar zelf doet Thurston Moore het dezer dagen een beetje rustiger aan. In het zog van ‘Demolished Thoughts’, zijn ingetogen derde soloplaat, was de spilfiguur van Sonic Youth te gast in Vooruit.
DA GIG: Thurston Moore in Vooruit, Gent op 13/12.
IN EEN ZIN: Geruggensteund door een prima akoestische band gaf de voornaamste frontman van Sonic Youth aan waarom ‘Demolished Thoughts’ tot de beste platen van dit jaar behoort.
HOOGTEPUNTEN: ‘Circulation’, ‘Blood Never Lies’, ‘Orchard Street’, ‘Psychic Hearts’…
DIEPTEPUNTEN: geen, al duurde het gerommel tussen de songs soms iets te lang en hadden we het gevoel dat Moore er in Gent niet helemaal met zijn hoofd bij was.
BESTE QUOTE: “Vreemd hoe bepaalde dingen het leven soms een drastische wending kunnnen geven.” (Voor wie het wilde horen, wellicht een verwijzing naar zijn recente scheiding van Kim Gordon.)
De jongste langspeler van Sonic Youth, ‘The Eternal’, dateert al van twee jaar geleden en volgens de laatste geruchten is het voortbestaan van de coolste band van de voorbije dertig jaar hoogst onzeker. Half oktober raakte bekend dat Thurston Moore en bassiste Kim Gordon, na 27 jaar huwelijk, elk hun eigen weg gingen. Aandachtige luisteraars hadden op ‘Demolished Thoughts’ al enkele voortekenen van de breuk waargenomen: de songs behoorden tot de persoonlijkste en introspectiefste die Moore ooit uit zijn pen had geknepen en gingen gehuld in tristesse en onzekerheid. Maar doordat het om een overwegend akoestische folkplaat ging, geïnspireerd door het werk van artiesten als Michael Chapman, John Fahey, Martin Carthy en John Renbourne, kwam de nadruk sowieso al meer op de teksten te liggen. Qua sfeer leunde de cd dan weer opvallend nauw aan bij ‘Sea Change’ van Beck, die, niet toevallig, instond voor de organische productie.
De groep waarmee Thurston Moore in Gent aantrad was niet helemaal dezelfde als in de studio, maar de twee muzikantes die op ‘Demolished Thoughts’ een sleutelrol speelden, violiste Samara Lubelski en de van Kurt Vile bekende harpiste Mary Lattimore, gaven wél present. Het gezelschap werd vervolledigd door gitarist Keith Wood van Hush Arbors en de als Macho Man Randy Savage aangekondigde drummer van Sunburned Hand of The Man. Moore zelf hanteerde meestal, zij het niet uitsluitend, een akoestische 12-string die uitstekend bleek te passen bij bezwerende nummers als ‘Mina Loy’, ‘Never Day’ en de veerkrachtige folkpop van ‘Fr/iend’.
Het duurde even voor het concert effectief op gang kwam, want een fan had, tot jolijt van de band, een grote fles Duvel meegebracht, en die werd prompt soldaat gemaakt nog voor de eerste noot weerklonk. “Kunnen we niet gewoon bier drinken in plaats van op te treden?”, vroeg Thurston Moore zich luidop af, maar gelukkig was de bodem van de fles snel in zicht en groeide ‘Circulation’, met zijn aan Sonic Youth schatplichtige vrije structuur en psychedelische uitspattingen, uit tot een eerste hoogtepunt. Ook ‘Blood Never Lies’, gedragen door fijnmazig gitaarwerk en de kolkende vioolfrazen van Lubelski, maakte indruk, terwijl ‘January’, met een behoorlijk losgaande Lattimore, een tikje oriëntaals aandeed. Zowel ‘Silver Rain With A Paper Key’ als het catchy ‘Orchard Street’ werden versierd met lange, meeslepende instrumentale passages die aangaven hoe Moores reguliere groep zou hebben geklonken in een unplugged-context.
Vreemd genoeg kwam het vier jaar oude ‘Trees Outside the Academy’ nauwelijks aan bod, maar werd opvallend vaak geput uit ‘Psychic Hearts’, een cd die Moore opnam in 1995, toen de meeste van zijn secondanten naar zijn zeggen “nog luiers droegen”. Die nummers joegen het tempo en het volume flink de hoogte in, want ‘Patti Smith Math Scratch’, ‘Queen Bee and her Pals’ en ‘Pretty Bad’ waren gebouwd op stevige rockriffs en klonken, door de ingezette effectapparatuur, aanmerkelijk rauwer dan het recente materiaal. ‘Feathers’ en ‘Staring Statues’, die pas tijdens de bissen werden gelucht, deden zelfs ronduit rafelig aan. Afsluiter ‘Ono Soul’ werd onderbroken door een oorverdovende feedbackuitbarsting van het type waar ook Sonic Youthconcerten doorgaans mee eindigen. Alsof Thurston Moore duidelijk wilde maken: “Het is niet omdat ik mij tegenwoordig van een akoestisch instrumentarium bedien, dat ik een doetje ben geworden.”
Geen nood, Thurs. Het idee was nooit bij ons opgekomen. Oké, het was een ietwat vreemd concert, dat misschien iets teveel op twee gedachten hinkte. Maar we hebben er toch met volle teugen van genoten. Want zelfs een iets te nonchalante Moore blijft altijd nog spannender dan de meeste andere artiesten in topvorm. Het is maar dat u het weet.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Mina Loy / Fri/end / Never Day / Circulation / Blood Never Lies / Patti Smith Math Scratch / January / Orchard Street / Queen Bee And her Pals / Living Room Gig, February Noon (poem) / Silver Rain With A Paper Key / Psychic Hearts // Pretty Bad / Feathers / Staring Statues // Ono Soul.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier