Er wordt wel eens beweerd dat in de popmuziek alles al is geprobeerd. Dat is echter buiten These New Puritans gerekend. De weerbarstige sound van de Britten valt nergens mee te vergelijken, is geen licht verteerbare kost en toch speelden ze in Brussel voor een uitverkocht huis.
Het brein van het kwartet uit Southend-on-Sea is de 21-jarige zanger en multi-instrumentalist Jack Barnett, een visionaire kerel die ook verantwoordelijk is voor songs en productie. Toen zijn groep in 2007 debuteerde met ‘Beat Pyramid’ maakte ze nog een arty vorm van punkfunk, bevrucht door pioniers als Wire en The Fall. Barnett maakte er in die dagen geen geheim van dat hij zijn inspiratie vooral ontleende aan de hiphop van de Wu-Tang Clan, de r&b-producties van Timbaland en de elektronische strapatsen van Aphex Twin.
Maar met het oog op ‘Hidden’, de onlangs verschenen tweede cd van These New Puritans, werden de ambities aangescherpt: Barnett droomde van een universum waarin Steve Reich zich aan dancehall zou wagen, nam arrangeur Son Lux in de arm en trok naar een Tsjechische studio waar hij een dertienkoppig ensemble van hout- en koperblazers liet opdraven. Dat leidde tot een verbeeldingrijke plaat waarop nauwelijks nog gitaar werd gespeeld, maar waarop jachtige, tribale beats en elektronische loops de confrontatie aangingen met uitgekiende orkestraties en een klassiek koor.
Dat weinig alledaagse geluid vraagt van de luisteraar een zekere inspanning, want de muziek van de Puriteinen verwijst net zo goed naar de renaissance als naar het hier en nu. Toch doen de songs, geworteld in het spanningsveld tussen stad en platteland, cultuur en natuur, industriële dissonantie en organische compositie, nergens geforceerd aan. Dus ja: These New Puritans mogen zonder schroom tot de interessantste bands worden gerekend die de jongste jaren aan de overzijde van het kanaal zijn opgestaan. Als support van The XX maakten ze onlangs weliswaar nog een halfslachtige indruk, maar in de Rotonde van de Botanique wisten ze méér te overtuigen. Wel jammer dat de vijf blazers die de band thuis in Albion soms op sleeptouw neemt, thuis waren gebleven. Daardoor verloor zijn sound veel van zijn unieke karakter en klonk de muziek vrij primitief, minimalistisch en afgekloven. Dit keer waren het vooral de mokerdrums en extra kettingenpercussie die, als een draaikolk, de aandacht van de aanwezigen moesten aanzuigen.
De set begon bezwerend met het tranceverwekkende ‘We Want War’ en het met oriëntaalse synthmotiefjes versierde ‘Three Thousand’: meeslepende songs vol tempowisselingen die de toeschouwers prompt op het verkeerde been zetten. Tijdens het wat minder uitbundige ‘Hologram’, met jazzy toetsenpassages, en ‘Orion’, viel echter op dat Jack Barnett live een beperkte zanger is, die met zijn geneuzel de overtuigingskracht van de songs ondermijnt. In de suite ‘Drum Courts-Where Corals Lie’ sorteerden de gesamplede orkestraties ook al niet het verhoopte effect. Het even catchy als strijdlustige ‘Attack Music’ daarentegen bleek wél gebaat met de kaalgeplukte livesound en groeide, net als het naar M.I.A. verwijzende ‘Fire-Power’, uit tot een hoogtepunt.
Hoewel het materiaal uit ‘Hidden’ tijdens het concert centraal stond, grepen These New Puritans ook af en toe terug op hun debuut. Dat deden ze met een verpletterend ‘Swords of Truth’ (in essentie live gespeelde drum & bass), het bijna gerapte ‘Infinity Ytinifni’ en het als bis opgespaarde ‘Elvis’. Voor het volle pond wisten de Britten ons nog niet te overtuigen, maar met These New Puritans is wel eindelijk een band opgedoken die nog durft te dromen en risico’s te nemen. We zijn er dan ook gerust op dat dit viertal een glorieuze toekomst tegemoet gaat.
Dirk Steenhaut
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier