De Canadezen van Silver Mt. Zion beschikken ook in ons land over een trouwe aanhang. De orangerie van de Botanique was dan ook goed gevuld voor de live-voorstelling van hun nieuwe cd ‘Kollaps Tradixionales’.
Je hoort hen zelden op de radio, maar dat neemt niet weg dat de Canadezen van Silver Mt. Zion ook in ons land over een trouwe aanhang beschikken. De orangerie van de Botanique was dan ook goed gevuld voor de live-voorstelling van hun nieuwe cd ‘Kollaps Tradixionales’.
Silver Mt. Zion ontstond elf jaar geleden in Montréal als offshoot van het legendarische postrockensemble Godspeed You! Black Emperor, met zanger-gitarist Efrim Menuck, (contra)bassist Thierry Amar en violiste Sophie Trudeau als spilfiguren. Dat gezelschap maakte oorspronkelijk filmische, overwegend instrumentale muziek, maar is in de loop der jaren steeds meer richting songstructuur opgeschoven. Leden kwamen en gingen en naarmate de line-up veranderde, wisselde de groep ook telkens van naam. Zo bracht ze cd’s uit als Thee Silver Mountain Reveries en The(e) Silver Mt. Zion Memorial Orchestra & Tra-La-La Band With Choir. Op haar pasverschenen zesde langspeler, ‘Kollaps Tradixionales’, vielen weer drie manschappen af en kwam drummer David Payant erbij, zodat in Brussel een kwintet op het podium stond.
Silver Mt. Zion, dat ook te horen was op de laatste twee platen van wijlen Vic Chesnutt, is nauw verbonden met Constellation, een label dat ontstond uit de punkethiek maar het experiment en de avant-garde zeker niet schuwt. De artiesten uit de Constellationscene hebben drie dingen gemeen: ze werken vaak onderling samen, maken muziek die aan de gangbare definities ontsnapt en steken hun andersglobalistische denkbeelden niet onder stoelen of banken.
Dat de composities van Silver Mt. Zion lang zijn uitgesponnen is een understatement. Tijdens het twee uur durende concert in de Botanique prijkten slechts zes nummers op de setlist. Het kwintet, in een halve cirkel opgesteld, zette er stevig de beuk in met ‘I Built Myself a Metal Bird’, wellicht de rechtlijnigste rocksong die het tot dusver heeft afgescheiden. Wat begon met kregelige Sonic Youthgitaren en klaaglijke zangpartijen, mondde uit in een vrije improvisatie met de violen van Trudeau en Menucks levensgezellin Jessica Moss in de hoofdrollen. Daarbij legde de groep een opmerkelijke dynamiek aan de dag, die ook gehandhaafd bleef in ‘There is a Light’. Meerstemmige samenzang, een sierlijk strijkersmotiefje, een steunende harmonium: muziek als stilstaand water dat plots begon te kolken en te schuimen.
Silver Mt. Zion staat voor een amalgaam van arty punkrock, folk en klassieke kamermuziek. Zijn songs lijken op hun beurt weer andere songs te huisvesten: ze bestaan uit verschillende bewegingen, wat hun veelvuldigde sfeer- en tempowisselingen verklaart. ‘God Bless Our Dead Marines’, een apocalyptische dodenmars, kreeg dank zij de strijkers een majestueuze wending en eindigde als een vocale canon. Maar ook de klassieke grandeur van ”Piphany Rambler’ en de door noise-explosies aan flarden gereten berçeuse ‘1,000,000 Died to Make this Sound’ lieten je als toeschouwer niet onverschillig. Hoewel SMZ de reputatie heeft uit een zootje bloedernstige, saaie intellectuelen te bestaan, bewees Efrim Menuck het tegendeel met lange, altijd geestige uitweidingen tussen de nummers. Hij wilde weten of er vragen of opmerkingen waren en dat leidde tot absurdistische dialogen met het publiek. Die comedy show zorgde er echter wel voor dat het concert nooit in een begrafenissfeer verzandde.
Tijdens ‘Microphones in the Trees’, de enige toegift, hoorde je in gedachten hoe Michael Nyman zich te pletter reed tegen een betonnen brugpeiler. Was dit postrock? Minimal chamber punk? Ons maakt het niet uit welk etiket je erop plakt. Maar één ding staat vast: SMZ zorgde voor een wirwar van emoties die garant stond voor een spannende, meeslepende avond.
Dirk Steenhaut
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier