Thee Oh Sees op Pukkelpop: Crowdsurfin’ USA

© Wouter Van Vaerenbergh

Het optreden van Thee Oh Sees op Pukkelpop was een uur rocken en razen op het scherpst van de snee. Was het een boksmatch met Eagles of Death Metal, dan eindigden Jesse Hughes en gevolg na een kwartier k.o. tegen de mat.

What’s the fuss?

Een jaar of tien geleden zwengelde in San Francisco een heuse garagerockrevival aan. Eén van de voortrekkers toen heet John Dwyer, kopman van Thee Oh Sees, een in bezettingen wisselend combo dat sinds 2008 elf albums garagerock, sixties punk, ranzige psychedelica, en noise vol speelden.

Net als zijn spitsbroeders Ty Segall en Tim Presley houdt Dwyer zich enkel aan z’n eigen regels: eerst spelen, dan nadenken. De volgende Foo Fighters worden staat niet op z’n verlanglijstje.

Met een pas verschenen elfde album op zak, A Weird Exits, mochten Thee Oh Sees om één na middernacht de Clubtent afsluiten.

Toch niet beter de toog opgezocht?

Enkel als u dé rockshow van Pukkelpop 2016 wou missen. Thee Oh Sees trad voor deze gelegenheid aan als kwartet: Dwyer op gitaar en ‘zang’, twee drummers en een bassist, allen netjes naast elkaar, op één rij vooraan het podium.

Drie tellen duurde het voor de eerste zes rijen in de Club in een kolkende moshpit veranderde, en dat bleef zo voor het volle uur dat Dwyer en co door hun set raasden. De energie van de jonge Kinks opgeteld met de psychedelische rauwheid van het vroege Black Sabbath, beter kunnen we de niet beschrijven. In zijn shorts en z’n gitaar op borsthoogte ziet Dwyer eruit als het iets jonger, achterlijke neefje van Angus Young, maar ook in de cast van het originele The Adams Family zou spil van Thee Oh Sees niet misstaan.

Thee Oh Sees op Pukkelpop: Crowdsurfin' USA
© Wouter Van Vaerenbergh

Zingen kan je het niet noemen, de klanken die Dwyer uit z’n strot perst. Van de gewauwelde teksten versta je geen letter, en meestal beperkt hij zich tot gehuilde ‘woows’, ‘woos’, en ‘wiiis’. Rock-‘n-roll begon destijds ook gewoon als ‘Wop bop a loo bop, wap bam boom’, en sowieso kregen de twee centrale slagwerkers het meest bekijks. De een vloeiend, de ander agressief, twee verschillende drumstijlen, en toch synchroon wanneer het moest en elk hun eigen pad volgend wanneer het mocht. Heerlijk rommelig, retestrak, loodzwaar of hyperkinetisch, de variatie bij Thee Oh Sees zit voornamelijk in het tempo, en in lijn met A Weird Exits werd voldoende tijd ingelast voor lange, instrumentale en psychedelische omwegen.

Dit was een uur rocken en razen op het scherpst van de snee. Was het een boksmatch met Eagles of Death Metal, dan eindigden Jesse Hughes en gevolg na een kwartier k.o. tegen de mat. South Carolina-San Francisco: 0-1.

Materiaal voor uw Snapchatverhaal?

Duellerende drummers, wat wil je meer?

(Jonas Boel)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content