The Raveonettes @ Vooruit

Al tien jaar lang zijn The Raveonettes de absolute gangmakers van de Deense popmuziek. Zelfs in de VS en Groot-Brittannië weet het publiek hun coole retrosound te waarderen. Ook in Gent zorgde hun loyale aanhang, ondanks de examenperiode, voor een zeer behoorlijke opkomst.

DA GIG: The Raveonettes in Vooruit, Gent op 9/6.

IN EEN ZIN: Sprankelende, in reverb gehulde retropop die soms naar eenvormigheid neigde, maar met genoeg dynamiek en overtuigingskracht werd gespeeld om de toeschouwer bij de les te houden.

HOOGTEPUNTEN: ‘Love in a Trashcan’, ‘Attack of The Ghost Riders’, ‘Recharge and Revolt’, ‘Heart of Stone, ‘Forget That You’re Young’.

DIEPTEPUNT: ‘Let Me On Out’, dat teveel op een doorslagje van Lee Hazlewoods ‘Some Velvet Morning’ geleek om aanspraak te kunnen maken op bestaansrecht.

BESTE QUOTE: uit het gemompel van Sharon Foo is ons niets citeerbaars bijgebleven.

Eerder dit jaar brachten The Raveonettes met ‘Raven in the Grave’ hun vijfde langspeler uit. Het is een, voor hun normale doen, vrij donkere, melancholische cd vol mid-temposongs waarin ingrediënten uit Gothic rock -denk aan The Cure ten tijde van ‘Disintegration’- en shoegaze sfeerbepalend zijn. Hoewel het een heel ander soort plaat is dan het catchy ‘In And Out Of Control’, zouden we veeleer van een organische ontwikkeling dan van een radicale stijlbreuk gewagen. De ontwapende, tweestemmige samenzang tussen gitarist Sune Rose Wagner en bassiste Sharin Foo en de hemelse melodieën zijn immers nog altijd intact.

The Raveonettes combineren de tienerdramatiek van girl groups uit de vroege jaren zestig, zoals The Ronnettes en The Shangri-Las, en een Spectoriaanse wall of sound met de fuzzy stofzuigerpop van The Jesus and Mary Chain en de noisy esthetiek van The Velvet Underground. Met die aanpak heeft het duo uit Kopenhagen ongetwijfeld de weg geëffend voor een hele lichting hedendaagse bandjes die inspiratie put uit het verelden, van Best Coast en The Dum Dum Girls tot The Drums en Surfer Blood. Je kunt de Denen weliswaar een gebrek aan consistentie en inhoudelijke diepgang verwijten, maar op al hun platen staan wèl telkens enkele songs die zich als bloedzuigers in je geheugen vastbijten.

In Vooruit werden Wagner en Foo aangevuld met een drummer en een extra gitarist en vanaf het puike, in reverb gehulde ‘Recharge and Revolt’ voelde je meteen dat er niet gemaald zou worden om een decibelletje meer of minder. Het materiaal uit ‘Raven in the Grave’ vormde de ruggengraat van de set en leverde met het door een forse baslijn aangedreven ‘Evil Seeds’, het onstuimige ‘Ignite’ en het even sinistere als slepende ‘Apparitions’ enkele Fijne Momenten op. Sune Rose Wagner toverde memorabele motiefjes uit zijn gitaar, terwijl zijn stem en die van Sharin Foo zich zo harmonisch verstrengelden dat zelfs een takelwagen ze niet meer uit elkaar kon krijgen. De nieuwe songs werden afgewisseld met oude bekenden zoals het onweerstaanbare ‘Love In A Trashcan’, het op orkaankracht gespeelde ‘Attack of the Ghost Riders’, het op een Duane Eddy-riff geplante ‘Lust’ en het hypnotiserende ‘Heart of Stone’.

Vaak kregen Wagner en Foo rugdekking van twee -rechtopstaande- drummers, wat de nodige vaart in het concert bracht. Wanneer de songs iets te eenvormig dreigden te worden, kwamen The Raveonettes prompt met wat luchtiger spul, type ‘Noisy Summer’ of ‘The Love Gang’, op de proppen. Dat we toch niet geheel overdonderd huiswaarts togen, had alles te maken met de samenstelling en de opbouw van de set, die nagenoeg volledig verschilde van die in Leuven, zo’n anderhalf jaar geleden. Geen kwaad woord over ‘My Time’s Up’, een fragiel popliedje dat helemaal aansloot bij de aloude Brill Buildingtraditie. Alleen verwacht je van een afsluiter eerder vuurwerk dan het waakvlammetje waamee de groep van het podium verdween.

Gelukkig werden onze reserves weggespoeld tijdens de verlengingen. Want je moest al van graniet zijn om niet weg te smelten bij het door Foo gezongen ‘Forget That You’re Young’ of het in een noisebad gedrenkte ‘Aly, Walk With Me’, dat eindigde met een rondje rituele gitaarkastijding. En zo bewezen The Raveonettes andermaal dat retro niet noodzakelijk saai hoeft te zijn. Hopelijk hebben de hoeders van onze ethergolven de boodschap begrepen.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Recharge And Revolt / War In Heaven / Let Me On Out / Dead Sound / Noisy Summer / Love In A Trashcan / Lust / Apparitions / Evil Seeds / Ignite / The Love Gang / My Tornado / Attack Of The Ghost Riders / Heart Of Stone / My Time’s Up // Forget That You’re Young / Aly, Walk With Me.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content