Het uitverkochte concert in de Botanique, waarmee het Duitse gezelschap The Notwist haar 25-jarige bestaan vierde, was er weer eentje waar je oren voor te kort kwam. Briljant!
DA GIG: The Notwist in de Orangerie van Botanique, Brussel op 19/3.
IN EEN ZIN: Geen enkele groep weet de werelden van indierock en elektronica zo fascinerend met elkaar te verbinden als The Notwist.
HOOGTEPUNTEN: Te veel om op te noemen.
DIEPTEPUNTEN: geen.
BESTE QUOTE: Laat dat nu net het enige zijn waar The Notwist níet goed in is
Met ‘Close to the Glass’, zijn eerste plaat sinds 2008, tekende The Notwist zopas voor het eerste échte muzikale hoogtepunt van dit nog jonge jaar. En ook het uitverkochte concert in de Botanique, waarmee de groep haar 25-jarige bestaan vierde, was er weer eentje waar je oren voor te kort kwam.
Er zijn tientallen redenen te bedenken waarom het Brusselse concert van de band uit het Duitse Weilheim zo bijzonder was. Zijn unieke sound, zijn inventiviteit en zijn doorgedreven pioniersgeest zijn er slechts drie van. De heren zijn zowat de vaandeldragers van de indietronica, een muziekgenre dat noisy maar melodieuze gitaarrock op een schijnbaar vanzelfsprekende manier versmelt met synthetische geluiden en daarbij technieken gebruikt die vooral gangbaar zijn in het dance-milieu en de experimentele hiphop.
Erg productief is The Notwist niet: het gezelschap, met als kern de broers Markus en Micha Acher (respectievelijk zang/gitaar en bas) en hun vriend Martin Gretschmann (elektronische gadgets, consoles en allerlei vervormingsapparatuur), bracht sinds de eeuwwisseling tot dusver slechts drie langspelers uit, maar het zijn wel één voor één onbetwiste meesterwerken: het invloedrijke ‘Neon Golden’ (2002), het minstens even sterke en dus ten onrechte onderschatte ‘The Devil, You + Me’ en het eind februari verschenen, iets meer gevarieerde ‘Close to the Glass’.
Dat er zoveel tijd gaapt tussen haar platen heeft alles met de strenge kwaliteitscontrole van de groep te maken. The Notwist, die zich aanvankelijk specialiseerde in hardcore en metalpunk, maakt er een punt van zichzelf telkens opnieuw uit te vinden. En aangezien de leden ook actief zijn bij combo’s als 13 & God, Lali Puna, Ms. John Soda, Console en Tied + Tickled Trio, creëren ze ruimte genoeg om op uiteenlopende terreinen inspiratie op te doen. Zo slagen ze erin hun werk onvoorspelbaar te houden.
Stoorzenders
The Notwist is synoniem met avontuur. Het is een speeltuin waarin alles kan, maar waar, als puntje bij paaltje komt, alles ondergeschikt wordt gemaakt aan de -vrij eenvoudig gestructureerde- songs. De broers Acher en hun ‘partners in crime’ beseffen zeer goed dat hun liedjes vaak nog mooier klinken wanneer ze radicaal aan flarden worden gescheurd en met de ogen dicht weer aan elkaar worden genaaid, of wanneer er enkele stoorzenders in worden verstopt. Dat bleek ook tijdens hun honderd minuten durende set in de Orangerie. Het materiaal uit ‘Close to the Glass’ fungeerde daarbij als ruggengraat, maar The Notwist zorgde voor voldoende herkenningspunten uit zijn vorige twee cd’s om iedereen tevreden te houden.
Uit de hoesnotities bij de nieuwe cd leren we dat de drie gastmuzikanten, die we al kennen van de vorige tournees, intussen officiële bandleden zijn geworden. En inderdaad: drummer Andi Haberl, vibrafoonspeler Karl Ivar Refseth en gitarist-toetsenspeler Max Punktezahl (van de Berlijnse band Contriva) lieten zich tijdens het concert niet onbetuigd. Vaak liepen de nummers, zoals in een DJ-set, naadloos in elkaar over en daarbij was de interactie tussen programmeerbare machines en echte instrumenten een voortdurende bron van fascinatie.
In door borrelende beeps en bleeps gedomineerde nummers als ‘Close to the Glass’, ‘Signals’ en ‘Into Another Tune’ primeerde het ritme vaak op de melodie en vielen af en toe krautrockingrediënten te ontwaren. Op andere momenten serveerde The Notwist gedeconstrueerde popsongs met dissonante trekjes, type ‘One With the Freaks’ of ‘Pick Up the Phone’. Ook Micha Acher bediende regelmatig elektronische klavieren, maar hij greep wél naar zijn vertrouwde bas wanneer de gitaren van de ketting mochten. Dat was bijvoorbeeld het geval in het catchy ‘Kong’, het in white noise gedenkte ‘7-Hour Drive’ en het geleidelijk aanzwellende ‘Gravity’.
Teddybeer
Dat Markus Acher geen vanzelfsprekende rockzanger is, wisten we al langer. Op het podium oogde hij als een goedmoedige teddybeer die had doorgeleerd, maar met zijn kwetsbare, introverte stem bewees hij dat hij voor The Notwist nog altijd de ideale frontman is. In ieder geval wist hij je, in het verstilde ‘Run Run Run’ en het bewust klein gehouden ‘Casino’, moeiteloos naar de keel te grijpen.
Hoogtepunten opsommen is onbegonnen werk, want het concert was een boeiende trip van begin tot eind. Maar memorabel waren zeker de momenten waarop de zanger achter een draaitafel aan het scratchen sloeg, zoals in ‘This Room’: een saxofoonsolo uit een free-jazzplaat werd hier ter plekke verknipt en gefragmenteerd en toch op een verbluffende manier in de song geïntegreerd. Ook fantastisch: hoe ‘Neon Golden’ vrijwel ongemerkt overging in ‘Pilot’, waarin de zanger zijn eigen zangpartij afwisselde met die op de vinylversie van hetzelfde nummer, en zo als het ware zichzelf remixte. En hoe, na een dub-excursie alles toch weer op zijn pootjes terechtkwam. We hadden het de man al vaker zien doen, maar het blijft indrukwekkend.
Een onverlaat uit het publiek bleef intussen maar schreeuwen om ‘Johnny & Mary’, een cover van Robert Palmer die The Notwist ooit nog in een vorig leven had opgenomen voor een tribute ep’tje. De groep gaf geen krimp, maar zorgde tijdens de tweede bisronde wél voor magie met het behoedzaam begonnen en vervolgens naar een geweldige climax gestuurde ‘Gloomy Planets’. Voor ‘Consequence’ en het afscheidslied ‘Gone Gone Gone’ konden we slechts één woord verzinnen: pakkend.
Na een kwarteeuw blijft The Notwist nog altijd één van de essentieelste bands van dit tijdsgewricht. Maar wie dit wonderlijke concert heeft gemist, hoeft gelukkig niet te wanhopen: het Duitse gezelschap doet komende zomer nog enkele festivals aan. Twijfelen is geen optie.
Dirk Steenhaut
The Notwist speelt op zaterdag 12 juli op het Cactus festival in Brugge en is op vrijdag 18 juli te zien tijdens het festival van Dour.
DE SETLIST: They Follow Me / Close to the Glass / Kong / Boneless / Pick Up the Phone / Into Another Tune / One With the Freaks / This Room / Signals / 7-Hour Drive / Run Run Run / Casino / Gravity // Neon Golden / Different Cars and Trains + Pilot // Gloomy Planets / Consequence / Gone Gone Gone.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier