Voor generation Y zijn ze misschien het best bewaarde geheim uit de Belgische rock, voor Tom Barman, Mauro Pawlowski en Tim Vanhamel zijn ze incontournable: Ugly Papas, zij die Beefheart en Zappa naar Vlaanderen brachten, lang vóór dEUS en co. Onder impuls van cultuurcentrum De Steiger in Menen werd hun nalatenschap dit weekend nog eens in de verf gezet met een heus festival.
Wanneer de Ugly Papas, with a little help from their friends, zichzelf herdenken, dan doen ze dat in stijl. Of tenminste: in hún stijl. En de stijl van de Ugly Papas, dat is: veel vrienden (de halve cast van Bevergem was aanwezig), een beetje chaos, massa’s drank en een hoop muzikale waanzin. Titels als Purperen Pillen, Marihuana Guitar, Te Pletter, Magic & ecstacy en Pornografia gaven destijds al aan dat de Ugly Papas een feestje weten te bouwen, en dat was gisteren niet anders.
Tweede jeugd
Het Night of The Ugly Papas-festivalletje werd geopend door Eraserhead, winnaars van de ‘Ugly Papas Rock Rally’ die initiatiefnemer Frederic Dehaudt voor de gelegenheid had georganiseerd. Het lichtjes gestoorde gezelschap uit Deerlijk – onder het bestuur van ‘muziekburgemeester’ Pieter Deknudt zo stilaan Vlaanderens muzikale hoofdstad – toonden zich met hun door Bunuel, David Lynch en Blade Runner geïnspireerde madness de knapste Papas-bastaards.
Alleen al met hun groepsnaam zaaiden ze verwarring, en verder droegen ze vrouwenkleren en fluoriserend lycra, zetten ze het publiek op het verkeerde been met hiralische toneeltjes, speelden ze een nummer in slow-motion en maakten ze aanstekelijke teringherie in de traditie van Evil Superstars in hun hoogdagen.
TURF bracht vervolgens in het Nederlands hulde aan de Papas. En dat kwam net een tikje minder overtuigend over dan de vettige Amerikaanse brawl van Luc Dufourmont. Dufourmont de zijnen hebben hun moedertaal – het Nederlands, of nee: het Menens – herhaaldelijk en op een overtuigender manier naar hun hand gezet dan TURF dat deed.
Met het verglijden van de uren werd het steeds moeilijker om door het bos de bomen te horen, om de band doorheen de tribute te zien. Maar voor Vortex Campaign wilden we wel een inspanning doen. Ze zijn bijna even legendarisch als de Papas zelf, en ontsproten aan hetzelfde tijdsgewricht. Vortex Campaign bracht gestileerde chaos, tegendraads knetterende soundscapes en aanstekelijke funkstörung, maar zat misschien een beetje ongelukkig gecast tussen ongenuanceerd rock-‘n-rollgeweld. Van deze band zouden we heel graag snel een volledige en autonome show zien.
Daarna was het aan Id!ots, het project waarmee Ugly Papas-zanger en Bevergem-acteur Luc Dufourmont zichzelf – tot voor kort bij ontstentenis van de Papas – een tweede jeugd gunde. Met de jonge gitarist Wouters Spaens in een glansrol en Papa Luc in de rol van Screamin’ Jay Hawkins leidde Id!ots met een ultrakorte set de hoofdact van de avond in: Ugly Papas, dus.
Een balletdanser op lsd
De sound van de Papas heeft twintig jaar ná hun gloriemoment nog niets aan avontuurlijkheid ingeboet. Gestoorde versies van een wel erg vroeg kerstliedje (Mele Kalikimaka), songs van Howlin’ Wolf (‘I asked for water – she gave me gasoline’) en Zappa (More Trouble Everyday), verwijzingen naar The Beatles (Chica Ferdy Parasol) en zelfs Ennio Morricone (Magic and Ecstasy): de Papas draaiden er hun hand niet voor om. Gitaarwonder Dr. Dekerpel heeft sedert het verscheiden van de Papas nog een rist post-doctoraten in de gitaarkunde behaald en stak dat niet onder stoelen of banken. Referenties naar free jazz, Sun Ra en Pharaoh Saunders maar ook Albert Lee, Eric Dolphy en Flat Earth Society, werden uit de losse pols rondgestrooid, op een hoop geveegd en vervolgens weer weggeblazen.
De doctor speelde afwisselend staand, liggend en in kleermakerszit. Dufourmont, in een gestippeld satijnen hemd ’ter nagedachtenis van Hugh Heffner‘, grauwde en grolde. Sattelites are Spinning van Sun Ra ging in een The Doors-achtige bewerking – vast niet toevallig – verdacht hard op The End lijken. En op Marihuana Guitar werd gestoeid met reggae en dub. Met een hoofdrol voor Tim Vanhamel, gracieus en sexy als een balletdancer op lsd.
More Trouble Everyday werd doorspekt met een industrial-achtige gitaar en de messcherpe Archie Shepp-sax van Peppie Pepermans. Ondanks de volgelopen zaal en een golf van adoratie zwelgde de band ook voor dit reünieconcert niet in nostalgie: twaalf nummers, géén oeverloze bisronde. Ook twintig jaar later houden Ugly Papas de eer aan zichzelf.
Tim Vanhamel: ‘De Papas waren een openbaring’
‘Toen ik veertien was, speelde ik bij Sister Poopoo. Ik keek geweldig op naar onze drummer Dave Schroyen, die zeven jaar ouder was. Hij was mijn geestelijke vader. Uren, dágen zaten we op een slaapkamertje te luisteren naar de platen die hij meebracht. In België was er weinig te beleven toen. Inspiratie kreeg je vanuit London. Vernieuwende rock-‘n-roll, dat bestond hier op dat moment niet. En toen kwamen The Ugly Papas. Die deden radicale dingen met blues, ze importeerden Zappa en Captain Beefheart. Voor ons was die muziek een openbaring. Vooral hun tweede plaat heeft voor mij de deuren van de perceptie doen opengaan.’
‘Ik ben van Antwerpen gekomen om één nummer mee te spelen, ja. Maar het is wel een nummer van tien minuten, dus dat scheelt. En ik heb hier in de buurt een hotelletje geboekt. Ik maak er een Ugly Papas-weekend van!’
Ugly Papas: ‘We willen niet eindigen als een nostalgie-act’
Zijn de Ugly Papas Night, de tentoonstelling en de bijbehorende aandacht nu de aanzet voor een tweede ronde?
Luc Dufourmont: ‘Dit was heel plezant, het klikte ook weer vanaf de eerste minuut. Maar er zijn niet meteen verdere plannen, neen. Het wordt volgend jaar behoorlijk druk met Id!ots, er volgt ook nog acteerwerk. En er is nog een andere uitdaging, eentje waar ik behoorlijk bang voor ben. Ik ben gevraagd voor een wielerploeg. Absurd, ja. Het project heet FAITH, en zal vier totaal ongetrainde figuren zoals ik in minder dan een jaar op koers proberen te krijgen voor een vierdaagse rittenwedstrijd in Frankrijk. Ik heb al op een hometrainer gezeten. Misschien ga ik moeten minderen met roken – of erger nog: stoppen.
Dr. Dekerpel: ‘Ik wil nog wel iets doen met deze band. De beschikbaarheden moeten bekeken worden, natuurlijk. Maar het gaat toch om onze nalatenschap. De Papas moeten niet eindigen als een nostalgie-act. Er zijn nog soloprojecten. Maar ik wil met deze band nog iets relevants doen. Iets nieuws. Al was het een ‘eepeetje’. Tonen dat we het vandaag ook nog kunnen. Maar daar zullen we eerst nog eens over moeten vergaderen. Nog voor het einde van dit jaar, liefst.’
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
