The Jayhawks in De Roma: Rootsrockers zijn aan hun tweede jeugd begonnen

© /

Halverwege de eighties behoorden The Jayhawks, samen met Uncle Tupelo, Son Volt en de jonge Wilco, tot de grondleggers van de alt.country. Na een carrière van ups en downs heeft de groep met ‘Paging Mr. Proust’ weer een prima plaat uit. En ook live blijkt ze nog steeds tot grootse dingen in staat.

DA GIG: The Jayhawks in De Roma, Antwerpen op 20/9.

IN EEN ZIN: Ruim twee uur lang speelden The Jayhawks bruisende en sprankelende rootspop, die blijk gaf van een haast vanzelfsprekende muzikale chemie.

HOOGTEPUNTEN: ‘Quiet Corners & Empty Places’, ‘Two Hearts’, ‘Big Star’, ‘The Man Who Loved Life”, Comeback Kids’, ‘Take Me With You When You Go’, ‘All The Right Reasons’, ‘Broken Harpoon’, ‘I’ll Be Your Key’….

DIEPTEPUNTEN: geen.

QUOTE van Gary Louris: “Onze nieuwe plaat heet ‘Paging Mr. Proust’. We dringen er dus vriendelijk op aan dat jullie tegen onze volgende show alle vierduizend pagina’s, die deze meneer heeft volgeschreven, allemaal gelezen zullen hebben.”

Op tijd komen loonde dit keer de moeite, want als voorprogramma hadden The Jayhawks een cultfiguur uit de Americana meegebracht. Karl Blau, een indieveteraan die al te horen was aan de zijde van aan Laura Veirs en samenwerkte met bands als Earth en Mount Eerie, is een ware eclecticus. Sinds 1997 bracht hij al een veertigtal platen uit, waarop hij achteloos genres als grunge, dub, bossanova en hiphop verkende. Doorgaans sleet hij zijn werk aan abonnees, die er meteen gepersonaliseerd artwork bij kregen.

Op zijn voor een iets breder publiek bestemde cd ‘Introducing’, die in mei uitkwam, manifesteerde de zanger en multi-instrumentalist zich als een eigenzinnige vertolker van rock-, folk- en countryclassics uit de sixties en seventies. In de Roma, waar hij aantrad met een puike band, verraste Karl Blau niet alleen met zijn diepe, bedachtzame baritonstem (een plattelandsversie van die van Richard Hawley), maar ook met geslaagde interpretaties van Townes Van Zandts ‘If I Needed You’, Don Gibsons ‘Woman’ en Link Wrays tot epische proporties opgeblazen ‘Fallin’ Rain’. Beetje excentriek, beetje filmisch, maar altijd boeiend en bezield.

The Jayhawks, uit Minneapolis, bestaan inmiddels al ruim dertig jaar en brachten in die periode negen goede tot uitstekende rootsrockplaten uit. Bandleden kwamen en gingen, het gezelschap stond zelfs vijf jaar op non-actief, maar in 2009 besloten de zangers-gitaristen, Gary Louris en Mark Olson, de draad weer op te nemen. Dat ging een tijdje goed, maar muzikale meningsverschillen dreven een wig tussen beide frontmannen, zodat Olson, niet voor het eerst overigens, zijn biezen pakte.

Pleidooi voor onthaasting

Dezer dagen staat de 61-jarige Louris dus weer aan het roer en dat is goed nieuws, want onder zijn leiding gemaakte platen als ‘Sound of Lies’ en ‘Rainy Day Music’ blijven hoogtepunten uit het Jayhawks-oeuvre. Wanneer de gebrilde muzikant de lakens uitdeelt, klinkt de groep aanzienlijk minder traditionalistisch. Niet dat het countryrock-element vandaag helemaal is verdwenen, maar in het geluidsbeeld is wel ruimte gekomen voor Beatles-achtige pop, Krautrock, psychedelische uitspattingen en experimenten met elektronica. De songs op het onlangs verschenen ‘Paging Mr. Proust’ -de titel is een pleidooi voor onthaasting- behoren tot de avontuurlijkste die The Jayhawks sinds lang hebben gemaakt. En dat heeft zeker niet alleen met de productie van Tucker Martine en Peter Buck (R.E.M.) te maken.

Die nieuwe songs vormden in Antwerpen meteen de ruggengraat van de set, die uit niet minder dan 25 nummers bestond. Er werd stilgestaan bij zowat alle fases uit de carrière van de groep en opvallend daarbij was dat geen enkel liedje uit haar vorige cd, ‘Mockingbird Time’, de selectie had gehaald. Wél werd tot vijf keer toe geput uit het twaalf jaar oude ‘Rainy Day Music’. Nu Marc Olson weer is vertrokken, krijgen The Jayhawks tijdens hun huidige tournee op gitaar en pedalsteel assistentie van Jeff Lyster.

Alle ingrediënten die de sound van het kwintet aantrekkelijk maken, waren intact: de fraaie melodieën, de bespiegelende stemmingen, de uitgekiende meerstemmige samenzang, die afwisselend deed denken aan die van The Everlys (‘Stumbling Through the Dark’) en The Flying Burrito Brothers (‘Two Hearts’). Geen enkele song was minder dan uitstekend en hoewel ‘Waiting For The Sun’, ‘Blue’ en ‘Smile’ op herkenningsapplaus werden onthaald, waren het niet eens de hoogtepunten van de avond.

De nieuwe songs vielen tussen de oudere beslist niet uit de toon. Het knap opgebouwde ‘Quiet Corners & Empty Spaces’ klonk onwaarschijnlijk catchy; ‘Comeback Kids’ neigde, qua inventiviteit, naar Wilco; het door een orgeltje, een rafelige gitaar en harmonica aangestuurde ‘The Devil Is In Her Eyes’ ontleende zijn organische sound aan Dylan & The Band. ‘Ace’ was dan weer een country-funkjam, gelardeerd met bizarre synthgeluiden, terwijl zonnige liedjes als ‘Lovers of the Sun’ en het traag voorbij strompelende ‘Pretty Roses in Your Hair’ het beste uit klassieke seventiesrock in zich verenigde.

Vanzelfsprekende chemie

‘Het lijkt wel of we tijdens een Awards-ceremonie staan te spelen’, mompelde Gary Louris, verwijzend naar het publiek dat beneden in de zaal aan tafeltjes zat. Het startsein voor enkele fans om snel vóór het podium post te vatten. Goed idee, want zo konden ze met volle teugen genieten van het stevig rockende ‘Big Star’ (een verwijzing naar de gelijknamige groep), het pakkende ‘Take Me With You When You Go’ of het sobere ‘All the Right Reasons’.

Tijdens de eerste twee bissen verscheen Gary Louris in zijn eentje, enkel gewapend met een akoestische gitaar op het podium, wat aanleiding gaf tot een bloedmooi ‘Broken Harpoon’. De melancholische stemming werd daarna ook met zijn gezellen ook nog even vastgehouden (‘I’ll Be Your Key’), maar tijdens de uitsmijters schakelde het gezelschap over op feestmodus.

‘The Jayhawks lose their twang’, treurde een Amerikaanse journalist onlangs. Welnu, daar hebben we in de Roma weinig van gemerkt. De groep gaf blijk van een vanzelfsprekende muzikale chemie en trakteerde het publiek op dik twee uur sprankelende en bruisende rootspop waar niets op af te dingen viel. Gary Louris en zijn vrienden zijn aan hun tweede jeugd begonnen.

DE SETLIST: Waiting For The Sun / Leaving The Monsters Behind / The Man Who Loved Life / Stumbling Through The Dark / Quiet Corners & Empty Spaces / Tampa To Tulsa / Two Hearts / The Devil Is In Her Eyes / Big Star / Comeback Kids / Take Me With You (When You Go) / Pretty Roses In Your Hair / Blue / Ace / All The Right Reasons / Save It For A Rainy Day / Lovers Of The Sun / Smile / Tailspin / I’d Run Away // Settled Down Like Rain / Broken Harpoon / I’ll Be Your Key / I’m Gonna Make You Love Me / Real Light.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content